Κάποιοι ισχυρίζονται ότι δεν βοηθά η υπερανάλυση σε συναυλίες που στοχεύουν και πετυχαίνουν να διασκεδάσουν το κοινό. Και εν μέρει έχουν δίκιο. Ειδικά στην εποχή που τα ψηφιακά πειστήρια είναι πλέον ακριβή και άμεσα για παρευρισκόμενους και μη. Αλλά όλο και κάτι έχεις να σημειώσεις, να συζητήσεις, ακόμα και για μια εμφάνιση που ήταν προγραμματισμένη από τους πιο σπεσιαλίστες του είδους, και σχεδόν μόνο θετικά σχόλια και συγκίνηση άφησε σε ένα κοινό που στην πλειοψηφία του πήγε γι' αυτήν, ανταμείφθηκε στο ακέραιο και αποχώρησε μαζί με τους λοιπούς συνοδούς στο ίδιο mood.
Το φανατικό κοινό έφυγε πιο ιδρωμένο, ξελαρυγγιασμένο. Όλοι μαζί, όμως, έφυγαν με ένα καλοσχηματισμένο χαμόγελο. Η εικόνα των Duran Duran, εύκολα αποδομημένη στα '80s και στα '90s από τη "σοβαρή" κριτική, επιτρέπει τις υπερβολές, από τη μία ή την άλλη πλευρά. Εύκολοι αφορισμοί περί νοσταλγίας, για το κοινό που βρέθηκε εδώ και ανάθεμα αν έχει πάει σε άλλη συναυλία φέτος, ή εκ των υστέρων αποδοχή "όταν οι άλλοι απέρριπταν". Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ο καθένας πήρε ακριβώς αυτό που ήθελε από το live αυτό, κι αυτό δεν μπορούν να το κάνουν πολλές μπάντες σήμερα. Ούτε και τότε μπορούσαν, αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση-συζήτηση.
Το setlist της δίωρης εμφάνισής τους ήταν αυτό που έπρεπε και λίγο παραπάνω. Με τα κομμάτια που οι hardcore fans θα έβρισκαν ευχάριστη έκπληξη, αν βέβαια (κι αυτό μπορεί να γίνει πλέον μόνο συνειδητά) δεν είχαν μπει στη διαδικασία του setlist.fm. Με τα mashup κομματιών από το τελευταίο άλμπουμ που μπλέκονταν με άλλα γνωστά τους hits. Με μια ροή που άνετα θα εξασφαλιζόταν από ένα συμπαγές dj set. Με μια γεμάτη μπάντα σε αριθμό και ήχο, αλλά και προηχογραφημένα μέρη που κλείδωναν ένα -όσο το δυνατόν πιο κοντά στο- τέλειο αποτέλεσμα, με τα παλιά-μου-τέχνη-κόσκινο χαϊδέματα του Simon Le Bon στο κοινό, τη χαλαρότητα και το χιούμορ που έβγαλε στην επιφάνεια σιγά σιγά, με το ενωτικό μήνυμα ειρήνης. Αλλά κυρίως με την παρουσία της μπάντας. Σε αυτή την ηλικία και μετά από τόσα χρόνια, η σύγκριση ακόμα και με live που έδωσαν εδώ πριν σχεδόν δύο δεκαετίες, θα έπρεπε να είναι παράσημο. Ούτως ή άλλως, από την αρχή ως το τέλος, οι ίδιοι είχαν μόνο συμμάχους στον στόχο του δικού τους entertainment και το έφτασαν πανεύκολα μέχρι το τέλος.
Το άνοιγμα ήταν με ένα από αυτά τα κομμάτια που οι fans λατρεύουν. Είχαμε μόλις φτάσει σχετικά εύκολα στις πρώτες σειρές (γενικά, σε μια πολύ θερμή βραδιά, το ότι υπήρχε σχετική άνεση χώρου και κίνησης, μόνο στα θετικά μπορούμε να το σημειώσουμε, όπως και το ότι για τέτοιο live μπορούσες εύκολα να φύγεις από τις πρώτες σειρές, να πάρεις την Amstel σου και να επανέλθεις πάλι μπροστά) και με μια μικρή αναμονή ξεκίνησε το set με το "Night Boat" που άνοιγε τη δεύτερη πλευρά του πρώτου άλμπουμ τους.
