Τα λογοτεχνικά βιβλία που ξεχωρίσαμε από τα εκατοντάδες που μεταφράστηκαν στα ελληνικά και κυκλοφόρησαν στη διάρκεια της χρονιάς που τελειώνει. Συμπεριλήφθησαν μόνο πρόσφατοι τίτλοι, καθώς και ορισμένοι παλαιότεροι που εμφανίζονται για πρώτη φορά σε ελληνική μετάφραση. Εξαιρέθηκαν τα αστυνομικά/νουάρ (και τα κατασκοπικά) μυθιστορήματα, καθώς παρουσιάστηκαν σε ξεχωριστή λίστα.
1. Cormac McCarthy, Ο επιβάτης/Stella Maris
Gutenberg, μτφ. Γιώργος Κυριαζής
Δύο δίδυμα μυθιστορήματα με κεντρικούς χαρακτήρες δύο δίδυμα αδέλφια. Στον Επιβάτη, ο Μπόμπι Γουέστερν, ένας ιδιοφυής φυσικός εγκαταλείπει μια πολλά υποσχόμενη καριέρα και γίνεται δύτης διάσωσης. Τον στοιχειώνει διαρκώς η εικόνα του πεθαμένου πατέρα του (μέλους της ομάδας που εφηύρε την ατομική βόμβα), ενώ μεγάλη οδύνη του προκαλεί και η σκέψη της αδερφής του Αλίσια, μιας σπάνιας ιδιοφυΐας στα μαθηματικά, που προσέρχεται με τη θέλησή της στην ψυχιατρική κλινική Stella Maris (δεύτερο μυθιστόρημα). Ο δυο αυτές τεμνόμενες ιστορίες πραγματευονται ουσιαστικά θέματα της ζωής: τα μαθηματικά, τη φιλοσοφία, τη μουσική, τον θεό, τον θάνατο, το ζήτημα της αλήθειας, τις οικογενειακές σχέσεις. Στα 89 του χρόνια, ο κορυφαίος Cormac McCarthy (Ματωμένος Μεσημβρινός, Ο δρόμος, Η Τριλογία των Συνόρων) παραδίδει το πιο πολυεπίπεδο έργο του.
2. William Gass, Το τούνελ
Καστανιώτης, μτφ. Γιώργος Κυριαζής
Ο Γουίλιαμ Γκας χρειάστηκε περίπου 30 χρόνια για να ολοκληρώσει το Τούνελ (1995), που συγκαταλέγεται στα πιο σημαντικά έργα του αμερικανικού μεταμοντερνισμού. Αφηγητής είναι ο διακεκριμένος πανεπιστημιακός Γουίλιαμ Φρέντερικ Κόλερ, ο οποίος γράφει μια μελέτη για το Τρίτο Ράιχ. Το μόνο που του απομένει είναι μια εισαγωγή. Γράφοντας το σχετικό κείμενο, πολύ σύντομα διολισθαίνει σε ένα ανεξήγητο αδιέξοδο. Αυτό που γράφει είναι κάτι χαοτικό, γεμάτο ψέματα και αποκρύψεις, κενά και επαναλήψεις. Ταυτόχρονα, ο Κόλερ ξεκινά να σκάβει ένα τούνελ στο υπόγειο του σπιτιού του. Το συγκριμένο τούνελ αντικατοπτρίζει και την ανασκαφή που επιχειρεί μέσα στην ίδια του τη ζωή – στα συναισθήματά του, στο παρελθόν του, στις λίγες αγάπες και στα πολλά μίση του.
