Μήνες περίμενα να έρθει αυτό το Σάββατο! Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου με πήραν μαζί τους στη συναυλία ενός αγγλικού συγκροτήματος που λέγονται Coldplay και δεν είχα ξαναπάει σε συναυλία ποτέ, ανυπομονούσα φοβερά και όλη την ημέρα τους ρωτούσα πότε θα φύγουμε και πότε θα φύγουμε και όταν τελικά φτάσαμε στο Ολυμπιακό Στάδιο και βρήκαμε τις θέσεις μας στις κερκίδες ο μπαμπάς μου γκρίνιαζε πως είχε ζέστη, αλλά καλά κάναμε και πήγαμε νωρίς για να μην ταλαιπωρηθούμε, και μου είπε «Έτοιμος;» κι εγώ ήμουν πάρα πάρα πολύ έτοιμος! Η μαμά μου μού είχε εξηγήσει ότι θα έπρεπε να κάνω υπομονή και εγώ ήμουν το καλύτερο παιδί και δεν γκρίνιαξα καθόλου, ούτε όταν τραγουδούσε η κυρία με το κόκκινο μαγιώ ούτε όταν τραγουδούσε η κυρία με τις κόκκινες κάλτσες. Η μαμά μου μού είπε ότι αυτές τις κυρίες δεν τις ξέρει πολύς κόσμος, αλλά για να παίζουν πριν τους Coldplay σίγουρα εκείνες κάποιον ξέρουν κι εγώ ρώτησα ποιον και η μαμά μου μού είπε «Μην σκοτίζεσαι, αγάπη μου» κι εγώ συνέχισα να κοιτάζω συνέχεια τα βραχιόλια που μας είχαν δώσει στην είσοδο και περίμενα πότε θα γίνουν χρωματιστά.
Μέχρι να βγουν οι Coldplay στη σκηνή συνέβαιναν κι άλλα πράγματα εδώ κι εκεί. Ας πούμε πάρα πολλά παιδάκια (και κάτι μεθυσμένοι Άγγλοι) είχαν ανεβεί σε μια στρογγυλή μαύρη πίστα και χοροπηδούσαν πάνω-κάτω και η μαμά μου μού είπε πως αυτό λέγεται kinetic floor και πως όλοι αυτοί που χοροπηδάνε παράγουν ενέργεια για τη συναυλία -και το ίδιο κάνουν και κάποιοι άνθρωποι που είδα προς τα πίσω, με στατικά ποδήλατα κι εγώ είπα «ουάου» και ρώτησα αν αυτό συμβαίνει σε κάθε συναυλία και ο μπαμπάς μου μού είπε «Όχι, ούτε καν, απλά οι Coldplay είναι πολύ ευαίσθητοι σε θέματα που αφορούν το περιβάλλον». Και τότε εγώ είπα πως στο σχολείο είχαμε κάνει ημέρα ανακύκλωσης και την ώρα που το είπα εμφανίστηκε στην οθόνη ένα βίντεο που έδειχνε ανθρώπους που καθαρίζουν τις θάλασσες από τα σκουπίδια κι εγώ στενοχωρήθηκα που έβλεπα τόσα πολλά σκουπίδια μαζεμένα και η μαμά μου είπε «Μην στενοχωριέσαι, εδώ γράφει ότι με τα χρήματα που δώσαμε για να αγοράσουμε εισιτήρια για τη συναυλία, στηρίζουμε καλούς σκοπούς, όπως το Ocean Clean Up και άλλους οργανισμούς». Κι εγώ τότε πάλι ρώτησα αν αυτό συμβαίνει σε κάθε συναυλία και ο μπαμπάς μου μού είπε «Όχι, ούτε καν» οπότε χάρηκα που μετά τη συναυλία θα καθάριζαν τους ωκεανούς και είπα στη μαμά μου να πάμε στη θάλασσα την άλλη μέρα και να καθαρίσουμε κι εμείς την άμμο. Και ο μπαμπάς μου είπε «Αύριο δεν έχει θάλασσα, πρέπει να πάμε να ψηφίσουμε, είναι ημέρα εκλογών» κι εγώ ρώτησα «μαμά τι είναι εκλογές» και η μαμά μου μού είπε «Μην σκοτίζεσαι αγάπη μου».
Και μετά πέρασε η ώρα και πήγε 9:30 και τότε ακριβώς ξεκίνησε η καλύτερη βραδιά της ζωής μου!