Η αρχική αίσθηση μουδιάσματος γρήγορα εξαφανίστηκε με τη σαρωτική συνέχεια στην οποία πήρε μπρος η μηχανή, εντός κι εκτός σκηνής: τα "The Wild Boys", "Hungry Like the Wolf", το γνωστό James Bond Theme με το "A View to a Kill" να το διαδέχεται, έκαναν τους 8.000 που βρέθηκαν στην Πλατεία Νερού μια ατέλειωτη χορωδία. Δεν θυμάμαι πολλές συναυλίες εκεί στις οποίες τόσο μεγάλη μερίδα του κοινού να γνωρίζει όλους (μα όλους) τους στίχους στα περισσότερα τραγούδια. Και, μην κρυβόμαστε, στο 40+ ηλικιακό group, οι στίχοι των τραγουδιών που αγαπήθηκαν στην παιδική/εφηβική/μετεφηβική ηλικία είναι καρφωμένοι με πινέζα, σαν να τους διαβάζεις από μέσα. Παντού γύρω μας συγκινημένοι γνωστοί/φίλοι/συμμαθητές/συνάδελφοι/συνοδοιπόροι με κλειστά μάτια στα ρεφρέν και ανοιχτά μάτια στον χορό και στην παρατήρηση/σχολιασμό των μελών της μπάντας.
Με το "Invisible" της περιόδου (2021) στην οποία ήμασταν όλοι κλεισμένοι στα σπίτια μας να στέκεται ως διάλειμμα αυτής της γιορτής, αλλά και σύνδεσμος ταυτόχρονα, το "Notorious" έφερε την πιο Chic εποχή τους και τον John Taylor -κερδισμένο σχετικά στη μάχη της εικόνας με τον χρόνο- να απολαμβάνει με ένα πλατύ χαμόγελο την πιο funky πλευρά τους ως άλλος Bernard Edwards. Μετά από το καταιγιστικό ξεκίνημα προσπάθησαν και πέτυχαν το λίγο-απ'-όλα: το "Black Moonlight", από το τελευταίο τους άλμπουμ, διαδέχτηκε το combo "Lonely In Your Nightmare" / "Super Freak" (λίγο από Rio, λίγο αναγνωρίσιμη και ξεσηκωτική ντίσκο που έδωσε χώρο στο μπάσο και στον σαξοφωνίστα Simon Willescroft), μια γερή, αλλά πιο γεμάτη και rock δόση για τους fans της New Romantic εποχής ("Friends of Mine", "Careless Memories" - 5 τραγούδια συνολικά από τα 9 του ντεμπούτο άλμπουμ τους δεν τα λες και λίγα, όπως και άλλα 5 από τα 9 του Rio) και το "The Chauffeur" με τον Le Bon να παίζει την ξύλινη οκαρίνα του. Τόσο όλα αυτά, όσο και το "Is There Something I Should Know?" (το πρώτο τους νο.1 single στη Μεγάλη Βρετανία), που ακολούθησε, λειτούργησαν ως σύνδεσμοι με τους πιο πιστούς οπαδούς, όμως φάνηκε ίσως και μια μικρή κοιλιά στην επαφή με το κοινό.
Το πάρτι, όμως, δεν είχε τελειώσει. Ίσως και να μην είχε καν αρχίσει. Ήταν τα δύο κομμάτια από το ομώνυμο άλμπουμ τους, το 1993, που έκαναν τη νέα αρχή. Εκείνο που σε μια εποχή εντελώς διαφορετική (εναλλακτικό rock, rave κουλτούρα) τους επανασύστησε τότε σε όλους και ίσως είναι και αυτό που στέκεται ηχητικά διαχρονικά. Δεν ήθελε και πολύ: η αφιέρωση του "Ordinary World" στους ανθρώπους της Ουκρανίας, της Παλαιστίνης και σε όσους επιθυμούν την ειρήνη στο Ισραήλ και το στιλάτο, πιο ισορροπημένο "Come Undone" με την τραγουδίστρια Anna Ross να έρχεται μπροστά και να μοιράζεται με τον Le Bon τα φωνητικά, ανήκουν, ίσως και λίγο απρόσμενα, στις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς.
Και από εκεί και πέρα ξεκίνησε ένα σερί χορού με τα "New Moon on Monday", "Planet Earth", "(Reach Up for the) Sunrise", "White Lines (Don't Don't Do It)", "The Reflex" και ένα ακόμα (ας το πούμε) mashup με το "Girls on Film" και το "Psycho Killer". Ο ήχος τους φάνηκε να σκληραίνει προοδευτικά και εκείνοι να απολαμβάνουν ακόμα περισσότερο αυτό το γέμισμα, ως live μπάντα.
Η κορυφαία στιγμή της βραδιάς, όμως, θα ερχόταν στο "Save a Prayer" του encore, με όλη την Πλατεία Νερού να τραγουδάει κάθε στίχο. Τραγουδούσε ακόμα πιο δυνατά στις στιγμές που τα κρυστάλλινα και λίγο κουρασμένα (από τον χρόνο) φωνητικά του Simon Le Bon σταματούσαν για να δώσουν αυτό τον χώρο σε όλο αυτό τον όγκο νοσταλγίας, αγάπης και ευφορίας. Ήταν τέτοια η συναισθηματική φόρτιση αυτού του κομματιού και η ένωση αυτή με το κοινό, που ακόμα και το τελευταίο "Rio" έμοιαζε δεύτερο. Ήρθε απλά για το "σβήσιμο".
