Είναι κοινό μυστικό ότι όσοι ασχολούνται με τη δημοσιογραφική αποτύπωση της μουσικής πραγματικότητας και παραγωγής δεν είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένοι με τη μέτρια απόδοσή της παγκοσμίως τη χρονιά που φεύγει. Τα απόνερα της πανδημίας, ο αναπρογραμματισμός των κυκλοφοριών, η κρίση παραγωγής βινυλίου που έφερε τις δικές της διόλου ευκαταφρόνητες καθυστερήσεις σε μια ήδη επιβαρυμένη συνθήκη, η αβεβαιότητα των μεγάλων διοργανώσεων, κινήσεις βεβιασμένες ή/και βαριεστημένες από τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας βιομηχανίας είχαν ως αποτέλεσμα μια χρονιά που δεν κατάφερε να εντυπωσιάσει πόσο μάλλον να ενθουσιάσει τους κριτικούς και τους συντάκτες του μουσικού Τύπου παγκοσμίως.
Στα καθ' ημάς ωστόσο η δισκογραφική παραγωγή επεφύλαξε πολλές ευχάριστες εκπλήξεις και ανεξάρτητα self releases, δίσκους - διαμάντια από "ήσυχους" καλλιτέχνες που βρήκαν επιτέλους χώρο και χρόνο να ακουστούν μέσα στη συλλογική ησυχία, δυνατούς βηματισμούς από την εγχώρια ηλεκτρονική σκηνή, δεύτερη σεζόν σερί με αξιόλογη jazz παραγωγή, ψυχεδελική σκηνή σε μεγάλη φόρμα και ό, τι κι αν είναι αυτό που μπορούμε -καλώς ή κακώς- να ονοματίσουμε ως "εναλλακτικό ροκ" να βγαίνει ξανά στο προσκήνιο αναζητώντας νέες περιπέτειες.
Λίγες ημέρες πριν τη μετάβαση σε ένα 2022 που ευχόμαστε να συνεχίσει με τις ίδιες αξιώσεις για την εγχώρια σκηνή, κόντρα σε οτιδήποτε κι αν συμβαίνει παραέξω, οι συντάκτες του Avopolis επιλέξαμε τις καλύτερες και σημαντικότερες εγχώριες κυκλοφορίες για τη χρονιά που φεύγει, σε μια λίστα με πολλούς νικητές να κάνουν πράξη αυτό που η πορεία τους τα τελευταία χρόνια τους έχει κάνει να δικαιούνται.
15. Dramachine - Συγκινησιακή Πανούκλα ( Erste Theke Trontager)
Η Συγκινησιακή Πανούκλα είναι το ελληνόφωνο synth-pop / post punk ντεμπούτο που έλειπε αυτή την περίοδο από την ελληνική σκηνή, αφού γεμίζει με λέξεις και ήχους τη δραματική ψυχοσύνθεση μιας «γερασμένης» νεολαίας που έχει μείνει κολλημένη σε μια αναβαλλόμενη εκκρεμότητα, περιμένοντας συνεχώς να τελειώσει κάτι (η κρίση, η πανδημία, η θητεία, η τετραετία). Δεν έχει μείνει τίποτα. Oι Dramamachine είναι μια περίπτωση που θέλει προσοχή γιατί περιλαμβάνει σε ίση ποσότητα την καλώς εννοούμενη ερασιτεχνία και την δημιουργική εμπειρία.
14. Glacial - Hardcore Lounge (Hotel Costes Presents)
Με εντυπωσιακή παραγωγή και το σαξόφωνο του Manouach να δίνει τον τόνο, το άλμπουμ χαρακτηρίζεται από ρυθμούς που ρέουν υποχθόνια, άλλοτε σταθεροί και ευκρινείς και άλλοτε «βαθιοί» και αφαιρετικοί και με μια ατμόσφαιρα τόσο «πηχτή», που σχεδόν μπορείς να την κόψεις με το μαχαίρι. Ο δίσκος θα εκτιμηθεί από εκπαιδευμένα αυτιά και μετά από πολλαπλές ακροάσεις, καθώς διαθέτει μεγάλο βάθος και μπόλικες λεπτομέρειες, ενώ το σκοτάδι που κρύβει στα σωθικά του λειτουργεί ιδανικά για ακρόαση της νυχτερινές ώρες.
13. Mazoha - ΠΡΤΘΛΤΣ (Inner Ear)
Ο Πρωταθλητής του MAZOHA έχει ακόμη προπόνηση να ρίξει για να ξεπεράσει τις ευκολίες του ιδιώματός του, νικάει, πάντως, με άνεση σε κάποιους από τους πιο δύσκολους γύρους της τέχνης: την καλλιτεχνική εκφραστική εκπροσώπηση μιας μάζας ανθρώπων, τη σύλληψη ενός κοινού νοήματος και την αποτύπωσή της μέσω της μουσικής, με έναν απλό αλλά αδιαπραγμάτευτο τρόπο.