Την ώρα που το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή άρχισε να παίζει η μουσική από μία ταινία κι εγώ την αναγνώρισα και είπα «Μαμά! Είναι από το E.T. o Εξωγήινος!» Και η μαμά κοίταξε τον μπαμπά και χαμογέλασαν και είπαν «Ναι, αγάπη μου αυτή η μουσική είναι» Και πού να ήξερα ότι λίγο αργότερα θα έβλεπα όντως εξωγήινους! Θα σας τα πω! Βγήκαν λοιπόν στη σκηνή και πήραν τις θέσεις τους και ο τραγουδιστής που τον λένε Chris Martin φορούσε ρούχα σαν να είχε έρθει μόλις από αγώνα paintball και χαμογελούσε πάρα πάρα πολύ, και το κοινό φώναζε και χειροκροτούσε και άρχισε να παίζει πολύ χαρούμενη μουσική και να δείχνει πολύχρωμα βίντεο και η αρένα γέμισε τεράστια μπαλόνια σαν πλανήτες και δεν ήξερα πού να πρωτοκοιτάξω γιατί το Ολυμπιακό Στάδιο είναι πάρα πολύ μεγάλο, γιγαντιαίο, χωράει χιλιάδες θεατές και εκείνο το Σάββατο είχε περίπου 65.000, μου είπε ο μπαμπάς μου. Ε και κάθε ένας από αυτούς τους χιλιάδες φορούσε κι από ένα βραχιολάκι. Και ξέρετε τι κάνανε αυτά τα βραχιολάκια; Άναβαν σε διαφορετικά χρώματα σε κάθε τραγούδι και ακολουθούσαν τον ρυθμό της μουσικής και γίνονταν μέρος του show. Και η μαμά είπε «Φαντασμαγορία!» κι εγώ ρώτησα αν αυτό συμβαίνει σε κάθε συναυλία και ο μπαμπάς είπε «Ούτε καν».
Συνέχισαν λοιπόν να τραγουδάνε και στο Para-para-paradise έγινε χαμός γιατί μετά λέει «ωωωωωωω ωωωωωω» και ο μπαμπάς μου είπε «Είναι έξυπνο αυτό, οπαδικό, σαν να είσαι σε αγώνα». Και η αδελφή της μαμάς τής έστειλε μήνυμα πως το «πάρα πάρα πάρα-ντάιζ» ακουγόταν μέχρι το Νέο Ψυχικό και η μαμά της έστειλε ένα βίντεο από το ΟΑΚΑ και της είπε πως πολύ θα ήθελε να είχε έρθει και εκείνη.
Μετά ο τραγουδιστής ο Chris μας μίλησε στα ελληνικά και είπε «εφκαριστούμε πάρα πολύ, είμαστε ευγνώμονες» και εγώ δεν ήξερα καν τι θα πει «ευγνώμων» οπότε μπράβο του γιατί είναι πολύ δύσκολη λέξη. Και μετά είπε κάτι στα αγγλικά και ζήτησα από τη μαμά μου να μου το μεταφράσει, είπε ότι σήμερα παίζουν σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη που έχει φτιάξει ποτέ ο άνθρωπος, σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη που έχει φτιάξει ποτέ το σύμπαν. Ήθελα να ρωτήσω τον μπαμπά μου αν και εκείνος πιστεύει ότι η Αθήνα είναι τόσο όμορφη αλλά είχε γυρίσει μόλις από το μπαρ και είχε νεύρα γιατί είχε μόλις πληρώσει 14 ευρώ για δύο μπύρες, οπότε δεν είπα τίποτα.