3. William Gardner Smith, Πρόσωπο από πέτρα
Στερέωμα, μτφ. Κατερίνα Σχινά
Στο πλαίσιο της στρατευμένης αφροαμερικανικής λογοτεχνίας, το έργο του William Gardner Smith (1927 -1974) αξιώνει μια θέση πλάι σ’ αυτά του James Baldwin και του Ralph Ellison. Κεντρικός ήρωας στο Πρόσωπο από πέτρα είναι ο Αφροαμερικανός δημοσιογράφος Σίμιον Μπράουν, ο οποίος πέφτει θύμα ρατιστικών επιθέσεων και αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη γεννέτειρά του Φιλαδέλφεια και να μετοικήσει στο Παρίσι, ασφαλές καταφύγιο για τους μαύρους καλλιτέχνες και διανοούμενους. Ωστόσο, παρά την ευδαιμονία που του χαρίζει η πρωτόγνωρη ελευθερία στο Παρίσι, αρχίζει να υποψιάζεται ότι η Γαλλία δεν είναι ο φυλετικός παράδεισος που φανταζόταν: Η γαλλική κυβέρνηση πασχίζει να καταστείλει την επανάσταση στην Αλγερία, οι Αλγερινοί υφίστανται τη βία και την καχυποψία της αστυνομίας, ενώ τα χειρότερα θα συμβούν στην πορεία διαμαρτυρίας των Αλγερινών, τον Οκτώβριο του 1961. Ο συγγραφέας αναγνωρίζει στο πρόσωπο των καταπιεσμένων Αλγερινών τους Αφροαμερικανούς της πατρίδας του. Ένα μυθιστόρημα-καταδίκη του ρατσισμού, όποια απόχρωση κι αν πάρει αυτός.
4. Laird Hunt, Ο νυχτερινός δρόμος
Εκδόσεις Πόλις, μτφ. Χρήστος Οικονόμου
1930. Στο Μάρβελ της πολιτείας της Ινδιάνα, οι κάτοικοι της πόλης ετοιμάζονται να λιντσάρουν τρεις νεαρούς μαύρους που κατηγορούνται για τη δολοφονία ενός λευκού. Οι λευκοί της περιοχής κατευθύνονται προς την πόλη για να απολαύσουν το θέαμα, ενώ οι μαύροι, έντρομοι, προσπαθούν να ξεφύγουν από το "καρναβάλι του θανάτου": τρελαμένοι δημαγωγοί, βίαιοι πλιατσικολόγοι, άνθρωποι που διψούν για αίμα, μέλη της Κου Κλουξ Κλαν.Οι ζωές, τα μυστικά και οι χωριστές πορείες δύο γυναικών διασταυρώνονται. Η λευκή Ότι Λι, τοπική καλλονή και πρώην νικήτρια καλλιστείων, είναι εγκλωβισμένη σ' έναν γάμο που παραπαίει και σε μια σχέση χωρίς έρωτα με το αφεντικό της, έναν φιλήδονο ασφαλιστή με άξεστους τρόπους. Η δεκαεξάχρονη μαύρη Κάλα Ντέστρι, μεγαλωμένη σε ορφανοτροφείο, αναζητά τον εραστή της, ο οποίος της έχει υποσχεθεί μια καινούργια ζωή. Στο καλάθι της, όμως, βρίσκεται κρυμμένο ένα πιστόλι.
Μετά το Neverhome, μια λοξή και καθόλου ηρωική ματιά πάνω στον Αμερικανικό Εμφύλιο, o Laird Hunt, προχωρώντας λίγο πιο μπροστά στον χρόνο, ανασυνθέτει την εικόνα των συντηρητικών πολιτειών στα Μεσοδυτικά και στον Νότο, όπου εξακολουθούν να κυριαρχούν η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός και το φαντασιακό ενός ένδοξου Γουέστ. Τόσο η θεματολογία του όσο και η γραφή του, συγκενεύουν με αυτές του William Faulkner, του Cormac MacCarthy και της Marilynne Robinson. Οι δύο ηρωίδες «περιπλανιούνται στο φεγγαρόλουστο σκοτάδι" της αμερικανικής ενδοχώρας», προσπαθώντας να διαφύγουν από τα αδιέξοδα μιας συντηρητικής κοινωνίας που σπαράσσεται από το μίσος και τον φόβο. Μου έρχεται στο μυαλό και η έξοχη ταινία Θέλμα και Λουίζ.
