Andy Warhol, Jack Kerouac, Vivienne Westwood: Εμβληματικά πρόσωπα για τη γενιά τους, την κοινωνία, το στυλ, την τέχνη... 

Είχε προβλεφθεί από νωρίς ότι το 2015 άνηκε στον Kendrick Lamar και επιβεβαιώνεται τώρα γενικώς και συντριπτικώς. Πανηγυρική ήταν η επικράτησή του και στη δική μας εκλογική διαδικασία, παρά την επίμονη καταδίωξη του συμπατριώτη του Sufjan Stevens –ο οποίος κατέκτησε τη 2η θέση. Αμερικάνικη όμως και η 3η θέση, όπου στρογγυλοκάθησε η Julia Holter, αφήνοντας τους Ghost και τον Father John Misty να φαγωθούν για την 4η, μέχρι τελικής καταμέτρησης. Ακολουθεί όλη η 30άδα της χρονιάς, στην παραδοσιακή «αντίστροφη μέτρηση»...

James Dean, Ernesto Che Guevara, Marlon Brando: Εμβληματικά πρόσωπα για τη γενιά τους, την κοινωνία, το στυλ, την τέχνη...

Σήμερα κλείνουμε τον κύκλο σε μερικά από τα σημαντικότερα στυλ (μουσικά και ενδυματολογικά) του 20ου αιώνα.

Από τη στιγμή που πρωτοσυζητησαμε τη συνέντευξη, με αφορμή την έκδοση του Exhibitionist 2, πέρασε πολύ καιρός· σχεδόν 6 μήνες. Αλλά όταν μιλάμε για έναν πραγματικά πολυάσχολο (και όχι σε ποζεροterritories) άνθρωπο σαν τον Jeff Mills, πρέπει να κάνεις υπομονή. Ακριβώς άλλωστε η επιλογή του να καταθέτει μια πολυσχιδή καλλιτεχνική φιγούρα και όχι απλά αυτή του DJ, έκανε ενδιαφέρουσα την προοπτική μιας κουβέντας μαζί του.

Να σημειώσω παράλληλα πως ο Αμερικανός δημιουργός είχε σαφείς όρους από μεριάς του, τουτέστιν ότι θα επικεντρώσουμε στα έργα της τελευταίας του περιόδου. Το θεώρησα όχι μόνο απόλυτα φυσιολογικό –πόσες φορές να αναπτύξει πια την ηχητική και αισθητική επανάσταση της οποίας πρυτάνευσε στο Ντιτρόιτ;– μα και αυτονόητη απόρροια της θέσης του ως artistic persona τα τελευταία (πολλά) χρόνια. Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμώς και δημοσίως τη Dina Pascal από την PullProxy, η οποία με την επιμονή και υπομονή της έκανε δυνατή τη συγκεκριμένη συνομιλία... 

Mετά τους zooties και τους zazous, τους hipsters, τους beatniks και τους bikers, τους rockabillies, τους mods και τους rockers, ακολουθεί το Swinging London και οι psychedelics...

Στα 5 πρώτα έτη των 2010s, ο μουσικός κόσμος χώθηκε σε μία βαθιά περίοδο αναπόλησης: η νοσταλγία για το παρελθόν ήταν διάχυτη σε κάθε ρεύμα ή κίνημα που μας απασχόλησε. Η φετινή χρονιά φαντάζει όμως ως η πρώτη κατά την οποία αρχίζει και διαμορφώνεται ένας διακριτός ήχος. Έστω και εκ των υπογείων... 

To 1954, ένας νεαρός φορτηγατζής ονόματι Elvis Presley έτυχε να τραγουδήσει μια σειρά από κομμάτια στο αφεντικό της Sun Records, Sam Philips και η συνταρακτική συνέχεια αποτέλεσε μια από τις δημοφιλέστερες ιστορίες στον μουσικό πλανήτη.

Πρόκειται για μια περίοδο κατά την οποία τα όρια ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον γίνονται δυσδιάκριτα, ενώ ουδείς δύναται να γνωρίζει με σιγουριά αν ξετυλιγόταν το τέλος μιας εποχής ή ξεκινούσε μια νέα. Αυτή η αίσθηση της αιώρησης πάνω από την ιστορία μοιάζει με το σήμερα...

Στα μονοπάτια του ambient μαυσωλείου της Blackest Ever Black, η νεότερη βρετανική dance κουλτούρα διασταυρώνεται με τις σκοτεινότερες πτυχές των περιθωριακών ρευμάτων των 1980s, σε μία τοξική και νευρωτική συνεύρεση...