Ο γράφων θα αποφύγει ηθελημένα να εισέλθει στα της διαχρονικής παρουσίας των Red Hot Chili Peppers στην ύστερη μουσική ιστορία. Είναι ο πλέον αναρμόδιος, καθώς το αποκλειστικό ιδίωμα το οποίο εν πολλοίς δημιούργησαν δεν επέφερε ποτέ αναταράξεις ικανές να επιφέρουν τη διαρκή αγκίστρωση. Ωστόσο υπήρξαν στιγμές τους υπέροχες, με αποκορύφωμα το Blood Sugar Sex Magik του 1991 και συγκεκριμένα το "I Could Have Lied", το πλέον μη αντιπροσωπευτικό της πορείας τους.
Προφανώς το Californication (1999) περιείχε σπουδαία τραγουδιστικά επιτεύγματα και η μονοφωνική του μίξη –ύστερα από την αποκοτιά του Rick Rubin– αποτέλεσε τόσο ανορθόδοξη επιλογή, που έμοιαζε απλά ιδανική. Ωστόσο τα κατοπινά τους βήματα ήταν εξόχως αναμενόμενα. Επανάληψη μήτηρ πάσης επιτυχίας στην περίπτωση των Red Hot Chili Peppers και του Rick Rubin, οι οποίοι δεν διακρίθηκαν για την ικανότητά τους να μεταλλάσσονται θέτοντας σε κίνδυνο τον ίδιο τους τον εαυτό.
{youtube}Q0oIoR9mLwc{/youtube}
Και φτάνουμε στο 2016, που βρίσκει τους τρεις εκ των τεσσάρων ιθυνόντων να έχουν περάσει κατά αρκετά χρόνια τα 50, κρατώντας όμως ακόμα υψηλή την ενεργητικότητά τους. Το μόνιμο ερώτημα, παιχνιδιάρικο μερικές φορές, ήταν αν ο Kiedis, o Flea κι o Chad Smith θα «μεγαλώσουν» ποτέ. Εντελώς λάθος ερώτημα. Στην αντίληψη που κατακυριεύει την εν Los Angeles εμπορική μουσική παραγωγή, τέτοια ζητήματα δεν έχουν απολύτως καμία αξία. Οι δε απαντήσεις που μπορεί να δώσει ο κάθε παρατηρητής, περιορίζονται στα στενά όρια της παραφιλολογίας. Ουσία μηδενική, με άλλα λόγια.
Κι έρχεται το "Dark Necessities". Ξεκινάμε από το βίντεο, το οποίο έχει σκηνοθετήσει η πανέμορφη Olivia Wilde, και αναπαριστά την περιθωριακή ζωή όμορφων κοριτσιών της πόλης τους. Γυρισμένο στις πιο άγριες γωνιές του Los Angeles –όπως στο τούνελ που βγάζει τα αυτοκίνητα από το παρακμάζον κέντρο προς τις μεγάλες λεωφόρους– ενώ στον ουρανό χάσκουν οι ουρανοξύστες. Ένα οικοδομικό τερατούργημα, παρατημένο από τους πλουσίους των περιχώρων, αποκτά νόημα μητροπολιτικό. Λίγοι έχουν αποτολμήσει κάτι τέτοιο, αμφισβητώντας έμπρακτα τη γυαλάδα και το ηλιόλουστο τοπίο της σκληρής αυτής πόλης.
Στη μουσική. Αν και το ρυθμικό μέρος που φτιάχνουν ντραμς και μπάσο μοιάζει επικίνδυνα με εκείνο του "Can't Stop", εδώ έχουμε μια ακολουθία υπέροχη. Είναι ίσως η πρώτη φορά που οι Red Hot Chili Peppers ακούγονται τόσο ουσιαστικοί, τόσο βαθείς, τόσο συναισθηματικοί. Δεν επικρατεί καμία λιακάδα εδώ, αλλά η ευαισθησία κάποιων που κοιτούν γύρω τους και φοβούνται ότι τους έχει ξεπεράσει η πραγματικότητα. Γυρνώντας για λίγο πίσω στο οπτικό μέρος, ακόμα και οι γκριμάτσες των μελών έχουν ληφθεί με τρόπο ώστε να μοιάζουν καρικατούρες υπερβολικά ρεαλιστικές. Μοναδική εξαίρεση ο Kinghoffer, ο 36χρονος κιθαρίστας τους, ο οποίος φλερτάρει με την ιδέα των τοξινών.
Ακούστε όμως με προσοχή πώς η τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο reverb ορισμένων οργάνων και την «ξηρότητα» άλλων, το πώς μπλέκεται το πιάνο στο βασικό θέμα και –κυρίως– πώς ένας χαρακτηριστικός της δεκαετίας του 1980 ήχος στην κιθάρα (ή μήπως στο εξάχορδο μπάσο;) δένονται υποδειγματικά, σε ένα πολύ ωραία δομημένο τραγούδι.
Πολύ φοβούμαι ότι, αν δεν κρυβόταν πίσω από την παραγωγή ο Danger Mouse, το "Dark Necessities" θα περνούσε απλά απαρατήρητο.
Ο υπόλοιπος δίσκος δεν έχει ακόμα τοποθετηθεί υπό την κρίση του γράφοντος. Ούτε υπάρχει κάποια ιδιαίτερη ανάγκη. Είναι από τις στιγμές που και ένα μόνο τραγούδι αρκεί να προσδώσει ομορφιά στην ακρόαση.
