Το εξαιρετικά παραγωγικό, πρώτο τρίμηνο του 2024 θα προσθέσει αρκετές αξιόλογες κυκλοφορίες στις συνειδήσεις των ακροατών της φρέσκιας μουσικής. Αυτό δεν σημαίνει πολλά πράγματα, αφού όσο διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ανά λεπτό υπολογίζεται πως κυκλοφορούν περίπου 5,7870 δίσκοι (12 κομμάτια ανά δίσκο μ.ο.) . Εάν η ανάγνωση του κειμένου διαρκεί περίπου 7 λεπτά, θα έχουν προστεθεί στην παγκόσμια δισκογραφία, περίπου 40 νέες κυκλοφορίες. Σας δίνω λίγο τα insights της φασούλας ώστε να μπορέσετε να αντιληφθείτε το πόσο έχει διευρυνθεί πλέον το φάσμα της “δημιουργίας”. Με το AI πλέον διαθέσιμο να μπει ο κάθε κουλός να κάνει τον έξυπνο, αυτό το νούμερο θα 1000πλασιαστεί και οι γραμμές μεταξύ έμπνευσης και αλγόριθμου θα εξαφανιστούν. Η παρουσία ενός Επιτρόπου Σωτηρίας είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Οπότε ας συνεχίσουμε την δουλειά μας απρόσκοπτα. Πάμε να ακούσουμε μουσικούλα φτιαγμένη από ανθρώπους για ανθρώπους.
Ένας από αυτούς τους πολύ άξιους ανθρώπους, που δοκιμάζουν να πειράξουν «τον τρόπο» που δημιουργούν, είναι ο κύριος Ihsahn. Κάνει τις αρπαχτές του, με τους Emperor και μας δίνει τρομερή μουσική μέσω του προσωπικού του σχήματος. Αυτή την φορά, το ομώνυμο album είναι μια μίξη της γνωστής γροτέσκας ημίαιμης prog/black metal κατάστασης του και μιας αφύσικα (για τα δικά του δεδομένα) moody blues ορχηστρικής παρόρμησης. Μην περιμένετε να ακούσετε Nightwish ή Hans Zimmer τσίρκα, ο Νορβηγός ξέρει να μην ακούγεται υπερβολικός και ταυτόχρονα να είναι ουσιαστικός στην οριοθέτηση του στυλ του. Οπότε μέχρι και ρεφρενάρες κερνάει (check το Blood Trails To Love).
Ο Jan Bang θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς της Νορβηγίας, ο ίδιος διδάσκει Ηλεκτρονική Μουσική σε ένα πανεπιστήμιο της χώρας και έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με τους Jon Hassell, Sidsel Endresen, Tigran Hamasyan, Nils Petter Molvær, David Sylvian, Arve Henriksen, Eivind Aarset και Erik Honoré. Αυτά θα μπορούσατε να τα βρείτε και μόνοι σας από την σελίδα Bandcamp, όπως τα βρήκα και εγώ. Αυτό που δεν θα βρείτε έτοιμο και πρέπει να το ανακαλύψετε μόνοι σας, είναι το πόσο βελούδινος ακούγεται ο ήχος του Jan. Ανάμεσα στο ambient και το downtempo, τους Dead Can Dance και τους Depeche Mode, ο τύπος φτιάχνει πολύ ωραία τραγούδια, κάποια από αυτά ταξιδιάρικα, κάποια άλλα πιο εσωστρεφή, γενικά είναι ένα άκουσμα που μπορείς να εκτιμήσεις όταν ο αέρας σου χαϊδεύει τις πατούσες. Εντελώς τυχαία σε σχέση με αυτή την εικόνα που μόλις δημιούργησα στα κεφάλια σας, ο δίσκος λέγεται Reading The Air.
Επιστρέφουμε στην Μεσόγειο και συγκεκριμένα στην Ισπανία και την Μαδρίτη, όπου οι Svdestada κυκλοφορούν τον τρίτο δίσκο τους, με μια ακόμη πτήση προς τα πάνω. Όσοι θυμούνται το Azabache του 2021 (ένας από τους δίσκους της χρονιάς) , στο Candela θα βρουν μια ακόμα υπέροχη δουλειά επιμεταλλωμένου crust, όπου βρίσκει αρκετό χώρο και κουρνιάζει μια ισχνή black metal σκιά. Μικρές διάρκειες και ευθεία επίθεση, μέχρι που θα φτάσεις στο ομώνυμο άσμα που κλείνει τον δίσκο και απλώνεται σε 12 λεπτά. Εκεί μάγκες χάνεται η μπάλα και οι Ισπανοί τολμούν και παίζουν σε άλλο γήπεδο που τους ταιριάζει ακόμα καλύτερα (κάτι σαν μελωδικοί Converge). Η γλώσσα δεν ενοχλεί καθόλου, δίνει και έναν extra τόνο αυθεντικότητας στο όλο άκουσμα, νομίζω πως έχει έρθει η ώρα να τους δούμε από κοντά αυτούς τους τύπους (έχουν κομμάτι μέσα που το ονομάζουν Efimero) .
Όσοι με έχουν διαβάσει ξέρουν την αγάπη που τρέφω για μουσικούς όπως ο Will Oldham ή ο μακαρίτης Jason Molina, τύπους δηλαδή που εξερεύνησαν με μεγάλη επιτυχία την σκοτεινή folk χροιά της country. Κάπου εκεί, βρήκα τους Brown Horse, οι οποίοι φέτος κυκλοφορούν τον πρώτο τους δίσκο, με τίτλο Reservoir και μου έδωσαν την καρδιά στα χέρια. Αυτά τα φωνητικά δεν μπορεί να μην σε μουδιάσουν, οι μελωδίες στις κιθάρες σε τρυπάνε, άμα πάρεις και στίχους γράμμα γράμμα, φίλε δεν σε βλέπω για πολύ καιρό, εδώ μαζί μας. Ο πλουραλισμός στο πως γράφουν, οφείλεται στο ότι είναι 6 νοματαίοι και οι περισσότεροι έχουν writing credits, οπότε άλλοτε είναι πιο ηλεκτρικοί, άλλοτε πιο ακουστικοί και πάει λέγοντας. Μεγάλη κατραπακιά με αυτό, ψαχτείτε.
Παραμένουμε Αγγλία (πλέον έχει επανέλθει πλήρως σε όλες τις επιμέρους σκηνές) και πάμε στο Brighton, όπου οι prog/experimental/jazz Plantoid κυκλοφορούν ένα εκπληκτικό ντεμπούτο, με τίτλο Terrapath και μάλιστα μέσω της Bella Union. Ποιος το φανταζόταν πως οι φασαίοι θα είχαν αυτιά για τέτοια πράγματα. Μάλλον θα έπαθαν χοντρή πλάκα με το υλικό που “σκίζει” το τρίο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα κομψοτέχνημα, όπου φωνή (της υπέροχης Chloe Spence ) και όργανα οργιάζουν με απόλυτα φυσικό τρόπο, χωρίς να χάνετε το νόημα ή να αφήνονται υπόνοιες για “over-complicated” υπερβολές. Τόσο-όσο είναι το moto που κολλάω στην μπάντα και αρκεί για να δώσετε ένα κλικ, που θα σας κάνει να βρεθείτε πολύ πιο κοντά στην Σωτηρία. Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα, μπορεί και όχι.
