Περνώντας τα χρόνια, φαντάζομαι την εγχώρια jazz σαν ιό κι εμένα σαν απεσταλμένο για να τον αντιμετωπίσω. Μην σκεφτείτε άσχημα πράγματα, αλλά για να καταφέρουμε να γκρουβάρουμε που λέει και ο μέσος καταναλωτής μουσικής, πέρασαν πολλά χρόνια. Ακόμα και σε labels με χαρακτήρα, όπως η ECM, αν βάλεις έναν έλληνα μουσικό, θα προσπαθήσει να παίξει όσο πιο δύσκολα γίνεται. Καμιά φορά, επιτηδευμένα θα έλεγα. Μπορεί η παιδεία μας να περιέχει πολλή από τη μεγάλη και τρανή free jazz και τους αυτοσχεδιασμούς που φτάνουν μέχρι το φεγγάρι, αλλά οι Αμερικάνοι εφηύραν αυτό το μαγικό είδος. Κάτι ήξεραν. Σκέφτομαι πως μάλλον όλο αυτό κρύβει μια βαθιά μελαγχολία που μας πάει σαν λαός. Αρκετά με την ηλιοφάνεια ρε φίλε, έχεις δίκιο.
Άκουσα Jan Van πριν από μια δεκαετία, όταν συνάδελφος, ενώ έπαιζα μουσική σε γνωστό πολυχώρο του κέντρου, μου χάρισε ένα CDR του, από τα πρώτα του. Μου άρεσε, αλλά κάτι έλειπε. Ο Γιάννη Aγγελόπουλος είναι ένας πολύ καλός ντράμερ και το έχει αποδείξει αρκετές φορές, σε μένα τουλάχιστον. Μια που θυμάμαι έντονα ήταν στο ΚΠΙΣΝ που συμμετείχε με το σχήμα που έπαιξε ζωντανά την μουσική το Κυριάκου Σφέτσα. Εξαιρετική βραδιά, τους το δίνω. Επιστρέφοντας στην δισκογραφία του, σίγουρα θα σταθώ στο ομώνυμο του 2015, Γιαν Βαν, αλλά σίγουρα δε θα ασπαστώ συνεργασίες όπως αυτή με τον Παύλο Παύλίδη. Όχι επειδή δεν ήταν ένας καλός δίσκος, αλλά επειδή δεν μου λένε πολλά αυτές οι συνεργασίες πια.
Όταν έμαθα ότι η Teranga Beat θα κάνει δίσκο με τον Jan Van de Engel, χάρηκα γιατί ήξερα πως θα έχει σίγουρα ελληνική παράδοση μέσα, όπως και τελικά είχε. Στο Streams, με το εξαιρετικής αισθητικής εξώφυλλο, η jazz δε θέλει να παντρευτεί με την παράδοση και άλλες τέτοιες μπούρδες που έγραφαν τα περιοδικά του παρελθόντος. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μη μας κάνει πια εντύπωση, ξεπεράστε το. Η jazz μπορεί να είναι ό,τι θέλει ανάλογα τα ερεθίσματα και τις σκέψεις του μουσικού που συνθέτει. Σαφώς τα edgy έγχορδα βοηθούν αλλά και το πιάνο είναι έπος. Για τα κρουστά, τι να πω. Νομίζω πως στο σύνολο των 9 κομματιών του δίσκου μπορείς να διακρίνεις με ευκολία αυτό που ήθελε εξ αρχής να αποτυπώσει ο Γιάννης Αγγελόπουλος εν μέσω καραντίνας. Έναν μεστό jazz ήχο δικό του, που άλλες φορές είναι «ψαγμένος» και τις υπόλοιπες βγαίνει παραέξω και γκρουβάρει με προβληματισμό.
Το Streams έχει κάτι από την εποχή του κι ας θυμίζει 70s δίσκο. Κρύβει καλά όλη την ατμόσφαιρα της εποχής, τα δύσκολα κυρίως. Και ναι, η μελαγχολία είναι εδώ αλλά με άλλες βάσεις. Αυτός εδώ είναι ένας ελληνικός δίσκος, ξεκάθαρα. Μια διαρκής πάλη του παρελθόντος του Γιάννη Αγγελόπουλου ως session παίχτη σε λαϊκές ορχήστρες, των jazz σπουδών του και των ξαναζεσταμένων Δημοτικών που βαστάνε γερά τη μουσική ιστορία της χώρας. Δοκιμάστε να το ακούσετε ποιοτικά γιατί στην ηχογράφηση και το μάστερινγκ έχουν γίνει θαύματα. Το packaging του βινυλίου όπως πάντα προσεγμένο. Καλοκαίριασε και τα υγρά μπήκαν πάλι στις προτεραιότητες μας. Ακούγεται νερό.
