Πήραμε αέρα με λίγο καλό καιρό και ξεχυθήκαμε στους δρόμους και πώς άλλωστε να μην το κάνουμε μετά από τέτοιες θερμοκρασίες και μετά από έναν τόσο ασυνήθιστο χειμώνα που βιώσαμε Σε αυτήν εδώ τη στήλη αγαπάμε τους δίσκους παντός καιρού και το αναδεικνύουμε όσο μπορούμε. Ο θείος μου ο Βασίλης όλη του την ζωή ήταν μάγειρας σε καράβια που έπλεαν ανοιχτά της Βραζιλίας και κάθε φορά που έκανε την άδεια του στην Αθήνα μας έφερνε βιντεοκασέτες από το καρναβάλι του Ρίο για να μας μεταφέρει το κλίμα από το πιο ξέφρενο πάρτι της Γης. Χιλιάδες Βραζιλιάνοι και Βραζιλιάνες ξεχύνονταν στους δρόμους χορεύοντας στους ρυθμούς της batucada για πολλά εικοσιτετράωρα, ασταμάτητα. Στα μάτια μου όλα αυτά φάνταζαν τεράστια αλλά τελικά η αλήθεια ήταν μου όχι μόνο τεράστια ήταν αλλά και φαντασμαγορικά όσο δεν πάει. Κρουστά ασταμάτητα, ατελείωτα, ως εκεί που δεν άντεχες άλλο. Υπήρχαν στιγμές που σταμάταγε η μουσική και έμεναν μόνο κατσαρόλες για ώρες. Πολύ μετά συνειδητοποίησα ότι τα κρουστά είναι μια τεράστια μορφή μουσικής που έστεκε αγέρωχη στο κενό. Αυτός ήταν και ένας λόγος που λάτρεψα την jungle και τα breakbeats αργότερα.
Ρυθμός φίλε μου! Οι βιντεοκασέτες ήταν μεγάλες, μας έπαιρνε ο ύπνος με τον αδερφό μου μπροστά στην τηλεόραση πολλές φορές. Το δύσκολο ήταν να εξηγήσω στους συμμαθητές μου την επόμενη μέρα στο διάλειμμα γι' αυτή την εμπειρία όταν φλέγοντα θέματα συζήτησης ήταν το ciao της Ρούλας (Κορομηλά) και όλη αυτή η τρέλα των τηλεοπτικών shows εκατομμυρίων που μας έρχονταν από τη γειτονική Ιταλία. Πιο λαμπερά πεθαίνεις. Στο καρναβάλι του Ρίο όμως τα πράγματα ήταν πιο εντυπωσιακά στα ιδρωμένα κορμιά των χορευτών που λαμπύριζαν ως το άπειρο. Τεράστιο κεφάλαιο η βραζιλιάνικη μουσική, τα έχουμε πει. Βουτάς και ξαναβγαίνεις μέχρι να ξανά βουτήξεις. Τεράστιος ωκεανός μουσικής παιδείας και ατελείωτη δισκογραφία από τα 50s ως και σήμερα. Πολλές φορές χαίρομαι που δεν είμαι Βραζιλιάνος -ευτυχώς δηλαδή. Δεν θα με έφταναν δύο ζωές για να μαζέψω τόσους σημαντικούς δίσκους από την αχανή αυτή χώρα. Καθότι άνοιξη μπήκα πάλι στο πετσί του ρόλου και έβγαλα από τη δισκοθήκη μου ένα διαμάντι που είχα καιρό να ξεκοκαλίσω με την βελόνα μου.
Μεταφερόμαστε στο 1958 και σε ένα φανταστικό LP από τον μάγο της μπάλας Jose Prates που ηχογραφήθηκε από την Polydor Βραζιλίας. Ένα εξαιρετικό δείγμα latin, bossa, samba μουσικής θα πω. Ο δίσκος που περιέχει τη μελωδία από το δημοφιλές ''mas que nada'' του Jorge Ben, ως ''Nanã Imborô'' και που διαδόθηκε απ' άκρη σε άκρη λόγω του μεγάλου Gilles Peterson πριν από καμιά δεκαριά χρόνια στην προσπάθεια του να το βρει. Εκείνη την περίοδο θυμάμαι, μάλιστα, πως είχε πει πως αν κάποιος του έβρισκε το εν λόγω LP, θα έπαιζε στα γενέθλια του δωρεάν, ενώ κράταγε to εξώφυλλο, σκέτο, χωρίς τον δίσκο μέσα, αφού έτσι του το είχαν χαρίσει. Νομίζω πως ήταν αυτή και η πρώτη επίσημη φορά που ένας jockey μετά από request, κατάφερε να σπρώξει μια επανέκδοση να συμβεί. Για τα πρακτικά, μιλάμε για έναν δίσκο που κοστίζει πάνω από 1Κ και είναι αρκετά σπάνιος. Την επανέκδοση ανέλαβε ο πολυπράγμων - "μουσίτσα" Jonny Trunk για την Trunk Records τo 2018.
Ο δίσκος με το φανταστικό εξώφυλλο και το γαμ*στερό όνομα Tam, Tam, Tam συγκεντρώνει 11 tracks -κάθε ένα από αυτά μεταφέρει άψογα το κλίμα της τότε εποχής και με μοναδικό τρόπο. "Nanã Imborô", "Maracatu Elegante", "Imbarabô" και "Tem Brabo No Samba (Cêna De Escola De Samba)" είναι οι πιο δυνατές στιγμές του άλμπουμ που ακούγεται νερό. Και τώρα έρχομαι στο πιο φλέγον ζήτημα. Θείε γιατί βρήκα μόνο βινύλια του Tom Jones και των Beatles σε βραζιλιάνικες εκδόσεις στα πράγματα σου και όχι αυτό το αριστούργημα και γενικότερα βραζιλιάνικη μουσική; Κρίμα και άδικο θα πω. Και όχι τίποτα άλλο, μια ζωή σου ζήταγα να μου φέρεις παπαγάλο και πάντα το απέφευγες ευγενικά. Χορέψτε αδέρφια μου όπως προστάζει περίτρανα και ο αδερφός Jose Prates στο εξώφυλλο. Ο Μάης φέρνει το καλοκαίρι πιο κοντά.