5. Pedro Lemebel, Φοβάμαι, ταυρομάχε
Καστανιώτης, μτφ. Κώστας Αθανασίου
Αντισυμβατικός, πολυπράγμων (θέατρο, κινηματογράφος), επιστήθιος φίλος του Ρομπέρτο Μπολάνιο, φτωχός ομοφιλόφυλος και κομμουνιστής σε δύσκολες εποχές, αντιστασιακός στα χρόνια της χούντας, ο Πέδρο Λεμεμπέλ (1950 – 2015) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της νεότερης λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας. Χιλή, 1986. Ο δικτάτορας Αουγούστο Πινοτσέτ έχει μάλλον αρχίσει να διαβλέπει το τέλος της κυριαρχίας του. Εκείνη την καθοριστική χρονιά, το Πατριωτικό Μέτωπο Μανουέλ Ροδρίγκες προετοιμάζει μια απόπειρα εναντίον του. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα απόλυτης τρομοκρατίας, στις φτωχογειτονιές της πρωτεύουσας, του Σαντιάγο, που φλέγεται από τις κινητοποιήσεις και τις διαμαρτυρίες, οι αντικαθεστωτικοί αντάρτες προσπαθούν να κρύψουν τον οπλισμό τους σε ασφαλείς χώρους. Σε μια τέτοια συνοικία, σε μια τέτοια γειτονιά μένει και η Τρελή, ένας μεσήλικος ομοφυλόφιλος που περνά τις μέρες του κεντώντας τραπεζομάντιλα και ακούγοντας παθιασμένα μπολέρο. Η ζωή του θα συνταραχθεί όταν θα έρθει σε επαφή με τους αντάρτες. Ένα μυθιστόρημα για τη σχέση έρωτα και επανάστασης και για την ανατρεπτική δύναμή της.
6. Roberto Bolaño- A. G. Porta, Συμβουλές από έναν μαθητή του Μόρρισον σε έναν φανατικό του Τζόυς. Ημερολόγιο μπαρ
Άγρα, μτφ. Κρίτων Ηλιόπουλος
Roberto Bolaño (Σαντιάγο 1953 – Βαρκελώνη 2003): ο αδικοχαμένος Χιλιανός που έγινε Καταλανός για να γλιτώσει από τη χούντα του Πινοτσέτ, το enfant terrible της νεότερης λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας, ο ανανεωτής της, ο συγγραφέας τον οποίον συνέκριναν με τον Μπόρχες και τον Χούλιο Κορτάσαρ, ο δημιουργός μεγάλων αριστουργημάτων όπως το μυθιστόρημα Οι άγριοι ντετέκτιβ (1998) και το δαιδαλώδες 2666 (εκδόθηκε μετά τον θάνατό του, το 2004) και κομψοτεχνημάτων της μικρής φόρμας, όπως οι συλλογές διηγήματων Τηλεφωνήματα (1997) και Πουτάνες φόνισσες (2001).Οι Συμβουλές από έναν μαθητή του Μόρρισον σε έναν φανατικό του Τζόυς γράφτηκαν το 1984, με τέσσερα χέρια, ένα κεφάλαιο ο ένας και ένα ο άλλος εναλλάξ, σε συνεργασία με τον Βαρκελωνέζο A. G. Porta (1954 - ).
Πρόκειται για ένα Bonny & Clyde α λα καταλανικά. Κεντρικός χαρακτήρας και αφηγητής είναι ο εκκολαπτόμενος συγγραφέας Άνχελ Ρος, παθιασμένος λάτρης και μελετητής του Οδυσσέα και του James Joyce, καθώς και της ποιητικής του Jim Morrison. Στη Βαρκελώνη, ο Άνχελ γνωρίζεται με την Άννα, μια εκκεντρική Νοτιοαμερικανή. Και τους δύο γοητεύει ο κίνδυνος, ιδιαίτερα την Άννα. Ο Άνχελ την ακολουθεί σαν ίσκιος της στα πιο σκοτεινά άκρα, εκεί που τη σέρνει η τρέλα, παγιδευμένος ανάμεσα στη μουσική και την ψυχεδέλεια που τον συνεπαίρνουν και στην ηρεμία της λογικής σκέψης. Ληστεύουν τράπεζες, ταμιευτήρια και ενεχυροδανειστηρια, αφήνοντας πίσω τους πτώματα. Στις αυτοκτονικές του περιπλανήσεις, το ζευγάρι ζει στο χείλος του γκρεμού. Βιώνουν τον έρωτα, παίζοντας τη ζωή τους και τη ζωή των άλλων κορώνα-γράμματα.
