Στη μίνι – σειρά ντοκιμαντέρ Camden σε παραγωγή της Dua Lipa που στριμάρουμε αυτόν τον καιρό στο Disney+, παρακολουθούμε και θυμόμαστε μεταξύ άλλων (με έναν φρέσκα άναρχο και αταξινόμητο τρόπο) στιγμιότυπα από τις γνωστές ανταλλαγές μουσικών πληθυσμών εκατέρωθεν του Ατλαντικού που καθόρισαν τη σύγχρονη μουσική ιστορία – με zoom κάπου εκεί προς το τέλος στη «μετανάστευση» από τις ΗΠΑ στο Λονδίνο μαύρων κυοφορούμενων success stories που δεν έκαναν fit στη gangsta φάση του νεοϋορκέζικου '90s rap και hip hop βασιλείου. Τα ονόματα των The Roots και των Black Eyed Peas μιλάνε από μόνα τους και το ότι αυτά τα ονόματα δεν θα ήταν αυτό που ήταν αν δεν είχαν βρεθεί στην ανήσυχη, πολύχρωμη, ελεύθερη καρδιά του Camden τα λέει επίσης όλα. Βλέποντας λοιπόν αυτό το τέταρτο επεισόδιο με τους πρωτοπόρους του λονδρέζικου, ακομπλεξάριστου mashup της με ονομασία προέλευσης αμερικανικής μαύρης jazz και soul μουσικής με οτιδήποτε άλλο κυκλοφορούσε στην αγορά του Camden συνειδητοποιείς και κατανοείς εκ νέου τόσο την παραδοσιακή σημασία του Λονδίνου ως πυρήνα αυτού του πράγματος που ας πούμε ότι μπορούμε να ονομάσουμε νέα, πειραματική, whatever jazz και μας χαρίζει ιδίως από τα τέλη των ‘00s και μετά άφθονες μουσικές συγκινήσεις όσο και το ότι ό, τι επιδραστικό γεννήθηκε σε αυτό το πλούσιο ας το πούμε πάλι ιδίωμα τις τελευταίες δεκαετίες πατάει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο είτε στην Αμερική είτε στην Αγγλία – ενίοτε με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί. Oh wait. Υπάρχουν όλα αυτά αλλά υπάρχουν και οι BadBadNotGood.
Το καναδικό τρίο-θαύμα που γεννήθηκε στη στροφή του 2010 στο jazz πρόγραμμα του Humber College του Τορόντο δεν βρέθηκε απλώς στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή – το όνειρο που είδαν με πρωταγωνιστές τον MF Doom και τον J Dilla, τον Sun Ra και τους Wu Tang, τον Miles Davis και τον John Coltrane δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί σε έργο μόνο από μια ευτυχή συγκυρία. Το βαθύ τεχνικό υπόβαθρο μαζί με την αισθητική, η έμπνευση μαζί με την ουσιαστική δουλειά, η επαναστατική φαντασία μαζί με την κομψότητα, η υψηλή καλλτεχνική νοημοσύνη μαζί με μια to the point αντίληψη της δυναμικής του μουσικού χθες στο μουσικό σήμερα, όλες αυτές οι αρετές συνθέτουν και τεκμηριώνουν το BBNG αφήγημα και δικαιολογούν στο απόλυτο τον τρόπο που αυτό συνεχίζει να λέει την ιστορία του μέχρι σήμερα.
Η μπάντα που έβγαλε ένα από τα πιο φρέσκα και σημαντικά ορόσημα του σύγχρονου ήχου (ναι για το III μιλάμε) και τράβηξε από νωρίς τα βλέμματα του Frank Ocean και του Ghostface Killah συνεχίζει μετά από μια γεμάτη δεκαετία και οδεύοντας προς τα μισά της δεύτερης να βρίσκεται σε ασταμάτητη δημιουργική έξαρση (παραμένοντας εντυπωσιακά και πλήρως ισορροπημένη και ανεπηρέαστη από τη βελούδινη αποχώρηση που δεν ήταν και ακριβώς αποχώρηση του Matthew Tavares), διευρύνοντας ακόμα περισσότερο τον ορίζοντα της με συναρπαστικές συνεργασίες-έκπληξη όπως αυτή με τους Turnstile στο New Heard Designs EP και κυκλοφορώντας το ένα EP μετά το άλλο μέσα στο 2024 κάνοντας μερικά άλλα από τα δικά τους και κολυμπώντας στις πλούσιες φλέβες του βραζιλιάνικου funk και του αγαπημένου τους Arthur Verocai.
Αυτοί είναι οι BadBadNotGood αλλά το τι ακριβώς είναι και το τι ακριβώς κάνουν δεν μπορείς να το συλλάβεις ολοκληρωμένα αν δεν τους δεις live – και ένα τέτοιο live γράφτηκε το βράδυ της Δευτέρας 3 Ιουνίου στο closing show του φετινού Athens Jazz στην Τεχνόπολη. Ενώπιον ενός κοινού-αριθμητικού ρεκόρ για τα εν Ελλάδι δεδομένα της μπάντας οι BadBadNotGood με κομψές λατινοαμερικάνικες γκρούβες, εξωτικές ψυχεδελικές νότες και μεγάλα κέφια έδωσαν το ιδανικό εναρκτήριο λάκτισμα στην εβδομάδα, στον μήνα, σε ολόκληρο το συναυλιακό μας καλοκαίρι.
Και επειδή ένα ιδανικό ξεκίνημα στο συναυλιακό καλοκαίρι χρειάζεται το δικό του ιδανικό ξεκίνημα οι «δικοί μας» Kepler Is Free φρόντισαν γι’ αυτό θυμίζοντας μας τις χάρες του περσινού πολύ καλού τους album Second Light και γιορτάζοντας τα πρώτα του γενέθλια με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στη σκηνή του Athens Jazz όσο ο κόσμος πύκνωνε κάτω και γύρω από το κόκκινο φουγάρο. Αυτό που θα ακολουθούσε αμέσως μετά δεν θα άφηνε παραπονεμένους ούτε τους “Turnstile brought me here” νεόκοπους fans των BBNG κι ας έληξε το ματς 2-1 υπέρ της smooth βραζιλιάνικης φάσης τους.
Με τον κύριο κορμό του setlist να καταλαμβάνεται από το πρόσφατo Chaos, το δεύτερο EP - σπόνδυλο του επερχόμενου έκτου τους album Mid Spiral, το οποίο και έπαιξαν σχεδόν ολόκληρο αλλά και επιλεγμένες στιγμές από το Talk Memory, οι BadBadNotGood έγραψαν στο ενεργητικό τους μια ακόμη εξαιρετική εμφάνιση – ποιος ξεχνάει άλλωστε από όσους βρέθηκαν εκεί την προηγούμενη φορά στο Gazarte πριν επτά χρόνια- σε μια ταξιδιάρικη, ρευστή παραλλαγή της μουσικής τους γλώσσας, εκπροσωπώντας άρτια το εκφραστικό σημείο στο οποίο ισορροπούν αυτήν την περιόδο. Με highlights την εμβυθιστική εμπειρία του σόλο σαξόφωνο του Leland Whitty στο “Unfolding (Momentum 73)” αλλά και τα κόλπα του Alexander Sowinski που μας είχε σήκω – σήκω κάτσε – κάτσε υπό το γενικό πρόσταγμα “Athens don’t be shy!” (δεν ήμασταν) οι Καναδοί ήταν απολαυστικοί και απλώς υπέροχοι – για μια ακόμη φορά.
Let the Summer Games begin.
