Ακούγοντας τόνους μουσικής, διαφορετικών ειδών πάντα, πιάνω τον εαυτό μου να δίνει απόλυτη προσοχή σε καλά μελετημένους δίσκους με χαλαρές ατμόσφαιρες και απόλυτη ισορροπία στην παραγωγή. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που αγαπώ το ambient και ό,τι πρεσβέυει συνολικά. Τα ηλεκτρονικά γενικότερα, αλλά και το post-rock, τα new age και ό,τι μελωδία μπορεί να υπάρξει μόνη της και να συναρπάσει.
Πιάνω τον εαυτό μου να χρειάζεται να μπει πιο βαθιά, ακούγοντας την κάθε πλευρά τουλάχιστον 4 φορές κατά τη διάρκεια του γραψίματος της στήλης. Αυτό σαφώς και συμβαίνει επειδή ο ήχος πάει παραπέρα το σώμα και το μυαλό. Και τίποτα λιγότερο όμορφο δεν θα περίμενα αν μιλάμε για έναν από τους πιο αγαπημένους μου label owners, τον Ηλία Πίτσιο και την άριστη Into The Light Records της Αθήνας (δείτε εδώ). Μια ετικέτα η οποία φιλοξενεί ως επί το πλείστον ελληνικές κυκλοφορίες, από καλλιτέχνες που έδρασαν μουσικά στη χώρα από το 1970 ως και το 2000. Με ηλεκτρονικό, κυρίως new age ήχο. Γιώργος Θεοδωράκης, Akis, Βαγγέλης Κατσούλης, Δημήτρης Πετσετάκης κλπ.
Εδώ το label «χρωματίζεται», εγκαινιάζει δηλαδή μια νέα σειρά κυκλοφοριών και ξεκινάει να παρουσιάζει παραγωγές εκτός συνόρων. Ο λόγος για την ολοκαίνουργια κυκλοφορία της Into The Light από τον Γερμανό Cass, το long player Postclub Prism. Ένας μαγικός συνδυασμός ηλεκτρονικών και οργανικών στοιχείων σε ήπιους τόνους, με έντονα συναισθηματικά ξεσπάσματα. Blips, λούπες, σκόρπια φωνητικά, post- κιθάρες και φανταστικές, επαναλαμβανόμενες ατμόσφαιρες. Ένας συνδυασμός των ηλεκτρονικών του 1980 από τους Brian Eno, Moebius κλπ., της Sky Records, ευρωπαϊκών παραγωγών όπως αυτών του Gigi Masin και του Kerry Leimer, αλλά και νεότερων, όπως ο Άγγλος Pariah στον τελευταίο του δίσκο.
Το diggin #10 έρχεται με φανταστικό artwork μέσα και έξω και transparent vinyl-απόλαυση στο πικάπ. Μουσική για να χαζεύεις την πόλη και το χάος της, από μακριά.
{youtube}TdQhlcC7KQI{/youtube}
