«Συναντηθήκαμε σε μια πλατφόρμα τρένου. Και οι δύο πήραμε το λάθος τρένο, αποβιβαστήκαμε σε ένα σταθμό στη μέση της νύχτας κι ήμασταν μόνο εμείς. Με ρώτησε αν πήρα κι εγώ λάθος τρένο κι είπα ναι. Μου είπε ότι ήταν σε χορωδία, κι απάντησα πόσο cool είναι αυτό, ανταλλάξαμε αριθμούς και τα υπόλοιπα είναι μια ιστορία».
Η παραπάνω αναδρομή απαντάται κάθε φορά, με σχεδόν μηχανικό τρόπο, σε συνεντεύξεις που παραχωρεί ανά καιρούς ο Greg Hughes, όταν η ερώτηση «Πώς συναντηθήκατε;» πέφτει στο τραπέζι.
Το βράδυ της Παρασκευής 31 Μαΐου, διαπιστώσαμε πως αυτή η όμορφη ιστορία που ξεκίνησε το μακρινό 2007 συγκροτεί μέχρι και σήμερα έναν ισχυρό δεσμό και μια βαθιά σύνδεση της Tessa Murray και του Greg Hughes. Άλλωστε η παραγωγή και η διασπορά της υπνωτιστικής μουσικής τους επί σκηνής, αναδείχθηκε για άλλη μια φορά ως το πολυτιμότερο φετίχ τους. Οι Still Corners, έχουν πλέον χτίσει μια σχέση λατρείας με το ελληνικό κοινό, γεγονός που αποδείχθηκε τόσο από το sold out του live και της προσθήκης και 2ης ημερομηνίας, την αμέσως επόμενη μέρα, όσο κι από ένα κατάμεστο Gagarin, γεμάτο πλήθος ανθρώπων διαφόρων ηλικιών καθόλα έτοιμων να απολαύσουν ένα συγκρότημα, που κατορθώνει απ’ τα πρώτα κιόλας λεπτά να δημιουργεί έναν ειδυλλιακό μυστικισμό και μια εσωτερική βύθιση, κάνοντάς σε να «αποσυνδέεσαι» και να απολαμβάνεις με την ψυχή σου αυτήν την ατμοσφαιρική live εμπειρία.
Η έναρξη πλαισιώθηκε από τον Johnny Labelle, έναν ρομαντικό, εσωστρεφή μουσικό ο οποίος έντυσε το χώρο με ένα συνονθύλευμα ambient και dream pop συνθέσεων, σκοτεινά μα πολυδιάστατα φωνητικά που θύμισαν πολύ έντονα ερωτικές μπαλάντες, σήμα κατατεθέν κατά πολλών περασμένων δεκαετιών. Εκφραστικός, πολυσχιδής, μετρημένος στην επικοινωνία σκηνοθέτησε ένα φανερά οικειοποιημένο σε αυτόν πρωτότυπο show, παρακινώντας αρκετούς απ’ το κοινό να παραδοθούν σε αυτό και να αναρωτηθούν αν κάπου τον έχουν ξαναδεί, αν έτυχε να ακούσουν το δίσκο του που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο και να ανταλλάξουν κουβέντες και ψιθύρους του τύπου: «πολύ ιδιαίτερος», «δεν είχα ακούσει, αλλά άξιζε», «ωραίο performance φίλε», σχόλια που ομολογουμένως καταδεικνύουν ότι κέρδισε τις εντυπώσεις.
Όταν οι πρωταγωνιστές της βραδιάς κατέλαβαν τη σκηνή, συναισθήματα αγάπης, γλυκύτητας και τρυφερότητας πλημμύρισαν όλο το venue. Στις νότες του "Black Lagoon", ακούγοντας την αιθέρια φωνή της Tessa Murray να «απαγγέλλει» σαν indie ιέρεια το ρεφρέν του κομματιού, όλα τα βλέμματα παρέμειναν στραμμένα πάνω της. Το τελευταίο κουπλέ συνοδεύτηκε από ζεστό χειροκρότημα και τις αψεγάδιαστες κιθαριστικές ανησυχίες του Hughes να εισρέουν κατευθείαν στην ψυχή μας, οδηγώντας μας να παρατηρήσουμε με πόση μαεστρία αγκάλιαζε κάθε φορά την κιθάρα του και δημιουργούσε αυτόν τον τόσο «μελωδικό θόρυβο».
