Πέρασε το πρώτο τρίμηνο του 2024 και το Παρατηρητήριο δεν έχει μιλήσει πραγματικά για νέες κυκλοφορίες, κάτι που σημαίνει δύο πράγματα, ένα για εμάς και ένα για εσάς. Οφείλω να παραδεχτώ πως πέρασα μια φάση σύντομων διακοπών από νέες κυκλοφορίες, δηλαδή άκουσα λίγο παλιότερη μουσική, προσπαθώ να στήσω και ένα βιβλίο-αφιέρωμα που κανείς δεν ζήτησε και αυτό συνεπάγεται πως δεν πιάσαμε τα υψηλά standard των προηγούμενων ετών. Είναι νωρίς όμως και γυρίζει η φάση.
Η επίπτωση για εσάς είναι πως έχετε μείνει λίγο μακριά από την Σωτηρία, αφού φαίνεται πως η δίψα σας για νέες μπάντες και νέες εμπειρίες (σε σχέση με την αλληλεπίδραση σας με την στήλη αυτή) μπήκε στον πάγο. Όμως δεν πρέπει να έχετε παράπονο. Πέρα από την αλληλεπίδραση στα social media που συνυπάρχουμε (ΚΨΜ, ΕΣΣΟ), ανοίξαμε τον Θάλαμο Επικοινωνίας και ανταλλάξαμε μλκιες με αρκετά, ντόπια κλγδ που δεν πρέπει να σκιπάρουμε έτσι εύκολα. Μια μικρή λίστα για υπενθύμιση:
Θάλαμος Επικοινωνίας με τον Επίτροπο: Αυτό με τους Psyanide
Θάλαμος Επικοινωνίας με τον Επίτροπο: Αυτό με τους KIVA
Θάλαμος Επικοινωνίας με τον Επίτροπο: Αυτό με τους Sun of Nothing
Θάλαμος Επικοινωνίας με τον Επίτροπο: Αυτό με τους Chainsaw
Θάλαμος Επικοινωνίας με τον Επίτροπο: Αυτό με τους Empty Frame
Επειδή από κάπου πρέπει να αρχίσουμε, θα προσπαθήσω να μαζέψω κάποιες κυκλοφορίες, που πρέπει να αποδοθεί η αρμόζουσα σημασία σε συλλογικό επίπεδο και να στρέψουμε τους προβολείς πάνω τους, έστω και για λίγο, ώστε να μην τους φάει το μαύρο σκοτάδι. Αυτό σημαίνει πως στο κείμενο που θα ακολουθήσει, δεν θα βρείτε Judas Priest ή Bruce Dickinson. Ας ξεκινήσουμε για να τελειώσουμε.
Προφανώς και θα ξεκινήσω από το Mother's Guilty Pleasure Part One των Noor, το οποίο έκανε micro πάταγο στα ντόπια social media, κάτι που υποχρέωσε ακόμα και την ίδια μπάντα να αφιερώσει μια ολόκληρη ανάρτηση (meme για να είμαστε ακριβείς) στο ελληνικό κοινό. Το λιγότερο που μπορούμε να πούμε για το US power metal των Καναδών είναι πως παρουσιάζεται «συναρπαστικό» και «καταιγιστικό» ταυτόχρονα. Όταν μπαίνεις στον δίσκο και μετά από 1-2 ακροάσεις και δεν ξέρεις από που να πρωτοξεκινήσεις τα repeat, κάτι έχει πάει πάρα πολύ καλά σε συνθετικό επίπεδο. Δεν πήγαν το ίδιο καλά τα πράγματα και στον τομέα παραγωγή και εξώφυλλο αλλά αυτά είναι peanuts. Αν αυτή η μπάντα καταφέρνει και παίζει το υλικό live, θα πάνε όλα τέλεια για αυτούς. Στο Up the Hammers του 2025 θα τα δούμε όλα.
Παραμένουμε στο metal και πάμε στον πιο σύγχρονο ήχο. Όσες και όσοι ακούτε μπάντες όπως οι Oceans of Slumber ή οι Otep ή οι Spiritbox, θεωρώ πως αυτή η κυκλοφορία σας αφορά. Το prog/djent/metalcore των Γάλλων No Terror in the Bang στηρίζεται στις ερμηνευτικές ικανότητες της Sofia Bortoluzzi (γράφει και όλους τους στίχους), η οποία μάλλον έχει πολλά από τα καλύτερα στοιχεία των σημαντικότερων metal τραγουδιστριών των τελευταίων ετών. Το Heal album έχει πολλά και ωραία τραγούδια που θυμάσαι σχετικά εύκολα σε σχέση με την πολυπλοκότητα που περιέχουν. Αν και όλες αυτές οι μπάντες υιοθετούν πάνω κάτω τα ίδια κόλπα, κάποιες λίγες/ελάχιστες περιπτωσούλες αξίζουν ακροάσεις μπας και σε πιάσουν. Δείτε το υπέροχο video για την κομματάρα "Monster" και ίσως με ακολουθήσετε.