Έπαιζαν λοιπόν οι Coldplay τα τραγούδια τους και οι θεατές ήξεραν απέξω όλους τους στίχους, οπότε στο "The Scientist" έλεγα κι εγώ Nobody said it was eeeeasyyyyy και στο "Viva La Vida" έλεγα ωωώ ωώω ωωώ ωώω (να το πάλι το οπαδικό) και στο "Hymn for the Weekend" όλοι χόρευαν και έλεγαν so high, so high, so high και ο μπαμπάς μου είπε «Τελικά ξέρω πολύ περισσότερα τραγούδια τους από ό,τι νόμιζα» και η μαμά είπε «Ορίστε! Στα έλεγα!» και μετά μου εξήγησε πως αυτή η μουσική λέγεται pop, από το popular, δηλαδή αυτό που αρέσει σε πολύ κόσμο, γιατί είναι εύπεπτο, πιασάρικο, ανεβαστικό και είναι πολύ εύκολο να το τραγουδήσεις. Και μετά η μαμά μου είπε ότι ο Chris Martin τραγουδά πολύ συχνά falsetto, δηλαδή πιο ψηλά από την ανδρική φωνή, αλλά αυτό κάνει τα τραγούδια του ακόμα πιο εύκολα να τα τραγουδήσεις γιατί είναι τρομερά εύκολο να μπεις στον τόνο. Και δοκίμασα κι εγώ να το κάνω και είχε δίκιο η μαμά ήταν πολύ εύκολο.
Μετά έγινε κάτι σαν διάλειμμα ανάμεσα στα τραγούδια και τότε ο Chris ανέβασε στη σκηνή δύο κορίτσια -αδέλφια- και τραγούδησαν μαζί το "Everyday Life" και η μία από τις δύο είχε κάτι σωληνάκια στα χέρια της και ήταν φοβερά χαρούμενη που ήταν στην σκηνή και ο μπαμπάς μου μού εξήγησε πως τα κορίτσια κρατούσαν ένα πλακάτ που έλεγε ότι η μουσική βοηθάει να ξεχαστείς όταν έχεις μια χρόνια ασθένεια και ήταν πολύ σοβαρός όταν το έλεγε και με κοίταξε και αναστέναξε και μου χάιδεψε το κεφάλι.
Στα μισά της συναυλίας περίπου όλα μα όλα μα όλα τα βραχιολάκια έγιναν κίτρινα και οι Coldplay άρχισαν να παίζουν το πιο πιο πιο γνωστό τους τραγούδι, που είχε βγει το 2000 και ήταν σε ένα άλμπουμ που το λένε Parachutes και είναι ένα από τα πιο αγαπημένα άλμπουμ της μαμάς μου και του μπαμπά μου. Και όλο το στάδιο ήταν αγκαλιά και τραγουδούσε “look at the stars, look how they shine for you, and all the things you do” και τα βραχιολάκια άναβαν όντως σαν αστέρια “and it was all yellow” και η μαμά συγκινήθηκε τόσο πολύ που έβαλε τα κλάματα και έστειλε μηνύματα αγάπης στις φίλες και τους φίλους της και εγώ στενοχωρήθηκα και την ρώτησα «γιατί κλαις» και εκείνη μου εξήγησε πως είναι δάκρυα συγκίνησης και είναι υπέροχο συναίσθημα και το παθαίνουμε με τη μουσική και τις ταινίες και την τέχνη, γενικώς. Και τότε εγώ είπα «Εντάξει τότε» και την ρώτησα τι θυμήθηκε και μου είπε «Τα φοιτητικά μου χρόνια, 24 χρόνια πριν» και μετά μου είπε «Είχα αγοράσει και το CD» και την ρώτησα «Τι είναι CD» και μου είπε «Μην σκοτίζεσαι αγάπη μου».