7. Alberto Garlini, Ο νόμος του μίσους
Εκδόσεις Πόλις, μτφ. Βασιλική Πέτσα
«Ήταν μια πολύ βίαιη περίοδος», λέει ο Alberto Garlini, καθώς αναφέρεται στα επονομαζόμενα Μολυβένια χρόνια (Anni di piombo) που βίωσε η Ιταλία κατά τη δεκαετία κυρίως του 1960 και του 1970. Σ’ αυτή την περίοδο εκυτίσσεται το μυθιστόρημά του. Ήταν η εποχή που στους δρόμους της Ρώμης, του Μιλάνου, της Κόκκινης Μπολόνια, αλλά σε μικρότερες όπως (στην περίπτωσή μας) το Ούντινε, ακροαριστεροί και φασίστες συγκρούονταν βίαια και πολλές φορές ένοπλοι, με εκατοντάδες τραυματίες και αρκετούς νεκρούς, ενώ συγχρόνως οι πόλεις συγκλονίζοταν από βομβιστικές επιθέσεις σε σιδηροδρόμους, σε πλατείες ή σε δημόσια κτίρια. Ειδικά η φασιστική βία ήταν ωμή και απροκαλυπτη, έχοντας ενίοτε τις πλάτες των δυνάμεων της τάξης.
Κεντρικός ήρωας στο μυθιστόρημα του Garlini είναι ο Στέφανο Γκουέρρα, ένας φασίστας με λογοτεχνικές ευαισθησίες (διαβάζει φανατικά τη μυθιστορηματική Αργεντινή ποιήτρια Σεσάρεα Καριέγο, αλλά και τους Ντοστογιέφσκι, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Μπόρχες, κ.ά.). Το μυθιστόρημα σπάει σε δύο χρόνους που εναλλάσονται: στο 1969-71, όταν λαμβάνει χώρα η σύγκρουση της Βάλλε (Κοιλάδας)Τζούλια, και στο 1985, όταν ξεκινά η αναψηλάφηση μιας δολοφονίας που αναγάγεται στα Μολυβένια χρόνια. Ο συγγραφέας ακολουθει τη φασιστική οπτική για τα πράγματα, όχι για να την υποστηρίξει, ούτε για να εξομειώσει τη φασιστική και την ακροαριστερή βία (που ήταν κυρίως μια βία άμυνας). Στη συλλογιστική του, δεν χωράει η λογική του «καταδικάζουμε τη βία, απ’ όπου και αν προέρχεται», ούτε η «θεωρία των δύο άκρων», που, τεχνηέντως, ουσιαστικά ξεπλένει τους φασίστες. Τουναντίον. Επιλέγει σκόπιμα τη φασιστική οπτική για να αναδείξει τη θηριωδία της.
8. Emily St. Mandel, Η θάλασσα της ηρεμίας
Ίκαρος, μτφ. Βάσια Τζανακάρη
Στα 42 της χρόνια, η Emily St. John Mandel ανήκει στις φωνές που ανανεώνουν τη λογοτεχνία. Με μια υβριδική γραφή, που αποπνέει φρεσκάδα και που εμπέεται από ετερόκλητες πηγές (εξίσου από τα σαιξπηρικά κείμενα, τον μεταμοντερνισμό του David Mitchell ή την καθημερινή γλώσσα των καλύτερων σειρών του HBO), και με μια θεματολογία που κινείται στα όρια του sci fi και της δυστοπίας, η Emily St. John Mandel έχει προκαλέσει μεγάλη αίσθηση, στους λογοτεχνικούς και όχι μόνο κύκλους, με τα έξι μυθιστορήματα που έχει εκδώσει μέχρι σήμερα: ο Σταθμός Έντεκα της χάρισε υποψηφιότητα για τα National Book Award και PEN/Faulkner Award, τιμήθηκε με το βραβείο Arthur C. Clarke Award (2015), ενώ μεταφέρθηκε και στη μικρή οθόνη από το HBO∙ Το Γυάλινο