Παίρνουμε μικρό διάλλειμα από το metal που τόσο αγαπάμε, για να ασχοληθούμε με μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της γενικής κατηγορίας post-punk. Το τρελό ντεμπουτάκι των Βρετανών Projector, τιτλοφορείται ως Now When We Talk is Violence και ως στυλ χτίστηκε με υπομονή από το 2018 με σκοπό να περιλάβει πολλά και διάφορα χαρακτηριστικά, χωρίς να προσκολληθεί δίπλα σε Idles, Viagra Boys, Shame, Amy και λοιπούς επιτυχημένους. Αυτό που μου αρέσει σε αυτά τα παιδιά, είναι πως γουστάρουν την ξετσίπωτη εμπορικίλα των late 90’s-00’s brit rock γιγάντων, με αποτέλεσμα τα hook που σκαρφίζονται παραμένουν φουλ αποτελεσματικά, παρά το νεύρο που νιώθεις πως ενσωματώνουν στα παιξίματα. Αν δεν με πιστεύεις και πρέπει να ξεκινήσεις από κάπου για να σηκωθεί αυτόματα το φρύδι σου, το "Necessary" είναι το κομμάτι που θες.
Επιστρέφουμε στο metal και κάνουμε μια σπειροειδή βουτιά στο death metal που έχει βασική επιρροή αισθητικής τους Ved Buens Ende. Αυτό σημαίνει πως θα έρθετε αντιμέτωποι με ένα δυσαρμονικό κτήνος, με πολλά πλοκάμια και γαμψά νύχια. Η Λαβκραφτική οντότητα που ακούει στο όνομα convulsing (one man band όχημα του Brendan Sloan ), δισκογραφεί από το 2016 και έχει ήδη δύο αριστουργήματα (Errata και Grievous). Ο τύπος παίρνει λίγο χρόνο παραπάνω και μας φτύνει στα μούτρα ίσως τον καλύτερο death metal δίσκο της χρονιάς. Το Perdurance album περιλαμβάνει άπειρες ιδέες και κάθε ακρόαση είναι μια διαδικασία που σχεδόν ξεκινάει από την αρχή την επαφή σου με τον δίσκο. Ουσιαστικά progressive metal αλλά σίγουρα death metal στον πυρήνα του, δεν βλέπω τρόπο να μην εντυπωσιαστείς από αυτό που θα συναντήσεις. Είναι και τζάμπα στο Bandcamp, ακόμα εδώ είσαι;;;;
Κλείνουμε το σημερινό, πρώτο μέρος της ανασκόπησης δισκογραφίας με δύο δίσκους της εγχώριας παραγωγής που πρέπει άμεσα να ελεγχθούν και από το δικό σας αισθητήριο, στο δικό μου κολυμπάνε, στο δικό σας δεν χωράνε κτλ κτλ.
Τζαζ rock ύψιστης τεχνικής κατάρτισης και φιουζιονικής ρυθμολογίας που αυτό σημαίνει ότι θέλει ακροάσεις και υπομονή για να εμπεδωθεί. Εγώ ακούω και μπόλικο prog εκεί μέσα, ίσως της ροκ μεθοδολογίας, γενικά μου άρεσε πολύ και ίσως στο τέλος της χρονιάς τιμηθεί αν με κρατήσει λίγο καιρό ακόμα.
Οι Pink Vanity παίζουν indie/pop rock, διαθέτουν ωραίες μελωδίες στα πλήκτρα και στις κιθάρες τους, τα φωνητικά τους είναι πιο σκοτεινά από τους ρυθμούς τους, όταν συγχρονίζονται όλα αυτά, το αποτέλεσμα είναι σούπερ (παράδειγμα το τραγούδι "Lose The Score"). Για ντεμπούτο, η προσπάθεια τους είναι συγκινητική, όταν εξελίξουν και αυτό που πραγματικά μπορούν να κάνουν τέλεια, θα σκίσουν.
