Το όνομα της Μαρίας Λατσίνου ακούγεται όλο και περισσότερο. Το ντεμπούτο της "Μια Ανάσα Δρόμος" κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα, περιλαμβάνοντας (ως επί το πλείστον) τραγούδια σε μουσική και στίχους του Χρήστου Αλεξόπουλου. Με αφορμές τόσο αυτό, όσο και την επικείμενη ζωντανή του παρουσίαση την Τρίτη 28 Απριλίου στο θέατρο Πόρτα (στο πλαίσιο του κύκλου συναυλιών Τρίτες Παράλληλες), είχαμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε δυο λόγια μαζί της. Για να μάθουμε, λοιπόν, τι συμβαίνει στο μυαλό μιας υποσχόμενης τραγουδίστριας, που θέλει να μας απασχολήσει με αξιώσεις...
Ακούγοντας τα τραγούδια σου, μου έκανε εντύπωση το πώς ισορροπείς πάνω στο soft rock και στην cool jazz, χωρίς να αγκιστρώνεσαι στις ευκολίες του καθενός. Δεν μου έδωσες δηλαδή να καταλάβω τη «ζώνη ασφαλείας» σου. Σε απασχολεί να εξυπηρετείς τα είδη και τις συμβάσεις τους;
Ποτέ δεν με απασχόλησε η αβασάνιστη αναπαραγωγή των συμβάσεων οποιουδήποτε φωνητικού ή μουσικού ιδιώματος. Παρά μόνο στην αναζήτηση των χρησιμοποιούμενων τεχνικών ή της ιστορικής τους ανασκόπησης, καθώς και των συγκεκριμένων αναγκών ή κοινωνικών δεδομένων που οδήγησαν στην αποκρυστάλλωσή τους. Από το σημείο αυτό, η δική μου προσέγγιση ήταν ο πειραματισμός: η πρόκληση του ηχοδιαμορφωτικού ελιγμού και η συσχέτισή του με συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση και διάθεση. Τέτοιες εγκεφαλικές διαδρομές είναι υποσυνείδητες καταγραφές και μυϊκές μνήμες, οι οποίες ανασύρονται στο τραγούδι. Πάντα κλώτσαγα στη λογική της ταμπέλας, όσο κι αν κάτι τέτοιο είναι «εμπορικά απαραίτητο» –για να δώσεις στυλιστικό στίγμα, για να σε θυμούνται και να σε προσδιορίζουν. Μ’ αρέσει να δοκιμάζω, να μαθαίνω, να εξερευνώ όρια και δυναμικές. Υπό μια τέτοια έννοια, λοιπόν, ποτέ δεν με απασχόλησε να εξυπηρετήσω είδη και συμβάσεις.
Η αποφυγή κάθε ίχνους κιθάρας στο Μια Ανάσα Δρόμος ήταν στιλιστική άποψη ή απλώς δεν εξυπηρετούσε τον στόχο;
Εξ αρχής δεν ετέθη συγκεκριμένος στόχος, πέραν της προσωπικής αισθητικής και διάθεσης. Η ηχοχρωματική ή ενορχηστρωτική διαφοροποίηση δεν ήταν αυτοσκοπός, ούτε και η επιλογή ν' απουσιάσει η κιθάρα ήταν προϊόν εκλογικευμένης μεθόδευσης. Ήδη στην πρώτη ανεπίσημη συνάντηση με τον Χρήστο –έχοντας ήδη κάποια τραγούδια του ως αναφορά– ήταν κοινός τόπος ότι η κιθάρα δεν ταίριαζε στα αυτιά μας με αυτό που θέλαμε να κάνουμε. Έτσι απλά!
Ποιες είναι οι ερμηνεύτριες που έχεις σαν σημείο αναφοράς;
Σίγουρα είναι πάρα πολλές, όμως θα αναφέρω χαρακτηριστικά την Camille για την ευρηματικότητα, τη σπιρτάδα και τη φρεσκάδα της, τη Φλέρυ Νταντωνάκη για την αμεσότητα και την «εύθραυστη» ερμηνεία της, τη Σαβίνα Γιαννάτου για την αέρινη φωνή και παρουσία της, τη Björk για το ένστικτο, την ευφυΐα και τη μοναδικότητά της και τη Diamanda Galas για το «σκοτάδι» και την εξερεύνηση των «ορίων».