Ξενοδοχείο συμπεριλήφθηκε από τον Μπαράκ Ομπάμα στα αγαπημένα του βιβλία για το 2020∙ Η θάλασσα της ηρεμίας (2022) σκαρφάλωσε στο Νο 3 στη λίστα με τα best-sellers των New York Times. Το μυθιστόρημα διατρέχει, σε τρεις αφηγματικούς χρόνους, πεντακόσια ολόκληρα χρόνια. Πράξη πρώτη: το 1912 ο δεκαοχτάχρονος Έντουιν Σεντ Άντριου διασχίζει τον Ατλαντικό ωκεανό με ατμόπλοιο και φτάνει στην καναδική επαρχία της Βρετανικής Κολομβίας. Σε μια βόλτα στο ερημικό δάσος, ακούει νότες βιολιού να αντηχούν σε έναν σταθμό αερόπλοιων. Πράξη δεύτερη: το 2203, η διάσημη συγγραφέας Όλιβ Λουέλιν βρίσκεται σε περιοδεία για την προώθηση του βιβλίου της. Ταξιδεύει σε όλη τη Γη, μακριά από το σπίτι της στη δεύτερη σεληνιακή αποικία – ανυποψίαστη για μια πανδημία που βρίσκεται σε εξέλιξη. Στο πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο της εμφανίζεται μια παράξενη σκηνή: ένας άντρας παίζει βιολί με τον ήχο του να αντηχεί στον διάδρομο ενός σταθμού αερόπλοιων, ενώ τα δέντρα του δάσους υψώνονται ολόγυρά του. Πράξη τρίτη: Σχεδόν διακόσια χρόνια αργότερα, το 2401, ο Γκάσπερι Ρόμπερτς, φύλακας ξενοδοχείου στην Πόλη της Νύχτας, αναλαμβάνει να ταξιδέψει πίσω στον χρόνο για να ερευνήσει την παράξενη σύμπτωση των δύο προηγούμενων γεγονότων, ικανή να διαταράξει το χρονοδιάγραμμα του Σύμπαντος. Ένα έργο γεμάτο προβληματισμούς γύρω από το θέμα του εποικισμού του Γαλαξία, του ταξιδιού στον χρόνο, την ίδια την έννοια του χρόνου σε σχέση με τον χώρο, την καμπυλότητά του και τις ρωγμές που εμφανίζονται, το ζήτημα της προσομοίωσης σε σχέση και με την εντροπία
9. Joseph Andras, Για να σας πολεμήσουν
Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, μτφ. Γιώργος Καράμπελας
Γεννημένος το 1984 στη Νορμανδία, ο Ζοζέφ Αντράς είναι ένας δηλωμένος συγγραφέας του περιθωρίου. Στα έργα του κυριαρχούν οι παρίες, οι αδικημένοι και οι απανταχού εξεγερμένοι. Σε κάθε βιβλίο του, αναζητά την ετερότητα με δραματική ένταση. Οι θεματικές του μαρτυρούν του λόγου το αληθές. Στο βιβλίο Για τα πληγωμένα μας αδέλφια (2016) καταπιάστηκε με τον βρώμικο πόλεμο της Αλγερίας, σε ένα κείμενο που διαβάζεται και σαν επιστολή αλληλεγγύης προς τους Αλγερινούς μαχητές. Στο Κανακύ (2018) ασχολήθηκε με την αντίσταση στη γαλλική αποικιοκρατία στην περιοχή του Ειρηνικού. Στο Έτσι τους κάνουμε πόλεμο (2021) μελέτησε τις ακραίες φιλοζωικές οργανώσεις που φτάνουν στα όρια του τερρορισμού, όπως η Animal Liberation Front. Στο Μακριά, ο ουρανός του Νότου (2021) παρουσίασε μια μικρή, αντισυμβατική μονογραφία του Χο Τσι Μινχ ως νεαρού εκκολαπτόμενου επαναστάτη στο Παρίσι.
