Είναι καλοκαίρι και σε αυτή την κολασμένη εποχή του χρόνου, περνάς δεν περνάς καλά στην Ελλάδα, o νους θα κάνει 4-5 ντρίμπλες μέσα στην ζέστη και θα καταλήξει να αναπολεί έρωτες και μέρες που πέρασες καλά. Σε συνάρτηση με όλη αυτή την ομελέτα, οι αγαπημένες σου ταινίες θα ξαναεμφανιστούν, οι δίσκοι που σε έκαναν να δακρύσεις από χαρά θα κάνουν ντου από παντού και τα σκισμένα μπλουζάκια-σορτσάκια θα ξαναπάρουν την πρώτη θέση στα ράφια, εκθρονίζοντας τα καλά, καινούργια ρούχα σου. Έφτασε η εποχή που θα ξαναθυμηθείς τα παλιά σου cd που ταλαιπωρημένα και στεναχωρημένα περιμένουν να παίξουν πως και πως από πέρυσι. Είναι που ακόμη δεν έχουμε βάλει νέο ηχοσύστημα στο αμάξι, είναι που αυτά τα CDs σαν ύστατη λύση μας συντροφεύουν και τα έχουμε μάθει απ' έξω. Τα εξώφυλλά τους είναι χάλια, warped όπως λέμε για τους δίσκους, αλλά φέρουν αναμνήσεις κι ας μην παίζουν και θα χρειαστούν 3-5 φορές σκούπισμα στο t-shirt τη φορά, με κίνδυνο τη ζωή μας ενώ οδηγούμε. Μα και αυτή η ψευδαίσθηση ότι όλα θα γιάνουν μετά το σκούπισμα, ότι πιο ουτοπικό έχω ζήσει.
Σαν γνήσιος καταναλωτής φυσικού φορμάτ μουσικής, ανακυκλώνω συχνά τα CDs στο αμάξι μου, αφού σε κάθε βόλτα τα χαρίζω από 'δω κι από 'κει. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν αγαπώ εύκολα αυτά που λιώνω στο παίξιμο 2-3 μήνες σερί. Μην περιμένετε κλασικά πράγματα από μένα λοιπόν. Το κορίτσι μου κρατάει δισκογραφία Eminem στο αμάξι, έχει πλάκα, δε λέω και η μουσική του έχει συνδυαστει με βουτιές και βόλτες για μακαρονάδες, αλλά για μένα η μουσική στο αυτοκίνητο δεν πρέπει να είναι απλά ακρόαση, αλλά δουλειά και αξιολόγηση για τα επόμενα dj sets μου. Το λοιπόν, έχω να διαλέξω ανάμεσα σε 30 δίσκους που βρίσκονται σφηνωμένοι στην αριστερή πόρτα με πείσμα. Χωρίς δυσκολία θα διαλέξω το Tim Maia 1971 του γίγα Sebastião Rodrigues Maia από το Ρίο ντε Τζανέιρο το μεγάλο, το τρανό. Βράζει ο τόπος οπότε εύκολα το διάλεξα ανάμεσα στους jazz και pop δίσκους που κατοικούν στο αμάξι μου.
Αυτό εδώ το έπος κρύβει πολλή τρέλα και δύναμη από τον μπίζνεσμαν-μουσικό Tim Maia που πολλά έχουν ακουστεί κατά καιρούς για το ποιόν του. Ο κατά γενική ομολογία ιδιαίτερος τρόπος του, η αγάπη του για την καλοπέραση, τη νυχτερινή ζωή και το φαγητό, ήταν το κίνητρο να γίνει μεγάλος και τρανός. Ένας δροσερός δίσκος 12 κομματιών σε μουσική και στίχους δικούς του, και στίχος βραζιλιάνικος και αγγλικός. Μια ομορφιά που από τη μια ακουμπάει τη μαγεία του James Brown και από την άλλη θυμίζει τις μουσικές ικανότητες του Frank Sinatra. Όλα αυτά με μια βρωμιά στον ήχο που χαρακτηρίζει κάθε παραγωγή του. Δε θα κάτσω να αναλύσω ένα-ένα τα tracks αλλά θα ξεμπροστιάσω με περίσσια αγάπη το ''I Don't Care'' της 2ης πλευράς που κάθε φορά που μπαίνει, αρχίζω τις στραβοτιμονιές. Να σημειωθεί δε πως το έχω dig-άρει σε κούτα στην Αθήνα το βινύλιο, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Εσείς έχετε αγαπημένα άλμπουμ στο αυτοκίνητο; Για πείτε, να κάνουμε κάνα countdown να γίνει χαμός!