“So many miles, so many miles away…”, ένα καθαρτικό ταξίδι μέσα απ’ το δικό τους "The Trip" συνοδευόμενο για άλλη μια φορά από τα φλογερά solos του Hughes. “Now I want to put your arms up in the air. Look down it’s beautiful, the birds are sitting on the trees, the moon is reflecting on the sea and everything’s alright”, αναφώνησε η Tessa κι εμείς για λίγο την πιστέψαμε, παγώσαμε το χρόνο, αφουγκραστήκαμε αυτή τη φράση του «όλα είναι καλά» που πολλές φορές χρειάζεται να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας, για να αντέχουμε. Για λίγο, η μιζέρια, η δυστυχία και οι κακές σκέψεις δεν είχαν καμία θέση πουθενά. Ήμασταν εμείς κι εκείνοι. Στο άκουσμα του "The Dream", η Tessa πέταξε τριαντάφυλλα στο κοινό, και είδα κυριολεκτικά κόσμο να τρέχει προς στο stage για να καταφέρει να πιάσει ένα. Η αγάπη του πλήθους για αυτό το μουσικό δίδυμο, ήταν παραπάνω από εμφανής σε κάθε τους ένα κομμάτι. Ακούσαμε κι άλλα αγαπημένα hits, όπως τα "Sad Movies" και "White Sands" τα οποία συνοδεύτηκαν από ατελή επιφωνήματα χαράς και σχόλια «για το πόσο ωραίοι δείχνουν μαζί στη σκηνή». Κάθε κομμάτι, έμοιαζε σαν να είχε υφανθεί με υπερβολική επιδεξιότητα και παικτική δεξιοτεχνία, με απώτερο στόχο να καλλιεργήσει ένα μοναδικό κοκτέιλ νοσταλγίας και ρομαντισμού. Δεν είχαν ως συμμάχους τους τα visuals, η δική τους παρουσία όμως ήταν παραπάνω από αρκετή. Μας επιφύλαξαν για encore, το ευρηματικό “The Ship”, από το νέο τους άλμπουμ πίσω απ’ τη σύλληψη του οποίου κρυβόταν ξεκάθαρα η σκέψη προβολής των απεριόριστων δυνατοτήτων της φωνής της Tessa Murray, αφού η ίδια έφτασε τις πιο ψηλές της τονικότητες με απίστευτη άνεση, σαν κάτι που απλά ήξερε να κάνει από πάντα.
Mετά την κυκλοφορία του 6ου τους άλμπουμ Dream Talk, είναι εμφανές πως διανύουν την καλύτερη περίοδό τους, με την πλειοψηφία των show τους σε Αμερική κι Ευρώπη να γίνονται sold out το ένα μετά το άλλο.
Τον τελευταίο καιρό, έψαχνα μια συναυλία που να κάνει το μυαλό μου να ξεκουραστεί και να με ηρεμήσει. Εκείνο το βράδυ, βυθίστηκα σε έναν κόσμο μαγευτικών φωνητικών και χαλαρωτικής μουσικής που με κατέκλυσε και με αναζωογόνησε σαν ένα δροσερό κύμα τις πρώτες πρωινές ώρες, σε μια απόμερη παραλία.
Οι Still Corners σε αυτό το live έστησαν ένα μαγικό ηχητικό ταξίδι μιάμισης ώρας περίπου, που στο τέλος μας έκανε να νιώσουμε ένα ειλικρινές γέμισμα, μια μορφή εξαγνισμού και ηρεμίας που, μέσα στην τρέλα και στο χάος της καθημερινότητας, είναι πνοή ζωής.