Ήταν το κλείσιμο μιας non-stop γιορτής που προστέθηκε σε αυτά τα νοσταλγικά φεστιβαλικά reunion, στα οποία όλο δεν θέλεις να ενδώσεις και όλο ενδίδεις, έστω και την τελευταία στιγμή, σε αυτά που σου δίνουν την αφορμή για διθυραμβικά και ίσως υπερβολικά σχόλια στα social, που εν γνώσει σου υπερεκτιμάς αλλά θυμάσαι. Και που σε στιγμές που όλα αυτά καταλαγιάζουν, τα τοποθετείς στις σωστές τους διαστάσεις και σε μια σειρά που μόνο ο χρόνος μπορεί να βάλει.
Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα πια είναι ότι όσο και να ασχολείσαι με τη μουσική, λίγο ή πολύ, όσο κι αν ψάχνεσαι με τις μπάντες του σήμερα ή θεωρείς ότι η μουσική σταμάτησε το 1995, το ίδιο μπορείς να απολαμβάνεις αυτά τα πάρτι. Γιατί στήνονται από ανθρώπους που ξέρουν να τα κάνουν δεκαετίες τώρα, γιατί το απολαμβάνουν και οι ίδιοι και γιατί κάποια πράγματα (αυτά που σου καρφώνονται σαν πινέζα στο μυαλό και την ψυχή) δικαιωματικά και σχετικά καταλαμβάνουν πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτά που πρέπει να τους αναλογεί. Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση και όλα τα άλλα, για τα guilty pleasures και τους νοσταλγικούς αφορισμούς είναι για να συζητάμε διαδικτυακά. Δεν αφορούν τη ζωή, που ευτυχώς έχει πολλές διαστάσεις και πλέον, ειδικά στη μουσική, λιγότερες αγκυλώσεις.
Και αυτά τα γράφει κάποιος που ποτέ δεν ήταν fan των Duran Duran, αλλά και ποτέ δεν έμεινε αδιάφορος σε όσα κυνήγησαν, πέτυχαν και άφησαν σε μια εποχή γενικού εμπορικού χάους και μιας φουτουριστικής προσπάθειας (από πολλούς καλλιτέχνες) που αντιμετωπίζεται ως απομεινάρι άλλης εποχής, αλλά δεν είχε την τεχνολογία στο πιάτο. Μπορεί η μουσική τους να μην είναι αυτή που σήμερα κατέχει το διαχρονικό στιλιστικό παράσημο, να μην είναι ίσως εκείνη που θα έμοιαζε θελκτική ακόμα και για τη (νέα) γενιά του Stranger Things, αλλά μην ξεχνάμε ότι, εκτός από τα μεγάλα ρεφρέν, την προώθηση σε πρώτο πλάνο της εικόνας (και της δύναμής της) στο αστραφτερό, κοφτερό, νεορομαντικό και με τον τρόπο του avant guard pop culture πακέτο τους (το οποίο προσπάθησαν συνολικά να αποδώσουν σε αυτό το live, με τα visuals, τα ντυσίματα και όχι μόνο), τα πρωτοποριακά video clip τους, μεγάλο μέρος της ταυτότητάς τους, αυτής που τους κάνει αναγνωρίσιμους και διαφορετικούς στο κοινό τους, πηγάζει από το ψάξιμο, την περιέργεια με την τεχνολογία της εποχής, τα συνθεσάιζερ, τα sampler, το editing. Κι ας είχαν ως βάση την αγάπη τους για το αναλογικό.
Ναι, σήμερα κομμάτι του ήχου τους μπορεί να μοιάζει εντελώς ριζωμένο και κλεισμένο στην εποχή του, ναι, μπορεί να πει κανείς με μια επίσης δόση υπερβολής ότι δεν προσπάθησαν ποτέ να δημιουργήσουν μουσική εκτός του entertainment πλαισίου το οποίο απολάμβαναν μαζί με το κοινό τους. Πέρα, όμως, από το όποιο χαρακτηρισμένο ως "εύπεπτο", έκαναν κι εκείνοι μια πρώιμη προσπάθεια να ρίξουν γέφυρες μεταξύ της rock και χορευτικής κουλτούρας, έπαιξαν με τα τεχνολογικά εργαλεία της εποχής -και πολύ σε σχέση με το mainstream status τους-, πέτυχαν και τσαλακώθηκαν με αυτά, πολλές φορές έμειναν σε αυτά, και άφησαν αυτό το αποτύπωμα που σήμερα, σε δύο μόλις ώρες, μπορεί να προκαλεί αυτά τα συναισθήματα, τους συνειρμούς, τις συζητήσεις, τις υπερβολές. Κι ας ήταν αυτή μια βραδιά από αυτές που στο ποδόσφαιρο ονομάζουμε "επαγγελματική νίκη". Που μόνο οι έμπειρες ομάδες σε επίπεδο πρωταθλητισμού έχουν κατακτήσει.
