Πάντα με γοήτευε αυτή η αθέατη πλευρά της Ελλάδας και κατ' επέκταση των καλλιτεχνών της που θα έπρεπε να κοπιάσεις για να ανακαλύψεις πέρα από τους ίδιους, κάθε δημιουργική πλευρά τους. Τι να πει κανείς για μια χώρα γεμάτη καλλιτεχνική δημιουργία που τα χρόνια της με Υπουργείο Πολιτισμού είναι μετρημένα στα χέρια. Μεγάλη κουβέντα. Παρόλα αυτά, αν κάποιος έχει ανοιχτά τα αυτιά του και τον ενδιαφέρει πραγματικά, κάτι θα πιάσει. Τρανό παράδειγμα, η φετινή ΕΡΤ2 και το εξαιρετικό πρόγραμμά της. Πέρα από χρήματα, θέλει και ανθρώπους στα σωστά πόστα. Αυτό να λέγεται. Η Ελληνική Ραδιοφωνία-Τηλεόραση πάντα έκανε τις προσπάθειές της μέσα στα χρόνια, να της το δώσουμε. Από εκεί κι έπειτα, είμαστε εμείς που θα γράψουμε και θα οργανώσουμε πράγματα, οι μουσικοί (σε αυτή την περίπτωση) που θα συνθέσουν και οι δισκογραφικές που θα υποστηρίξουν.
Ένα από τα πράγματα που μου έλειψαν πολύ φέτος και πέρυσι είναι να επισκεφτώ την αγαπημένη πόλη της Κέρκυρας, ένα μαγικό μέρος. Την τελευταία φορά περπατούσαμε με φίλους στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, στο μουσικό τμήμα που φιλοξενείται χρόνια τώρα σε εξαιρετικό σημείο, μπροστά στην θάλασσα, σε ένα υπέροχο κτίριο, από αυτά της πόλης της Κέρκυρας που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Χαιρετίσαμε τον μεγάλο Γιώργο Κοντραφούρη που διδάσκει εκεί και κάτσαμε στα παγκάκια να ακούσουμε μάθημα από τα ανοιχτά παράθυρα. Απίστευτη αύρα. Καθαρός αέρας και μουσική από παντού, αφού τα ακούς όλα μαζί: έναν πιανίστα να κάνει πρόβα μόνος, έναν φλαουτίστα να συνοδεύει την υπόλοιπη τάξη. Περπατώντας στην άκρη το προαύλιου, πετύχαμε έναν σαξοφωνίστα να παίζει μόνος, να κάνει πρόβα μάλλον το μάθημα του. Τι σας λέω τώρα, ξέρω. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα, πέρα από την ηρεμία που πήρα από την τοποθεσία, ήταν το πόσο τυχεροί είναι οι σπουδαστές εδώ. Κάνοντας ενδεχομένως μια μποέμικη ζωή, μαθαίνοντας μουσική σε έναν εξαιρετικό τόπο και ζώντας σε αυτόν αρμονικά. Έπειτα αναλογίστηκα το πόσο καλό κάνει στην Κέρκυρα αυτό. Παιδεία λέγεται και είναι απλό. Εσάς αν στην πόλη σας συνέβαιναν ιδιαίτερα μουσικά πράγματα, δε θα μαθαίνατε κάτι;
Ο Γιάννης Παπαδόπουλος είναι αρκετά δημοφιλής στους Κερκυραίους γιατί παράλληλα με τις σπουδές του εκεί, έκανε αρκετά live, με μεγάλη επιτυχία μάλιστα. Κι ένα από τα πράγματα που βοήθησαν σε αυτό, πέρα από τις μουσικές του δυνατότητες στη σύνθεση και το παίξιμο είναι το ύφος με το οποίο ο ίδιος διαλέγει να γράψει. Ακούγοντας για πολλά χρόνια ευρωπαϊκή jazz αυτού του στυλ, μπορώ να διακρίνω όλα αυτά τα θελκτικά στοιχεία που ο ίδιος έχει. Καταρχάς, είναι αυτή η μελαγχολική post διάθεση να ακουμπήσει την jazz του στους ακαταμάχητους Radiohead και έπειτα σε όλα αυτά τα κινηματογραφικά μουσικά κομμάτια της παγκόσμιας σκηνής. Δε λέω ότι αντιγράφει, αναπαράγει όμως βάσει των επιρροών του. Γιατί, οι EST, ο Brad Mehldau, ο Robert Glasper δεν έκαναν το ίδιο;
Μετά τους Next Step, ο Γιάννης Παπαδόπουλος έρχεται με τον πρώτο του προσωπικό δίσκο με τίτλο Mirrorself , στον οποίο συνδυάζονται ένα πιάνο τρίο και ένα κουαρτέτο εγχόρδων και το αποτέλεσμα είναι φανταστικό. Αυτοσχεδιασμοί διαδέχονται τις πλάτες των εγχόρδων, ενώ η σύνθεση στο σύνολο γράφει ατμοσφαιρικά αλλά και πιο δυνατά-κινηματογραφικά θέματα. Παράλληλα, τα όργανα του πιάνο τρίο σολάρουν επικίνδυνα στις κορυφώσεις. Το σύνολο των κομματιών του δίσκου όπως και η παραγωγή αλλά και το τελικό μάστερινγκ δικαιώνουν (και) το κάθε καλά προπονημένο αυτί. Τα συναισθήματα ανάμικτα, οι κοφτερές νότες του δίσκου σου τραβάνε την προσοχή, κάνοντάς σε να κοιτάς αριστερά και δεξιά. Το Mirroself είναι ένας πολύ ενδιαφέρων ελληνικός jazz δίσκος που κυκλοφορεί ψηφιακά αλλά και σε CD από την Puzzlemusik. Υπομονή για την βινυλιακή έκδοση που έρχεται από Οκτώβριο, για εμάς τους πιο απαιτητικούς και τις πρώτες live παρουσιάσεις της μπάντας.
