Όταν μιλούσα για την καλύτερη μέταλ συναυλία εφέτο, κρατούσατε ομπρελίτσα. Και αυτό φάνηκε από την προσέλευση (σίγουρα πιο χαμηλή από αυτή των έτερων nu metal ηγετών, των Slipknot βρε, πριν 2 χρόνια στο Release) αλλά και από το περιορισμένο buzz πριν την διεξαγωγή της συναυλίας. Βέβαια τώρα που όλοι όσοι είχαν την τύχη να παραβρεθούν, έχουν προσκυνήσει, εσείς κλαίτε. Μην κλαίτε, λογικά θα ξανάρθουν και δεν θα κάνετε το ίδιο λάθος. Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Οι Planet of Zeus άνοιξαν την μέρα, η οποία μέρα περιλάμβανε τις δυσκολίες της Δευτέρας plus καύσωνας. Δεν θα είχα καθόλου όρεξη για ΣΕΞ και ΒΙΑ στον ΠΛΑΝΗΤΗ ΔΙΑ, με τόση ζέστη μάγκες μου. Για αυτές τις δύσκολες συνθήκες, η μπάντα έπαιξε μπροστά σε αρκετό κόσμο, αφού το κοινό περιλάμβανε νιάτα και όχι μπαρμπάδες. Όλοι κατ’ ευχαριστήθηκαν το hard rock και την πηγαία κάβλα που αναβλύζει η μπάντα επί σκηνής. Μπαρουτοκαπνισμένη εμφάνιση βγαλμένη από εκείνες τις παλιές εποχές που άνοιγαν το Rockwave Festival, μπροστά σε 10 άτομα τα οποία σιγά σιγά μεταλλάχθηκαν σε «φασαίοι» και έγιναν χιλιάδες. Κάπου εδώ να καταθέσω πως χάρηκα που είδα τον Μπάμπη και την παρέα του να μην ενδιαφέρονται για την θέση τους στο line-up και να τα δίνουν όλα. Θεωρώ πως δίκαια τους άξιζε να βρίσκονται κάτω από τους Korn αλλά ΟΚ, αντιλαμβάνομαι τα politics. "Leftovers", "Macho Libre", "Vigilante" και "Loyal to the Pack" είναι σταθερές αγάπες και ακούσαμε ένα καινούργιο, που νομίζω ότι ήταν το "Baptized In His Death", που έσκασε πριν λίγες μέρες ως το πρώτο video από τον επόμενο δίσκο τους.
Οι Loathe ήταν η επόμενη μπαντούλα που ψήθηκε πάνω στο σανίδι. Κακός ήχος από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τραγούδι τους, η μπάντα είναι ουσιαστικά ο frontman της, με τον Kadeem να κάνει χιλιόμετρα, να χοροπηδάει, να επικοινωνεί με το ηλιοκαμμένο κοινό, να βγάζει άνετα τα μέρη του και γενικά προσπαθούσε ο αρχηγούλης να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά. Η δισκάρα I Let In In And It Took Everything" τιμήθηκε, όμως δεν θεωρώ πως το ηχητικό αποτέλεσμα τιμούσε την αξία του δίσκου. Η δεύτερη κιθάρα έλειπε (δλδ ήρθαν με έναν κιθαρίστα) και η μίξη ήταν αλλού νταλού, με τις εντάσεις φωνής και μπάσου να παίζουν με τα νεύρα μου. Σόρρυ μάγκες αλλά έχετε λεπτεπίλεπτο ήχο και αν θέλετε να παίξετε μπάλα σε μεγάλη κατηγορία, αυτό έπρεπε να είναι first μέλημα σας, όπως λένε και στο χωριό μου. Η απογοητευσούλα της μέρας. Α έγινε και ένα δυνατό πιτ εκεί στα χασομέρια. Δεν με αφορά.