12. MENTA - Tελεφερίκ (Self Release)
Ο δίσκος είναι σίγουρα εξαιρετικός, αγγίζοντας τα όρια του σπουδαίου, λόγω των μεγάλων αντιθέσεων του. Ένα σκοτεινό slo-mo disco track με τη φωνή του Νικόλα από τους Razastarr, acid synths και μπασογραμμές με την βαριά και χαρακτηριστική φωνή του Γιάννη Αγγελάκα, η γνώριμη χροιά της Λένας Πλάτωνος, ο μεγάλος Coti K, η Nalyssa Green και ο Παύλος Παυλίδης, η Danai Nielsen και ο Σέργιος Βουδρής των Limpid Voyage Sound πνιγμένοι στο synth post των ΜΕΝΤΑ που άλλες στιγμές είναι επιθετικό και άλλες αρκετά αισθαντικό και dreamy. O Prins Obi με μπόλικο distortion και μερικά από τα πιο ωραία arpeggios και ο Χρήστος Λαϊνάς με ένα ηλεκτρονικό - μαγικό ποπ track προς το τέλος του δίσκου. Αν σε όλα αυτά προσθέσεις την καλοφροντισμένη παραγωγή, έχεις το επιθυμητό, σπουδαίο αποτέλεσμα που λέγαμε. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα εγχώρια albums του 2021.
11. Post Lovers - Drive (Inner Ear)
Με το Drive οι Post Lovers καταθέτουν έναν αιφνιδιαστικά συμπαγή δεύτερο δίσκο που δεν αφήνει στιγμή να πάει χαμένη και δημιουργούν έναν 90s χωροχρόνο στην αττική, μουσική πραγματικότητα για τον οποίο μας προσφέρουν ώθηση, κίνητρα και παρορμήσεις να τον εξερευνήσουμε.
10. Whereswilder - Movement In Place (United We Fly)
Το φυσικό καλλιτεχνικό ένστικτο ήταν το μεγάλο όπλο των Whereswilder όταν μπήκαν στο στούντιο να γράψουν τον νέο, τρίτο τους album που η κυκλοφορία του είχε σκαλώσει στη μεταβατική περίοδο της καραντίνας, ενώ ο νεκρός χρόνος αυτής ακριβώς της περιόδου, που θεωρητικά σκοτώνει τον οποιοδήποτε αυθορμητισμό εδώ βοήθησε την μπάντα να επαναπροσδιορίσει το προϊόν του και να το μετουσιώσει σε έναν άρτιο αισθητικά δίσκο με μεγάλες συναισθηματικές και συνθετικές αρετές. Έναν δίσκο βάλσαμο από έξω προς τα μέσα, ξέχειλο ουσίας και έμπνευσης.
-Τάνια Σκραπαλιώρη
9. Veslemes - Apolithoma (Invisible, Inc.)
Λίγοι Έλληνες δημιουργοί βλέπουν τη μεγάλη εικόνα της τέχνης τόσο καθαρά και συνάμα έχουν την ικανότητα να είναι σε μόνιμη σχέση με τον πειραματισμό. Στο “χαοτικό” μεγαλείο του φετινού του Απολιθώματος μην ξεχάσετε να προσθέσετε τη συλλογή “GOST: A Spiritual Exploration into Greek Soundtracks (1975 - 1989)” που επιμελήθηκε για την Into The Light και ασφαλώς την παράλληλη κινηματογραφική του δράση,
-Δημήτρης Λιλής
8. Green Was Greener - Introspective (Inner Ear)
To Introspective αξίζει να ακουστεί από την αρχή μέχρι το τέλος όχι για να το καταλάβεις βαθύτερα. Δεν κρύβει, άλλωστε, τα μυστικά του, σερβίρει τον συναισθηματικό και μουσικό του κόσμο στο πιάτο σε ένα τραπέζι, κάπου μεταξύ των μεγάλων συναυλιών που μας έχουν λείψει και της ονειροπόλησης με ακουστικά και μεγάλα σχέδια στο ταβάνι. Αλλά αξίζει να το ακούσεις για να το ευχαριστηθείς γνήσια και χωρίς πολλές σκέψεις.
7. Jef Maarawi - TERRA PAPAGALLI (Inner Ear)
Το Terra Papagalli έχει τον γλυκό ρομαντισμό που λείπει από την θεότρελη εποχή μας κι αν η ηρεμία του κάπως χαραμίζεται μέσα στην ακόρεστη σύγχρονη δίψα για αιχμές, οι στίχοι του “Back Home” για το όνειρο μιας πάτριας όασης χωρίς Instagram, Facebook και λοιπούς βασανιστικούς τεχνολογικούς περισπασμούς χρωματίζουν ιδανικά τα αναγκαστικά Σαββατοκύριακα στην Αθήνα που όλοι ελπίζουμε να είναι τα τελευταία.
