Θέλω δράση, θέλω δύσκολα πράγματα, καταστάσεις που διορθώνονται μόνο στη μικρή οθόνη. Θέλω περιπέτεια, έντονη μουσική και γυαλιστερά πράγματα. Γιατί; Είμαι παιδί των 1990s, γεννήθηκα στα 1980s, πήρα όλο το στίγμα τους από μικρός, όμως έζησα ετεροχρονισμένα στα 1990s αφού στην Ελλάδα ήρθαν κάπως καθυστερημένα στα μάτια μου τα πράγματα. Ο John Carpenter, ο Στάθης Ψάλτης, η μουσική των Goblin και του Robert Williams και χιλιάδες ακόμα πράγματα μαζεμένα αλλά και σκόρπια στην καθημερινότητά μας.
Τα απογεύματα στα μπλιμπλίκια να χαλάμε όλα τα λεφτά μας στο Wonder Boy και τα βράδια στις πλατείες να παίζουμε μπάσκετ με τον Νίκο Γκάλη στον νου και να χαζεύουμε τις γριές, τα πανέμορφα Yamaha XT 550 που λιώναν οι μάγκες της εποχής. Πολύ πριν όμως το Μπέβερλι Χιλς στο MEGA, στην τιβί μας καθήλωνε ο ένας και μοναδικός ΚΙΤ –ή αλλιώς ο Ιππότης της Ασφάλτου, όπως είθισται να αποκαλείται στην Ελλάδα ο Knight Rider.
Ήταν που λέτε ένα αμάξι, μα τι αμάξι! Μίλαγε, οδηγούνταν μόνο του, σε άκουγε, ερχόταν κλπ. Αλλά μόνο έναν άκουγε: το αφεντικό του, σαν πιστό σκυλί. Από ένα ρολόι, έξυπνο όπως τα σημερινά. Θυμάμαι κάπου στα τέλη των 1980s το είχαν φέρει στην κεντρική πλατεία της Ηλιούπολης για polaroid φωτογραφίες. Μπήκα μέσα, εγώ και ο αδερφός μου. Μας βγάλαν με ανοιχτό το στόμα αφού ο πατέρας μου είχε πληρώσει ένα πεντοχίλιαρο για 3 λεπτά, που εμάς μας είχε φανεί μια αιωνιότητα! Τι λαμπάκια, τι φωτάκια, τι κουμπάκια. Ακόμα κι ένας πιλότος της Ryan θα ζήλευε τέτοιο πιλοτήριο.
Χάσαμε τη μπάλα, όμως, και δίσκος πουθενά. Αλλά έτσι είναι η μουσική. Αν δεν έχει αναμνήσεις και βιώματα μαζί, δεν ήταν τελικά η μουσική που έπρεπε να αγγίξεις. Ξεσκονίζοντας τα 1960s και τα 1970s, φτάσαμε να ψάχνουμε τα 1980s, με αποτέλεσμα να χαθούμε στο διάστημα που μας υποσχέθηκαν. Θρίλερ, περιπέτειες και επιστημονική φαντασία, όλα πασπαλισμένα με space αισθητική. Ήρθαν τα σύνθια και τα slap bass και μας έβαλαν στη θέση μας.
{youtube}oNyXYPhnUIs{/youtube}
Το λοιπόν, φτάσαμε στο 1982 –τη χρονιά που ξεκίνησε στην αμερικάνικη TV το σίριαλ Knight Rider. Μαζί με αυτό ήρθε βέβαια και το φανταστικό theme song του, που, μεταξύ μας, είναι μεγάλη κομματάρα! Υπογράφει ο Stu Philips, χωρίς πάντως να το 'χουμε και σίγουρο πως η βασική ιδέα είναι δική του.
Κάπου στις αρχές του 2010, έπεσε στα χέρια μου ελληνικής κοπής δίσκος με εξώφυλλο το οποίο δεν ήξερα. Πιο συγκεκριμένα, το Andromeda του Γερμανού Harry Thumann, στη Music Box. Λόγω του ότι αυτό ήταν άλλο ένα άλμπουμ που κόπηκε σε βινύλιο από ελληνική πρέσα, ήταν και ο λόγος που ασχολήθηκα να το ακούσω. Πρόκειται για ένα άρτιο ηλεκτρονικό LP της εποχής, καλοδουλεμένο και αρκετά κινηματογραφικό. Μέσα δεσπόζει το ''Sphinx'', μια τεράστια κομματάρα disco με φοβερά breaks και άλλο τόσο φοβερά synths, τα οποία, που λέτε, είναι ολόιδια με τη μουσική του ΚΙΤ! Μόνο που εδώ υπάρχουν ακόμα και φωνητικά σε vocoder. Μαγεία! Πες μου εσύ τώρα, οι μισοί πιστεύουν πως το θέμα είναι κλεμμένο από τον Γερμανό και οι άλλοι μισοί πιστεύουν το αντίστροφο. Κάποιοι πάλι υποστηρίζουν ότι πρώτος το είχε παίξει ο Στράους, κάπου τον 19ο αιώνα.
{youtube}Zge__luTQpc{/youtube}
Αυτό είναι και το πιο βαρετό κομμάτι με τους μουσικόφιλους που μπαίνουν στο trip και νομίζουν ότι όλα θυμίζουν όλα και πάει λέγοντας! Εδώ βέβαια οι ομοιότητες είναι συγκλονιστικές, να υπενθυμίσω. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, η μουσική είναι φανταστική και το diggin μας το κάναμε, σωστά.
«Κάθε βράδυ κοιτούσαμε από άλλη τηλεόραση
Το ίδιο αυτοκίνητο
Που μιλούσε μ’ ανθρώπου φωνή
Και πετούσε πάνω απ’ τα οδοφράγματα»
Από το τραγούδι ''Knight Riders'' του Φοίβου Δεληβοριά
{youtube}UBP7xH348cI{/youtube}