Το τελευταίο πόνημα του Ζοζέφ Αντράς αφορά την καταστατική πράξης ίδρυσης του σύγχρονου κράτους: τη Γαλλική Επανάσταση. Δεν πρόκειται ωστόσο για ιστοριογραφία, αλλά για λογοτεχνία. Γι’ αυτό το υβριδικό ιδίωμα που ονομάστηκε non fiction novel (μη μυθοπλαστικό μυθιστόρημα), το οποίο γνωρίζει άνθιση τις δύο τελευταίες δεκαετίες και δείχνει να προτιμά ο συγγραφέας. Ιστορικά πρόσωπα παρελαύνουν στις σελίδες του βιβλίου, ενώ η αφήγηση εκκινεί ακριβώς από την πιο κρίσιμη φάση της Επανάστασης: την αντεπανάσταση των φιλοβασιλικών της Βανδέας, καθώς ο στρατός τους βαδίζει προς το Παρίσι, με σκοπό να επαναφέρει στον θρόνο τον Λουδοβίκο ΙΣΤ. Γνωρίζουμε ήδη από την ιστοριογραφία ότι η αντεπανάσταση συντρίφθηκε από τον οπλισμένο λαό των Παρισίων, που είχε μετατραπεί σε επαναστατικό στρατό. Από όλα τα σημαίνοντα ιστορικά πρόσωπα, ο φακός του Αντράς εστιάζει στον Καμίγ Ντεμουλέν, ριζοσπάστη δημοσιογράφο και εκδότη της εφημερίδας ο Παλιός Κορδιλιέρος. Σε δεύτερο πλάνο,παρακολουθούμε τη δράση (και τους περίφημους λόγους) του κατασυκοφαντημένου Ροβεσπιέρου, που αποτελεί την κλασική persona non grata εκείνων που επιθυμούν «μια Επανάσταση χωρίς την Επανάσταση». Ο Ζοζέφ Αντράς σ’ αυτό το βιβλίο δεν φιλοδοδοξεί να καταθέσει μια βιογραφία ή μονογραφία του Καμίγ Ντεμουλέν. Διαλέγει όμως ένα από τα πολλά επεισόδια που ξεσήκωσαν ντόρο κατά την εν λόγω περίοδο, προκειμένου να διερευνήσει τις ζυμώσεις που λαμβάναν χώρα στο πλαίσιο της επαναστατικής διαδικασίας και να περιγράψει τη θυελλώδη ένταση που επικρατούσε στην παρασινή ατμόσφαιρα εκείνα τα κρίσιμα χρόνια. Σε ένα δεύτερο επίπεδο εκφράζει τις δικές του απόψεις για τη φύση της Επανάστασης, τη σχέση της με τη βία, το πώς οριοθετείται η δικαιωμένη βία απέναντι στην τρομοκρατία
10. Fernanda Melchor, Η εποχή των τυφώνων
Δώμα, μτφ. Αγγελική Βασιλάκου
Το μυθιστόρημα της Μεξικάνας, γεννημένης το 1982, Φερνάντα Μελτσόρ αφηγείται την ιστορία της επονομαζόμενης Μάγισσας ή, πιο σωστά, την ιστορία της δολοφονίας της, την οποία μαθαίνουμε από τις πρώτες σελίδες, στις διάφορες πιθανές εκδοχές της. Η βία εξάλλου δεν είναι είδηση στο μικρό χωριό Λα Ματόσα του Μεξικού, όπου εκτυλίσσεται το μυθιστόρημα. Έναν οικισμό, έναν μικρόκοσμο τόσο ρυπαρό, όπου η φτώχεια είναι ενδημική, η διαφθορά (των αρχών, συμπεριλαμβανομένων) πανταχού παρούσα και η βία εκδηλώνεται σε όλες τις δυνατές μορφές της (λεκτική, σωματική, σεξουαλική)∙ μια βία την οποία υφίστανται λίγο-πολύ όλοι, όμως συνηθέστερα οι γυναίκες του χωριού. Η ιστορία του φόνου ξετυλίγεται μέσα από τις χειμαρώδεις αφηγήσεις ανθρώπων που εμπλέκονται στην υπόθεση, με φρικιαστικές λεπτομέρειες. Ο λόγος της Φερναντα Μελτσόρ είναι μακροπερίοδος, ασθμαίνει, το συντακτικό της είναι αντισυμβατικό και η αφήγησή της πολυφωνική, με τα υποκείμενα να εναλάσσονται από πρόταση σε πρόταση, χωρίς να παρεμβάλλοντυαι τελείες, παρά συνήθως κόμματα. Σαφώς και είναι μοντερνίστρια στο ύφος, επηρεασμένη από τους δύο σημαντικότερους εκπροσώπους του μεξικανικού μοντερνισμού: δηλαδή τον Κάρλος Φουέντες και ιδίως από το περίφημο μυθιστόρημά του. Ο θάνατος του Αρτέμιο Κρους, και τον Χουάν Ρούλφο, δημιουργό αντίστοιχα του αριστουργηματικού μυθιστορήματος Πέδρο Πάραμο. Η εποχή των τυφώνων ήταν φιναλίστ για το Διεθνές Βραβείο Booker.
