Σε παλιότερη στήλη, είχαμε αναλύσει λίγο τη φάση «artwork ενός άλμπουμ» και πόσο σημαντικό είναι πολλές φορές στη συνολική εικόνα. Το ξέρατε, ας πούμε, ότι κάποιοι diggers αγοράζουν δίσκους τους οποίους αγνοούν, μόνο και μόνο από το εξώφυλλό τους;
Παλιότερα, βέβαια, όταν το ίντερνετ δεν ήταν εδώ, όλοι μας αγοράσαμε κάποιο άλμπουμ λόγω του εξωφύλλου του (ορισμένοι, μάλιστα, πολλές φορές). Από τη μία δεν μπορούσες να το ακούσεις κάπου, από την άλλη όλο αυτό ήταν κι ένα ωραίο παιχνίδι τύχης, κυρίως αν ένας δίσκος ήταν φτηνός –μην τρελαθούμε τελείως.
Υπάρχουν βασικά στοιχεία σε ένα εξώφυλλο, τα οποία μπορούν να το κάνουν ποθητό, αν όχι περιζήτητο. Ένα από αυτά, για παράδειγμα, είναι η φαρφίσα (farfisa): ένα άκρως δημοφιλές όργανο στη δεκαετία του 1960, που μονοπώλησε το ενδιαφέρον των απανταχού πληκτράδων. Από μόνη της, λοιπόν, η φωτογραφία ενός πληκτρά από κάποιο εξωτικό μέρος μπορεί από το να τραβήξει τα βλέμματα, μέχρι να ακριβύνει επικίνδυνα έναν δίσκο. Μην παρεξηγηθώ· εδώ δεν είμαστε επιφανειακοί τύποι, ούτε εικονολάτρες. Αγαπάμε τη μουσική και εμβαθύνουμε όσο μπορούμε στο σπορ του diggin.
Η περίπτωση της σημερινής στήλης, συνδυάζει και τα δύο: σπάνιος δίσκος και ουσιαστικά ένα ελληνικό diggin διαμάντι. Στα 1950s, ό,τι κυκλοφορία της Columbia και να σήκωνες, θα έβρισκες στα credits το όνομα του Βασίλη Βασιλειάδη να φιγουράρει τόσο στη σύνθεση, όσο και στους συμμετέχοντες μουσικούς. Ο ΒΒ (βήτα βήτα), όπως ήταν γνωστός στο σινάφι, αποτέλεσε τεράστιο κεφάλαιο για το ελληνικό –χορευτικό και μη– λαϊκό τραγούδι στη χώρα μας. Ξεκίνησε με τον Μανώλη Χιώτη (1947), ενώ έγινε μεγάλος λίγο αργότερα, με τον Πάνο Γαβαλά. Αρχικά έπαιζε ακορντεόν, αλλά ανακάλυψε τη φαρφίσα μετά από ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Αμερική, τη χώρα της μουσικής στα χρόνια εκείνα.
{youtube}chHA7pSxdM8{/youtube}
Στην πορεία, ο Βασιλειάδης υπέγραψε τεράστιες επιτυχίες, όπως το ''Σταυροδρόμι'' και το ''Θα Τα Κάψω Τα Λεφτά Μου'', ενώ έδωσε χαρακτήρα στα πιο ποπ χορευτικά και σύγχρονά του λαϊκά λόγω της δεξιοτεχνίας του και του ήχου της φαρφίσας, σε περιπτώσεις π.χ. σαν τα ''Γιεγιέδες'', ''Γκουντμπάϊ'' και ''Θα Σου Κάνω Καψονάκι''.
{youtube}1_WI6SZUb5g{/youtube}
Εν έτει 2016, μάλιστα –σχεδόν 5 χρόνια μετά τον θάνατό του– άρχισε να γίνεται ένας τεράστιος πανικός στο εξωτερικό με ανατολίτικα κομμάτια τα οποία άρχισαν να ανακαλύπτουν διάφοροι DJs. Έτσι, μερικά instrumentals του πήραν φωτιά ("Τσιφτετέλι 68", "Τσιφτετέλι 69" και "Τσιφτετέλι 74"), με αποτέλεσμα να ανέβει σε ζήτηση και τιμές η συλλογή Δώδεκα Μεγάλες Επιτυχίες (Minos, 1971). Σε αυτήν συγκεντρώνονται 12 κομμάτια με ξεχωριστό χαρακτήρα από τις κυκλοφορίες των προηγούμενων χρόνων στις 45 στροφές, με κύριο χαρακτηριστικό την υπογραφή του Βασιλειάδη και τον δαιμονισμένο τρόπο με τον οποίον έπαιζε τη φαρφίσα.
Ένα άλλο τρανό παράδειγμα diggin με εξωφυλλάρα είναι αυτό του Αιγύπτιου Hanny Mehanna και του άλμπουμ The Miracles Of The Seven Dances (1973). Ακριβός δίσκος, παραδοσιακός, με τον δημιουργό του να φιγουράρει στο εξώφυλλο με φαρφίσα μπροστά από τις πυραμίδες.
Τσιφτετέλια στη διαπασών. Έλα πάμε!
{youtube}UU2oy5kpURo{/youtube}
