Σχεδόν 20 χρόνια χρειάστηκαν για να επιστρέψει ο ταλαντούχος Devendra Banhart στην Αθήνα, με το κοινό του να έχει λάβει την πρώτη ζωντανή δόση της μουσικής του ευφυίας το μακρινό 2006 στο Underworld. Και μάλιστα σε μια βραδιά κανονικό αγώνα δρόμου, με την παλιά του συμμαθήτρια Anohni (τότε ακόμη με την ταυτότητα του Antony και πάντα με τη μπάντα της, τους Johnsons) να εμφανίζεται την ίδια μέρα με κανονισμένη διαφορετική ώρα έναρξης, ώστε το συναυλιακό κοινό να καταφέρει να παρευρεθεί και στις δύο συναυλίες. Στα χρόνια που μεσολάβησαν το Underworld έκλεισε, ο Banhart πειραματίστηκε με νέες μουσικές και άλλαξε ύφος, ενώ το κοινό του τον είδε να κατακτά ακόμα και τις λίστες (μερικών) εγχώριων ερτζιανών σε heavy rotation. Όταν λοιπόν ανακοινώθηκε η δωρεάν συναυλία του στο ΚΠΙΣΝ, ξέραμε ότι το Ξέφωτό του θα ήταν το place to be για μια από τις τελευταίες συναυλίες στην πόλη για το μεσοκαλόκαιρο και πριν από τη μεγάλη φυγή των διακοπών. Ιδού όσα συνέβησαν στη συναυλιακή επιστροφή του Devendra Banhart την Πέμπτη 25 Ιουλίου.
Καρότσια με μωρά, αρκετά περισσότερα μεγαλύτερα πιτσιρίκια προσχολικής ηλικίας και πολλά τραπεζομάντηλα picnic, σε μια απογευματινή μάζωξη με παγωμένες μπύρες και αναψυκτικά να δροσίζουν την κατάσταση στα γρασίδια. Αυτή ήταν η πρώτη εντύπωση που έπαιρνε κανείς από το Ξέφωτο του ΚΠΙΣΝ, με το κοινό του Banhart να έχει εμφανώς μεγαλώσει, αλλά και με μια νέα γενιά να φαίνεται να αγαπά τις folk ψυχεδέλειές του. Ατμόσφαιρα θα αναλάμβανε να φτιάξει από νωρίς o Amalia & the Architects, η μπάντα δηλαδή του 26χρονου Αμαλία Μουχταρίδη που την τελευταία διετία ακούμε όλο και περισσότερο και που βλέπουμε να εξελίσσεται ηχητικά με ενδιαφέροντες τρόπους, πάντα σε indie rock και pop μονοπάτια. Πότε με διάθεση χαράς, πότε με λύπη και περισυλλογή, ο Amalia παρουσίασε κομμάτια από τον πρώτο προσωπικό δίσκο του με τίτλο amalia??? που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2024 και αποτέλεσε πολύ ταιριαστό opening, με τον ίδιο τον Banhart να τον ευχαριστεί μάλιστα στη συνέχεια και προσωπικά.
Γύρω στις 21:00, το main act της βραδιάς θα καταλάμβανε τη σκηνή όσο το ξέφωτο θα γέμιζε με ακόμη περισσότερο κόσμο, εκκινώντας την εμφάνισή του με το κομμάτι “Twin” από το Flying Wig του 2023. “Für Hildegard von Bingen” στη συνέχεια για να θυμηθούμε τις εποχές του Mala μια γεμάτη δεκαετία πριν και ο Devendra Banhart θα έβαζε σιγά σιγά το κοινό στον ρυθμό μιας νέας εποχής για τη μουσική του, επιστρέφοντας ωστόσο και σε παλαιότερες δουλειές του ως εκπρόσωπος της freak folk σκηνής και του New Weird America. Αυτή ήταν η πρώτη εμφάνιση του ίδιου στα πλαίσια της νέας του ευρωπαϊκής περιοδείας, γεγονός επαρκές για μια συναυλία με πολύ feelgood διάθεση από την πλευρά του, ακόμη και με περιθώρια στο κοινό να κάνει τις «παραγγελιές» του.
Άνετο και στυλάτο performance, ποιοτικότατη απόδοση των φωνητικών στη live εκτέλεση και μια λιτή, αλλά παντοδύναμη μπάντα για να τον συνοδεύει, έκαναν την εμφάνιση του Devendra Banhart μια δροσερή ανάπαυλα στην παράνοια της καλοκαιρινής Αθήνας, όσο το κοινό θα μεταφερόταν με χάρη από τη silky soul σύγχρονη μουσική του, στη neo-tropicalia και τη psych-folk στην οποία τον έμαθε και τον αγάπησε κάποτε. Έτσι σε μιάμιση περίπου ώρα, ο Banhart θα παρουσίαζε δίχως τρομερές εκπλήξεις, αλλά με περίσσεια χάρη κομμάτια όπως τα “Mi negrita”, “Santa Maria da Feira”, “Bad Girl” και “Never Seen Such Good Things”, αφήνοντας προς το τέλος το “Seahorse”. Ως much needed encore θα ερχόταν το ραδιοφωνικό hit του Devendra, η “Carmensita”, με τον ίδιο να έχει αποβάλει μάλιστα πια και το πουκάμισό του λόγω ζέστης, γιατί όχι και σαν ερωτικό κάλεσμα προς τις θαυμάστριες και τους θαυμαστές του που φάνηκαν να εκτιμούν την κίνηση και με το παραπάνω. Οι ίδιοι θαυμαστές θα στέκονταν και το πλάι της σκηνής για μερικά λεπτά μετά το τέλος της συναυλίας, αγκαλιάζοντας τελικά τον Devendra Banhart που με χαρά θα έβγαινε για να δώσει αυτόγραφα στο κοινό του.
Μια ποιοτική συναυλία ενός καλλιτέχνη μεσαίου βεληνεκούς, από αυτούς που θα θέλαμε να βλέπουμε συχνότερα στα μέρη μας και τους χειμερινούς μήνες, όταν τα φώτα των μεγάλων φεστιβάλ σβήνουν.
