Τα πρωινά είναι σαφώς καλύτερα με βιωματική μουσική. Έχετε ποτέ αγαπήσει μια μπάντα τόσο πολύ ώστε να μην μπορείτε παρά να ακούσετε όλους της τους δίσκους με τη μία; Αν ναι, με καταλαβαίνετε απόλυτα. Λάτρεψα τους E.S.T. ή αλλιώς Esbjorn Svensson Trio από το πρώτο κιόλας play, γιατί αυτό που ήθελαν να πουν μου το μετέδωσαν χωρίς σάλτσες και φλυαρίες. Η αγαπημένη μου jazz είναι αυτή των piano trio (πιάνο, τύμπανα και μπάσο). Το θεωρώ έξυπνο να συνδυαστούν αυτά τα τρία όργανα και να συναρπάσουν, μακριά από καραμούζες και ενοχλητικά πρίμα στα αυτιά του ακροατή. Οι Σουηδοί E.S.T. κατέχουν τον πολυτελή jazz trio ήχο αλλά δεν μένουν μόνο εκεί. Ακούγοντας τους εύκολα μπορεί κάποιος να διακρίνει πέρα απο τα κινηματογραφικά στοιχεία, αυτά της rock και της πειραματικής electronica χωρίς να χάνεται το νόημα. Ας πούμε ότι τα κομμάτια τους οδηγούνται σε κορύφωση με έναν πολυδιάστατο τρόπο, φτάνοντας στην μελωδική φασαρία που ενδεχομένως θα διάλεγε μια σωστή post rock μπάντα. Το πιάνο από τη μία να ακούγεται κρύσταλλο και από την άλλη μυστήριο μετά το πείραγμα του Svensson, το μπάσο να χτυπάει σωστά ενώ με ένα δοξάρι και ένα σωστό πετάλι να ακούγεται σούπερ ηλεκτρικό και τα τύμπανα από τα smooth jazz χτυπήματα να φτάνουν στο σημείο να σε κάνουν να νιώθεις ότι ακολουθούν ρυθμούς που δεν έχεις ακούσει άλλη φορά.
To 2006 έκλεισαν την Ευρωπαϊκή τους περιοδεία στην Αθήνα, χαρίζοντας μας ένα από τα πιο όμορφα live που έχω δει προσωπικά, στο Παλλάς. Αν και δύσκολο να μεταφέρω την ατμόσφαιρα εκείνης της βραδιάς θα αρκεστώ να πω ότι ο φυσικός ήχος και η αύρα του Svensson και της πολυβραβευμένης παρέας του πλημμύρισαν με τόνους μαγείας στον χώρο. Δυστυχώς αυτό ήταν και το τελευταίο live του Σουηδικού trio αφού το 2008 ο Esbjorn Svensson έφυγε αναπάντεχα απο την ζωή κατά την διάρκεια υποβρύχιας κατάδυσης στην Στοκχόλμη στα 42 του χρόνια. Αφήνοντας πίσω οικογένεια με δύο παιδιά και μερικά υπέροχα Long Players να θυμίζουν το πόσο πρωτοπόρος υπήρξε.
Οι E.S.T. κατάφεραν να «φέρουν» πολύ κόσμο άλλων μουσικών ειδών στην Jazz. Πολλές φορές ακούγοντας τους, ζω και πάλι την ένωση τους με τους αγαπημένους Radiohead, ιδίως στα τελευταία τους Viaticum, Tuesday Wonderland και Leucocyte, πέρα απο τα κλασικά τους Seven days of falling, From Gagarin’s Point of View και Strange Place for Snow. Το πρόβλημα είναι πως ό,τι και να διαβάσει κανείς για την μουσική, αν δεν την ακούσει δεν θα μπορέσει να βγάλει συμπεράσματα. Γι’αυτό και σας προκαλώ να το κάνετε. Οι E.S.T. είναι όντως ότι καλύτερο έβγαλε η σκηνή της Ευρωπαϊκής Jazz. Μιλάμε αναμφίβολα για έναν σχηματισμό από αυτούς που σε κάθε δίσκο θα βρείς κάτι ουσιαστικό και δεμένο. Σήμερα εγώ επιλέγω το βιωματικό για μένα Viaticum που κυκλοφόρησε πολύ κοντά στην εμφάνιση τους στην Αθήνα, το δίσκο που έλιωσα πιο πολύ και που έβαλα από χθες το βράδυ κάτω από το μαξιλάρι μου. Για να ξεκινήσει η εβδομάδα σωστά.