6. The Boy - Ώντρεϋ (Inner Ear)
Μετά από το απόλυτο album της καραντίνας, ο αεικίνητος The Boy εμπνεύστηκε το απόλυτο album - παιδικό παραμύθι, με ιστορίες και τραγούδια για παιδιά από 5 έως 99 ετών. Μαζί με τη Δεσποινίς Τρίχρωμη στράτευσαν την πολλάκις αποδεδειγμένη χημεία τους σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα εγχειρήματά τους μέχρι σήμερα, έναν δίσκο γεμάτο τρυφερότητα και συγκίνηση, που το "παιδικό" του όμως πρόσημο δεν αφήνει κανένα περιθώριο για εκπτώσεις στο επίπεδο των συνθέσεων και στο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Εικόνες όπως αυτές των στίχων «Από κάπου είμαστε και εμείς/ από κάποιο σπίτι/ από κάποιους γονείς/ τρώγοντας μια πίτσα μαργαρίτα/ αραχτοί στον καναπέ παίζουμε με τα κομμάτια της/ “μ’ αγαπά δε μ’ αγαπά”» χτυπάνε κέντρο ακαριαία, εκείνο το κέντρο του παιδιού που κρύβουμε όλοι μέσα μας και έξω μας.
-Τάνια Σκραπαλιώρη
5. Athens Computer Underground - The Crying Game (Won Ton Records)
Στη νέα κυκλοφορία του Παντελή Θεοδωρίδη το όριο στα bpm, τα σπασμένα beats και τις analog acid αναθυμιάσεις είναι στον ουρανό. Σχεδόν σε κάθε κομμάτι μπορείς να τον φανταστείς, σκυμμένο πάνω από καλώδια, γεννήτριες και 303s προκειμένου να επανασυνδέσει με ακόμα πιο ακραία ρυθμολογία, το άναρχο παζλ της παρακαταθήκης που άφησε στη μοντέρνα ηλεκτρονική σύνθεση η Analord σειρά κυκλοφοριών του AFX.
-Δημήτρης Λιλής
4. Prins Obi - The Grasshopper Lies Heavy (Inner Ear)
Το The Grasshopper Lies Heavy -πέρα από όλα τα υπόλοιπα- είναι ο πιο σημαντικός δίσκος του Prins Obi μέχρι σήμερα. Όχι εξαιτίας κάποιας ανυπέρβλητης τομής στον ήχο ή ανεπανάληπτων συνθέσεων που όμοιες τους δεν θα ξαναβρείς. Αλλά γιατί καταφέρνει να βρει την δύναμη στην αδυναμία, τη σταθερότητα στην αστάθεια, την ολοκλήρωση στο πρωτόλειο. Το The Grasshopper Lies Heavy είναι το αφυπνιστικό αγώι ενός ανθρώπου που διαλέγει όψη στο νόμισμά του και έχει μια ξεκάθαρη ιστορία να διηγηθεί -μια ιστορία που αξίζει να ξυπνήσουμε για να την ακούσουμε.
3. Pan Pan - Φαντασμαγορία Δύο (Self Release)
Αν οι διακοπές στην Ανάφη είχαν soundtrack αυτό θα ήταν το "Χτύπα με σαν Ρεύμα στην Πίστα" και το "Τα Παιδιά Θέλουν Χορό", τα δύο vintage synth anthems που σημάδεψαν το πρώτο καλοκαίρι της δειλής επιστροφής μας στην ελευθερία και στα σκοτεινά dancefloors. Το δεύτερο μέρος της τριλογίας της Φαντασμαγορίας του Pan Pan, έγινε η polaroid της εναλλακτικής χορευτικής κουλτούρας της γενιάς του, εμφανίζοντας στον σκοτεινό του θάλαμο τα καρέ από τη ζωή του μέσου "αλλιώς" 25+άρη και θυμίζοντάς μας μετά από καιρό τι θα πει "εθισμός" σε ένα εγχώριο track - χτυπώντας μας σαν ρεύμα στην πίστα.
2. Λάμδα - Τρία (Self Release)
Στο ΤΡИА, οι Λάμδα κάνουν αυτό που ποτέ δεν φανταζόμασταν, κάνουν cool τον ελληνικό στίχο, τον ντύνουν με όμορφες μελωδίες, με λίγο post, με λίγο alt, με λίγο jazz, γενικά κρατάνε τα πάντα minimal στις υπηρεσίες του τραγουδιού. Και έχουν γράψει τραγουδάρες, γαμώ τα κέρατα μου τα τράγια.
-Επίτροπος
1. Jan Van de Engel - Streams (Teranga Beat)
O ντράμερ Γιάννης Αγγελόπουλος δημιουργεί το πιο ενδιαφέρον και δημιουργικό του ηχογράφημα, ένα ρυάκι με γάργαρο νερό που τρέχει προς το σύμπαν, όπου ρυθμός, μελωδίες, αυτοσχεδιασμοί, jazz, πανηγύρια, soundtrack, γίνονται ένα και μπορεί το άλμπουμ να χωρίζεται σε 9 συνθέσεις όμως το ταξίδι είναι ενιαίο. Αρχίζει με τις πρώτες νότες και τελειώνει εκεί όπου μπορεί ο καθένας να φτάσει ανάλογα με το πόσο φοβάται, με το πόσο αφήνεται, με το πόσο μπορεί, με το πόσο αισθάνεται, με το πόσο ξέρει.
