Μια βόλτα στο εξωτερικό είναι πάντοτε χρήσιμη και, σε τελική ανάλυση, απελευθερωτική, για να ξορκίσεις ιστορίες με γραφειοκρατικά φαντάσματα και χαμίνια μικροκλοπείς φοροφυγάδες, που μας κρατούν –υποτίθεται– μακριά από την Ευρώπη...

Με αφορμή τις Αόρατες Πόλεις του Italo Calvino, αλλά και τα 30 χρόνια από τον θάνατο του επιδραστικού συγγραφέα, το τμήμα Επικοινωνίας & ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε συνεργασία με το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών, στήνουν τη διεπιστημονική/καλλιτεχνική διημερίδα "Αόρατες Πόλεις" (Παρασκευή 23 & Σάββατο 24 Οκτώβρη, στο κτίριο του Ινστιτούτου, Πατησίων 47), με ομιλίες, εργαστήρια και εμπειρίες στην πόλη που αρχίζουν από νωρίς και το πρωί και ολοκληρώνονται το βράδυ (δες το πλήρες πρόγραμμα εδώ). 

Με αυτή την ευκαιρία, καλέσαμε τις υπεύθυνες της διοργάνωσης –τη Μαρία Βασιλείου (γνώριμή μας και από το Metal Hammer) και τη Μαρία Σαριδάκη– να φτιάξουν το soundtrack των Αόρατων Πόλεων, γράφοντάς μας και δυο κατατοπιστικά λόγια για τα τραγούδια που διάλεξαν. Άλλωστε, οι "Αόρατες Πόλεις" είναι άμεσα συνδεδεμένες με τη μουσική: δεν θα πραγματοποιούνταν χωρίς τους Sisters Οf Mercy...

Όσες φορές λοιπόν κι αν άκουσα τον νέο δίσκο των Soulfly, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: συνεχίζει ένα σερί μέτριων δουλειών.

Με το fade-out δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι αυτό που ακούστηκε είναι ένα απόκομμα της ζωής. Αυτόματα, έτσι, ο ακροατής μετατίθεται πέρα από τη φυσική του θέση, σε εκείνη του πρωταγωνιστή της ίδιας της αφηγούμενης ιστορίας...

Δημοσιογραφικό κατασκεύασμα ή μεταμοντέρνο αναβιωτικό ρεύμα; To  νεο-Goth έχει πάντως εισχωρήσει για τα καλά πια στο μουσικολογικό λεξιλόγιο και το ψηλάφισμα των σαρκών του θα προσθέσει έτσι ακόμη μία κουκίδα στο σύγχρονο ψηφιδωτό...

Είναι απίθανο να είχε σχεδιάσει ο ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ να σηκωθεί και να χορέψει ζεϊμπέκικο στο φεστιβάλ της ΚΝΕ. Γιατί όμως οι άντρες πολιτικοί αρέσκονται στον συγκεκριμένο χορό; Μπορεί άραγε να είναι ποτέ επιτυχημένη η συγκεκριμένη χορευτική άσκηση;

Ονόματα όπως η Μόνικα, η Nalyssa Green και οι Film δεν μπορούν να περάσουν τα στεγανά. Δεν υπάρχει, όμως, καμία συνωμοσία κατά του εγχώριου underground... 

Εσείς φαντάζεστε τώρα στεγνούς ματάκηδες και τελειωμένους με τη λεπτομέρεια νευρωτικούς, να κοιτούν αφ' υψηλού τους μη έχοντες γνώση, τσεκάροντας παράλληλα την κάθε κίνησή σας πάνω στα πανάκριβα –η αλήθεια είναι– μηχανήματα. Λάθος...

Εκτόξευση, με εκλεκτικές στάσεις, στον χαοτικό γαλαξία του σουηδικού progg rock, έχοντας ως άξονα περιστροφής την προοδευτική διαμόρφωση της σκηνής σe ισχυρό φρούριο διαφύλαξης και εξέλιξης ενός ιδιότυπου ήχου...

Γιατί τόση οργή από την πλευρά του συγγραφέα του Πεθαίνω σαν Χώρα; Γιατί τόσο μίσος για έναν λαό; Γιατί τόση τιμωρητική διάθεση; Και γιατί τώρα;