Λίγο πιο μετά έπαιξαν άλλο ένα πάρα πάρα πάρα πολύ γνωστό τους τραγούδι που λέγεται “Clocks” και λέει “youuuuuu are”και το ήξερα και εγώ γιατί το παίζει συνέχεια στο ραδιόφωνο. Εντωμεταξύ, σε κάθε κομμάτι συνέβαινε και από κάτι άλλο, σε ένα που ήταν πιο «ροκ» άναβαν φωτιές, σε ένα ο Chris βγήκε με μια πολύχρωμη σημαία (και η μαμά μου είπε ότι είναι η σημαία που συμβολίζει να αγαπάμε όλοι ο ένας τον άλλον και να σεβόμαστε το ότι είμαστε όλοι διαφορετικοί), σε ένα σχηματίστηκαν κόκκινες καρδούλες στις κερκίδες, και σε ένα που δεν ήταν δικό τους αλλά διασκευή, βγήκαν ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ στη σκηνή. Και ο Chris φορούσε ήταν σαν alien και έκανε σινιάλα με τα χέρια του όσο τραγουδούσε και ρώτησα πώς λέγεται αυτό και η μαμά μου μού είπε ότι λέγεται νοηματική γλώσσα και την χρησιμοποιούμε για να μιλήσουμε σε ανθρώπους που δεν ακούνε και δεν μιλάνε και τότε της είπα ότι όταν μεγαλώσω και μάθω ξένες γλώσσες θέλω να μάθω και αυτή και η μαμά μου κοιτάχτηκε με τον μπαμπά μου και χαμογέλασαν και μου είπαν πως αυτή είναι πράγματι μία πολύ καλή ιδέα. Μετά έπαιξαν ένα τραγούδι που λέει “You are my universe” και στην οθόνη έδειχνε (στα ψέματα, δεν ήταν εκεί) κάτι αγόρια που είναι από ένα μέρος πολύ μακριά την Κορέα και λέγονται BTS και εγώ είπα «Πολύ μου αρέσει αυτό το τραγούδι» και η μαμά μου είπε «Εγώ το βρίσκω σκουπίδι» και μετά έπαιξαν το “A Sky Full of Stars” και όλοι οι μεγάλοι φύλαξαν τα κινητά στην τσέπη τους γιατί τους το ζήτησε ο Chris και χορέψαμε και τραγουδήσαμε κι εγώ χοροπηδούσα πάνω-κάτω και γέμισε ο ουρανός χάρτινα αστεράκια και πυροτεχνήματα και εγώ έλεγα «Ουάου μαμά δες! Μπαμπά δες!» και ο μπαμπάς και η μαμά φιλήθηκαν και με φίλησαν και εμένα και ήταν όλα τέλεια.
Στο τέλος της συναυλίας και ενώ ο κόσμος είχε σηκωθεί και αποχωρούσε δεν είχε «φαντασμαγορία», ήταν πιο ήρεμη η μουσική, και στις οθόνες έδειχνε πρόσωπα από τις κερκίδες και ο Chris τους έφτιαχνε τραγούδια στο πιάνο επιτόπου και ενώ ήμασταν μιλιούνια ήταν σαν να είμαστε σε ένα μικρό πριβέ πάρτυ, λίγοι και καλοί, και η μαμά μου είπε «Μα πόσο χαρισματικός» και μετά έπαιξαν το “Fix You” και η μαμά πάλι συγκινήθηκε.
Όταν φύγαμε περπατούσαμε πάρα πολύ ώρα μέχρι να φτάσουμε στο αμάξι μας και μετά κολλήσαμε στην κίνηση γιατί πάρα πολλοί Έλληνες οδηγούσαν και πάρα πολλοί ξένοι έψαχναν ταξί και όταν έχει κίνηση ο μπαμπάς έχει νεύρα, αλλά αυτή τη φορά δεν είχε και μου είπε πως όταν συμμετέχουμε σε τέτοια «μαζικά» είναι κι αυτό μέρος της βραδιάς και ότι όποιος αποφεύγει τις μεγάλες ταλαιπωρίες αποφεύγει και τις μεγάλες εμπειρίες και πως την επόμενη φορά θα με πάει και γήπεδο. Κι εγώ του είπα «Μπαμπά μου άρεσε πάρα πολύ η συναυλία, θέλω να ξαναπάω!» και η μαμά μου μού είπε πως αυτή η συναυλία ήταν μια υπερπαραγωγή που δεν έρχεται συχνά στην Ελλάδα και πως δεν είναι όλες οι συναυλίες έτσι, και μερικά live είναι μόνο ένας άνθρωπος με μια κιθάρα και τη φωνή του και πάλι μπορεί να σε κάνει να ανατριχιάσεις -κι αυτό είναι το πιο σημαντικό- αλλά σίγουρα είμαι πολύ τυχερός που είδα μια τέτοια ιστορική συναυλία από κοντά. Και μετά εγώ είπα ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτά που είδα και πως οι Coldplay είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα και πως ήταν πραγματικά η καλύτερη μέρα της ζωής μου γιατί το απόγευμα είχα φάει και παγωτό.
Η Εύη Χουρσανίδη πήγε στη συναυλία των Coldplay μόνη της. Δεν ήταν η πρώτη της συναυλία, έχει πάει σε πάρα πολλές -έχει χάσει και η ίδια τον λογαριασμό- πάντως αυτή ήταν σίγουρα μία από τις πιο αξιομνημόνευτες. Γύρισε από το ΟΑΚΑ με τα πόδια. Στο δρόμο σκαρφίστηκε αυτή την ιστορία.