Μπορείς να μου περιγράψεις τη δυναμική της συνεργασίας σου με τον Χρήστο Αλεξόπουλο κατά τη διάρκεια ενός άλμπουμ σαν το Μια Ανάσα Δρόμος;Με τον Χρήστο συνεργαζόμαστε πολλά χρόνια, οπότε έχουμε αναπτύξει κώδικες επικοινωνίας ανθρώπινους και μουσικούς. Η αλήθεια είναι πως αυτός ο δίσκος έγινε τελικά με παρότρυνση δική του, ούτως ή άλλως εκείνος γνωρίζει πως δεν τα πάω καλά με θέματα πρωτοβουλίας. Από 'κει και πέρα, τα πράγματα κύλησαν φυσικά. Η προοπτική της κοινής δισκογραφικής δουλειάς υπήρχε εξ αρχής, όχι όμως σε πρώτο πλάνο. Έτσι στήσαμε μια μπάντα από εξαιρετικούς μουσικούς αναζητητές (Φοίβος Βαλαβάνης στα τύμπανα, Γιώργος Λιάπης στο μπάσο, Αντώνης Σταύρου στο ακορντεόν και πρόσφατα Γιώργος Ανδρουλάκης στην κρητική λύρα με συμπαθητικές χορδές), επιλέξαμε τα τραγούδια (είτε καινούρια είτε από παλαιότερες δισκογραφικές δουλειές), τα αναπροσαρμόσαμε στα νέα δεδομένα και ξεκινήσαμε ζωντανές εμφανίσεις. Από έναν αριθμό τραγουδιών που «δοκιμάστηκαν» ζωντανά, επελέγησαν τελικά να δισκογραφηθούν αυτά τα 12, για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Γνωρίζω τη μουσική του Χρήστου και μπορώ να την αποκωδικοποιήσω έχοντας την εμπειρία και της ανθρώπινης συναναστροφής μας –όπως κι εκείνος γνωρίζει τις δυναμικές, μα και τις αδυναμίες μου. Οπότε η συνεργασία κύλησε όχι αναγνωριστικά, αλλά με ώριμη σύνθεση.
Μίλησέ μου και για την περίοδο των ηχογραφήσεων: ήταν χρονοβόρα διαδικασία ή προέκυψε αβίαστα;
Η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο Artracks με τον Γιώργο και τον Αλέξη που είναι οι ηχολήπτες και σύμβουλοί μας· σε ένα κουραστικό, όσο όμως και απολαυστικό διήμερο. Μπήκαμε όλοι μαζί, ηχογραφήσαμε τα 11 τραγούδια με μεσημεριανά διαλείμματα για ξεκούραση και βραδινά για ύπνο. Αργότερα προστέθηκε η φωνή και η κρητική λύρα. Το χρονοβόρο ήταν η δική μου συχνότητα ηχογραφήσεων, καθώς –λόγω υποχρώσεων και συνθηκών– δεν μπορούσε να γίνεται σε καθημερινή βάση. Ο απολογισμός είναι πάντως αυτός μιας αβίαστης, διδακτικής και ευχάριστης διαδικασίας.
Είναι τελικά πολιτικό τραγούδι η "Χαμένη Γενιά";Η "Χαμένη Γενιά" είναι τόσο πολιτικό, όσο και κοινωνικό μα και υπαρξιακό τραγούδι. Είναι ο καθένας από μας που έχει βιώσει την αδικία, την τυπολατρεία, την αναξιοκρατία, τον θυμό, το πείσμα, την απόγνωση, την κούραση, την παραίτηση. Είναι ο ύμνος του δίκαιουμ ρομαντικού «μαλάκα», που επιλέγει το περιθώριο αντί της συμμετοχής στο βρώμικο παιχνίδι. Το θέμα είναι ότι αν όλοι αυτοί οι ρομαντικοί «μαλάκες» επέλεγαν (ή μάλλον επιλέγαμε) τη δράση, το παιχνίδι δεν θα ήταν πια τόσο βρώμικο...