Επόμενη μπάντα για να κάτσεις με την νεολαία, οι Spiritbox με την υπέροχη Courtney LaPlante. Μια ακόμα περίπτωση που όλες οι αισθήσεις αιχμαλωτίζονται λόγω σκηνικής παρουσίας plus φωνής που περνάει από τα growls στα Lana Del Rey νιαουρίσματα σε νανοσεκόντ. Πολύ πιο δεμένος ήχος, τα breakdowns γέμισαν τον αέρα του ΟΑΚΑ, ο κόσμος διασκέδαζε φουλ και τα πάντα πήγαν πρίμα για την πρώτη εμφάνιση των Καναδών στην χώρα μας. Κομματάρες όπως το "Jaded" και το "Circle with Me" (χιτάρα ολκής) έφεραν singalongs και φαίνεται ότι το fanbase έχει εγκατασταθεί για τα καλά. Το προσωπικά αγαπημένο "Blessed Be" (μεγαλώσαμε με εβανέσενσε, δεν φταίω εγώ) με κέρδισε, νομίζω πως η Courtney έριξε το λάγνο βλέμμα της πάνω μου, μπορεί και όχι. Πάντως και η υπόλοιπη μπάντα δεν είναι ξενέρωτη, προσπαθούν να το ζήσουν (η ζέστη είναι ακόμα παρούσα και θερίζει) αλλά με κέρδισε σίγουρα ο μπασίστας (λέγε με Josh Gilbert) που έδειχνε να νιώθει λίγο παραπάνω. Όλα αυτά είναι μικρές λεπτομέρειες, νομίζω με μια ματιά στις φωτογραφίες από κάτω, θα πάρετε μια πιο καλή γεύση.
Η βραδιά έκλεισε θριαμβευτικά για μια από τις πιο ιστορικές μέταλ μπάντες. Το όνομα των Korn βρίσκεται εδώ και χρόνια δίπλα σε αυτά των Judas Priest, Iron Maiden, Metallica, Slipknot ως οι βασικοί υπαίτιοι που το μέταλ συνεχίζει να είναι (σχετικά) επίκαιρο. Μπορεί να πονάτε όσο διαβάζετε αυτές τις γραμμές αλλά είναι η αλήθεια. Και το απίστευτο live που έδωσαν στην χώρα μας ήταν μια ακόμη διαπίστευση αυτής της αλήθειας. Μια τεράστια οθόνη/κάγκελα ανάμεσα στο κοινό και την μπάντα ανεβοκατέβαινε και έπαιζε διάφορα ωραία γραφικά και άλλοτε μισοέκρυβε την πεντάδα που χτυπιόταν συνέχεια. Γενικά, τα παλικάρια ίδρωσαν την φανέλα και για πρώτο σταθμό της περιοδείας, γάμησαν τα πάντα στον διάβα τους με ακραίο κέφι για τα δεδομένα εκατομμυριούχων μουσικών.
Από τραγούδια ακούσαμε best of 30 ετών, κανείς δεν έμεινε πραγματικά παραπονούμενος. Η αρχή έγινε με "Rotting In Vain" και "Here to Stay", το κοινό έκανε αέναα πιτ που ξεκινούσαν εκεί που σταματούσαν τα προηγούμενα και σε αυτό βοήθησε η μπάντα, που δεν έκοψε ρυθμό ποτέ. Ο Davis μας καλησπέρισε λίγο πριν το encore για να φανταστείτε την αλληλουχία στο ξύλο που έπεσε (ειδικά στην αλληλουχία "Good God", "Blind", "Got the Life" δεν θα ήθελα να είμαι εκεί κοντά). Όμως ακόμα και στις γλυκανάλατες στιγμές τους, το group παρέα με την παραγωγάρα που είχε μαζί του, παρέδωσε μαθήματα για το πως παρουσιάζεις την αισθητική σου, προκαλώντας ενδιαφέρον πάβλα ενθουσιασμό χωρίς την χρήση εκρήξεων, καπνού και φωτιάς. Έτσι στα "Falling Away from Me" και "Coming Undone" όχι μόνο δεν βαρεθήκαμε αλλά τραγουδήσαμε τα πνευμόνια μας. Shout out στην ντραμάκλα που ακούει στο όνομα Ray Luzier και δεν είναι καθόλου Λούζιερ, αφού εδώ και 15 χρόνια αποτελεί την ραχοκοκκαλιά της γκρούβας των Korn.
Ο κακός χαμός στο "Y’all Want a Single" και προφανώς στο πέρασμα του "One" των Μετάλλικα ανάμεσα στο "Shoots and Ladders" (ολ τάημ κλάσικ προπ με την τσαμπούνα του Davis) και το "Twist", έφερε σε παροξυσμό όλη την αρένα, για να κλείσουμε με "Did My Time" και "Freak on a Leash", πιο ιδρωμένοι ακόμα και αν δουλεύαμε τυλιχτές σε σουβλατζίδικο χωρίς aircondition. Ελπίζουμε σε σύντομη επανάληψη του κονσέρτου για τζαμπνταφακαπάδες.
