Ποιος είναι ο ήχος που λειτουργεί ως αντήχηση της σημερινής πραγματικότητας; Ποια είναι τα καλλιτεχνικά σύνολα στη μουσική που αναγνώσκουν με ευκρίνεια τις συνισταμένες κοινωνικές, πολιτικές και περιβαλλοντικές δυνάμεις; Ποιες είναι οι λέξεις που πέφτουν βαριές πάνω στις συνειδήσεις, ενεργοποιούν αντιδράσεις, καταστρέφουν σκέψεις και οικοδομούν άλλες; Οι απαντήσεις στα παραπάνω ίσως φτάνουν σε αριθμό εκθετικό των διαφορετικών επιλογών που παρουσιάζονται καθημερινά μπροστά στα μάτια μας και στα αυτιά μας. Και αν υπολογίσουμε τις παρεκκλίνουσες θεωρήσεις, τις αλληγορίες και τις ειρωνείες, τότε χανόμαστε στα μέσα του πελάγους. Μήπως, λοιπόν, φθάνουμε στο συμπέρασμα, που έχουμε επαναλάβει εκατοντάδες φορές και από αυτή τη στήλη, ότι δηλαδή η υποκειμενικότητα είναι η ζωτική δύναμη της λατρείας μας για τη μουσική;
Ας καταθέσουμε μία ακόμα προσωπική άποψη, λαμβάνοντας το θάρρος (ή μήπως εμφορούμαστε από αναίδεια;) να μιλήσουμε για τη –χωρίς υπερβολές– σπουδαιότερη μπάντα στο φάσμα του σημερινού σκληρού ήχου: τους Gojira.
Ξεκινάμε με την πρώτη επαφή που είχαμε με τους εκ Γαλλίας ορμώμενους, τον Ιούνιο του 2011, στο πλαίσιο τότε του δεύτερου Sonisphere. Στο λιοπύρι της Μαλακάσας καθόμασταν σε ικανή απόσταση από τη μικρή σκηνή του φεστιβάλ. Για να πούμε και την αλήθεια, η συστάδα συντακτών του Αvopolis τους λατρεύαμε από τα δισκογραφικά τους δείγματα, ωστόσο παραμέναμε καχύποπτοι –όχι μόνο λόγω της συνήθους πλέον απόστασης που χωρίζει τα σύνολα σκληρού ήχου από την πραγματικότητα (καθώς παρεμβάλλεται ανάμεσά τους η τεχνολογία των στούντιο), αλλά κυρίως επειδή αδυνατούσαμε να φανταστούμε πώς ο όγκος και η επιθετικότητα των δίσκων μπορούσε να αποτυπωθεί στο σανίδι. Κατά τα ψέματα, προ πενταετίας, ο ήχος στα ελληνικά φεστιβάλ κινείτο ακόμα ανάμεσα στα όρια του ανεκτού και του απαράδεκτου.
Οι όποιοι φόβοι μας δεν είχαν τελικά κανένα απολύτως ρεαλιστικό αντίκρισμα. Αν και οι Gojira καλούνταν να λειτουργήσουν μέσα σε ένα περιβάλλον όχι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό για τη μεταβιομηχανική τους αντίληψη περί μουσικής, διέψευσαν κάθε προσδοκία. Ήταν απλά υπέροχοι. Όγκος, επιθετικότητα, ανελέητο σφυροκόπημα, απίστευτη τεχνική δεινότητα. Και εμείς από κάτω να έχουμε μείνει κυριολεκτικά με το στόμα ανοικτό. Και η μόνη αντίδραση να είναι το «πω, πω, πω, πω».
Από τότε κυκλοφόρησαν δύο από τους πληρέστερους και καλύτερους δίσκους τους, το L' Enfant Sauvage το 2012 και το πολύ πρόσφατο Magma. Το σημείο όμως στο οποίο πρέπει να σταθούμε είναι το ότι εκείνη την αδυσώπητη επιθετικότητα, που δεν χωρά σε είδη και υπο-είδη και είχαμε δεχτεί εκείνο το απόγευμα του Ιουνίου προ 5 ετών, δεχόμαστε και τώρα.
Ακούστε προσεκτικά πώς παίζουν στα παραπάνω 70 λεπτά. Αξιοποιήστε τη δυνατότητα που σας δίνει ο επαγγελματισμός του συγκεκριμένου καναλιού και της παραγωγής τους. Και απολαύστε την εξαίσια σκηνοθετική αντίληψη, η οποία εστιάζει στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών: όχι μόνο της μπάντας, αλλά και του κοινού, που μέσα σε ένα «πειραγμένο» ασπρόμαυρο μοτίβο, αναδεικνύει τις λεπτομέρειες, κρύβει σκιές και εμφανίζει άλλες.
Μετά λοιπόν από την ακρόαση της τηλεοπτικής αυτής συναυλίας, δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε ότι ο σκληρός, αδυσώπητος ήχος των Gojira είναι ο αντικατοπτρισμός της ισχύουσας πολιτικής, οικονομικής, περιβαλλοντικής φρίκης. Γιατί δεν εστιάζει στο περιτύλιγμα, όπως κάνει η παρακμάζουσα θεώρηση περί θεάματος: για τους ιθύνοντές της προέχει η ουσία, της ρητής έκφρασης και του ήχου.
Και σε τελική ανάλυση, δεν υπάρχει πιο ωραίος στίχος-σύνθημα από το «There is light in this world I fight for».
