«Ως παιδί μεγαλώνοντας στην εβραϊκή συνοικία της Κόρδοβα, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα "γραμμή της ζωής" στην παλάμη μου. Πήρα λοιπόν ένα ξυράφι και χάραξα μια όπως την ήθελα εγώ».
Οι περιπέτειες του Κόρτο Μαλτέζε που συνέλαβε και σχεδίασε ο Αργεντίνος Hugo Pratt (1927 – 1995) υπερβαίνουν τα κόμικ: είναι λογοτεχνία. Ο ίδιος ο κεντρικός ήρωας είναι ένας ήρωας στα χνάρια των σημαντικότερων χαρακτήρων του Κόνραντ, του Μέλβιλ και του Στίβενσον. Δεν είναι τυχαίο ότι η περίφημη “Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας” ψηφίστηκε από την Le Monde ως ένα από τα 100 καλύτερα βιβλία του εικοστού αιώνα.
Μετά τον θάνατο του Pratt, o οποίος εμπνεύστηκε τον Κόρτο από τον χαρακτήρα του Μπαρτ Λάνκαστερ στην ταινία Ο Βασιλεύς των Τροπικών του 1954, οι φανατικοί πίστεψαν ότι αυτό σήμαινε και το τέλος του ήρωα. Φευ! Ο ίδιος ο Pratt, που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Βενετία, απ’ όπου και εκκινούν οι περισσότερες ιστορίες του Κόρτο, δεν ήταν καθόλου αντίθετος με την προοπτική της συνέχισης του έργου του. Έτσι οι κληρονόμοι του, με το πέρασμα του χρόνου, παραχώρησαν το δικαίωμα χρήσης του τίτλου στον Ισπανό σεναριογράφο Juan Diaz Canales και τον συμπατριώτη του σκιτσογράφο Ruben Pellejero. Το 2013 εκδόθηκε το πρώτο album της αναγέννησης του Κόρτο με τον τίτλο “Κάτω από τον Ήλιο του Μεσονυχτίου”, για να ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια το “Εκουατόρια” και "Η Μέρα της Ταροβεάν”. Όλα στα ελληνικά κυκλοφορούν από τις εκδόσεις του Μικρού Ήρωα.
Σε αντίθεση με τον Pratt που προτιμούσε το ασπρόμαυρο σκίτσο, το ισπανικό ντουέτο ντύνει τον Κόρτο με χρώμα, με τρόπο που του πάει. Επίσης, από σεβασμό στον Pratt, δεν διαταράσσουν τα στάνταρντ που έθεσε ο τελευταίος. Ο Κόρτο παραμένει ένας ευγενής τυχοδιώκτης, που έχει ως κύριο πεδίο δράσης του την Μελανησία/Πολυνησία, αν και επισκέπτεται κάπου-κάπου την κεντρική Ευρώπη και την Αφρική. Μαζί του βέβαια επιστρέφουν και οι χαρακτηριστικοί (όχι ακριβώς) δευτερεύοντες ήρωες, όπως ο Ρασπούτιν, το Κρανίο και ο Καλόγερος. Επιπρόσθετα, συνεχίζεται και το συναπάντημα του Κόρτο με ιστορικές προσωπικότητες: Καβάφης, Τζακ Λόντον, Ρεμπώ, Χέμινγουεϊ, Τσώρτσιλ, Στάλιν, Γκάντι, και τα ρέστα.
Η τελευταία ως τώρα περιπέτεια του Κόρτο φέρνει τον ναυτικό, το φθινόπωρο του 1924, στο ταραχώδες Βερολίνο του Μεσοπολέμου. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης είναι εύθραυστη. Ναζί και κομμουνιστές συγκρούονται στους δρόμους, μυστικές οργανώσεις δρουν στο background, o πληθωρισμός έχει γονατίσει την πόλη. Σε αυτό το θυελλώδες σκηνικό, ο Κόρτο καλείται να εξιχνιάσει τη δολοφονία ενός πολύ καλού του φίλου, του καθηγητή Στάινερ (που έχει εμφανιστεί και σε προηγούμενες ιστορίες του). Ως συνήθως, ο Κόρτο φαινομενικά δεν ανακατεύεται στις πολιτικές αντιπαραθέσεις. Στην πραγματικότητα όμως, είναι πάντα με το μέρος των αδύνατων και των προοδευτικών και απεχθάνεται κάθε μορφή απολυταρχίας.
Η απεικόνιση του νυχτερινού μεσοπολεμικού Βερολίνου με τα απαστράπτοντα καμπαρέ και τη γενική παρακμή που επικρατεί στην ατμόσφαιρα, είναι συγκλονιστική από τους Canales και Pellejero. Ο ίδιος ο Κόρτο δείχνει αρχικά λίγο έξω από τα νερά του στην μοντερνιστική Μεγάπολη, όμως βρίσκει γρήγορα τους βηματισμούς του, και σουλατσάρει στους δρόμους της πόλης σαν να ήταν δική του. Τα ιστορικά πρόσωπα δεν απουσιάζουν ούτε από αυτό τον τόμο. Μεταξύ τους ξεχωρίζουν o μεγάλος Αυστριακός συγγραφέας Γιόζεφ Ροτ και ο κομμουνιστής μουσικοσυνθέτης Άντολφ Κερν.
Το “Νύχτες του Βερολίνου” προσθέτει άλλη μια ανεξερεύνητη πλευρά στο Κοσμοδρόμιο των εμπειριών του Κόρτο. Μια δεκαετία αφότου βίωσε την Οκτωβριανή Επανάσταση (και τάχθηκε διακριτικά με το μέρος της) στο “Χρυσό Σπίτι της Σαμαρκάνδης”, αλλά και την Κινεζική του Μάο στην “Kρυφή Αυλή του Μυστηρίου” (έργα του Pratt), ο Κόρτο αντικρύζει σ’ αυτήν του την περιπέτεια τον ναζισμό στα σπάργανα. Οι νύχτες στο Βερολίνο είναι επικίνδυνες. Δεν μπορώ να γνωρίζω πού θα μας πάει η συνέχεια, άλλωστε η εξιστόρηση του περιπετειών του ναυτικού δεν ήταν ποτέ γραμμική.
Κόρτο Μαλτέζε - Νύχτες του Βερολίνου
Juan Diaz Canales, Ruben Pellejero - 88 σελ. - Έγχρωμο - 21 x 28 εκ.
εκδόσεις Μικρός Ήρως