Αν το Μια Ανάσα Δρόμος είναι ένα concept album, ποια είναι η κεντρική ιδέα που επικοινωνεί;
Για τον καθένα, αυτή η κεντρική ιδέα μπορεί να είναι διαφορετική. Για μένα, η κεντρική ιδέα ενός κατά τα φαινόμενα πολυσυλλεκτικού άλμπουμ, είναι οι πόνοι, οι πόθοι, οι ελπίδες και ο δημιουργικός ρομαντισμός της γενιάς μας: των «σαρανταβάλε» περίπου, όσων έχουν περάσει τη φάση της μελοκαψούρας και του ετεροκαθορισμού, κάνουν έναν απολογισμό και σχεδιάζουν το μέλλον. Και κάνουν και το κέφι τους, βρε αδελφέ!
Διαπιστώνω με χαρά ότι αποφεύγεις την περιττή χαριτωμενιά, την υπερβολική δραματοποίηση, τον περιρρέοντα λυρισμό. Με λίγα λόγια, γνωρίζεις από πού να αφαιρέσεις και πού να υπερθεματίσεις. Αυτή η ισορροπία είναι προϊόν ενστίκτου ή δουλειάς;
Όλα ξεκινούν από το ένστικτο, περνούν στη φάση της εκλογίκευσης και της ανάλυσης, γίνονται συνειδητή τεχνική εξάσκηση και πειραματισμός και καταλήγουν σε ένα τόσο αυθόρμητο, όσο και ελεγχόμενο αποτέλεσμα. Με έχουν χαρακτηρίσει κατά καιρούς υπερβολική –και είναι κάτι που κράτησα ως κριτική και παρατήρηση και προσπαθώ να βελτιώνομαι. Στόχος μου δεν είναι να χαϊδεύω αυτιά: ακούω, συμφωνώ ή διαφωνώ, φιλτράρω και ακολουθώ αυτό που πιστεύω και με εκφράζει. Ένα είναι σίγουρο, ποτέ δεν προσποιήθηκα.
Ποιο είναι το ιδανικό κοινό στο οποίο φαντάζεσαι ότι απευθύνεσαι;
Είναι το κοινό το οποίο ακούει μουσική όπως εγώ. Που δεν αρκείται στην πρώτη «ανάγνωση», αλλά αναζητά δεύτερα και τρίτα επίπεδα. Που δεν ψάχνει για ταμπέλες και συνθήματα, αλλά για ειλικρινή έκφραση.
Τι να περιμένουμε από τις επερχόμενες ζωντανές εμφανίσεις σου; Πώς θα παρουσιαστείς στη σκηνή;
Το επόμενο βήμα είναι η ζωντανή παρουσίαση του Μια Ανάσα Δρόμος, την Τρίτη 28 Απριλίου στο θέατρο Πόρτα (στα πλαίσια του μουσικού κύκλου "Τρίτες Παράλληλες"). Θα παιχτούν τα τραγούδια του άλμπουμ, καθώς και άλλα που «γλίτωσαν» παρά τρίχα την ηχογράφηση! Το υλικό είναι ανανεωμένο, λόγω και της συμμετοχής της κρητικής λύρας, ενώ θα υπάρχουν και μερικές ακόμα εκπλήξεις. Στη σκηνή υπόσχομαι πάντως ότι θα παρουσιαστώ σαν κανονικός άνθρωπος, με κανονικά ρούχα και με μοναδικό εκφραστικό μου μέσο τη φωνή. Η συνθήκη του «ζωντανού» ήταν πάντα η προτίμηση μου και η αιτία της όποιας, εώς τώρα, ψυχικής μου ισορροπίας!
{youtube}pvQ_ZYRNzWg{/youtube}
