Μια γεμάτη τετραετία είχαν να μας επισκεφθούν οι καλιφορνέζοι Allah-Las, που δέκα χρόνια πριν κατέκτησαν για τα καλά τα εγχώρια ερτζιανά φέρνοντας το ηλιόλουστο surfing vibe τους και στα μέρη μας. Ένα vibe που αγαπήθηκε με ταχύτητα-φωτιά, χαρίζοντάς τους ένα υπολογίσιμο κοινό πέραν από τους συνήθεις «υπόπτους», σε μια χώρα που έψαχνε εκείνες τις μέρες μερικές νότες ξεγνοιασιάς μέσα από τη μουσική τους. Μουσικής που μοιάζει σαν να έχει δημιουργηθεί για να ντύσει μακρά road trips και μέρες αργίας. Το βράδυ του Σαββάτου, οι Allah-Las ανέβηκαν στην σκηνή της Τεχνόπολης του Δήμου Αθηναίων μαζί με τους επίσης αγαπημένους του εγχώριου κοινού, Underground Youth, αλλά και τον ανερχόμενο Antonin από τη Γαλλία. Αυτές είναι οι εντυπώσεις του Avopolis από την εμφάνισή τους.
Οι πόρτες της Τεχνόπολης άνοιξαν για να υποδεχθούν το κοινό στις 19.30, με τον Antonin να εμφανίζεται στο stage μισή ώρα αργότερα. Ο ίδιος παρουσίασε υλικό από τον ντεμπούτο δίσκο του, En Silence, ο οποίος κυκλοφόρησε μόλις τον περασμένο Μάιο, γεμάτος από surf, εύκολες στο άκουσμα συνθέσεις, για να ταξιδέψουν οι ακροατές στον τόπο καταγωγής του, το ακρωτήρι Cap-Ferret. Ό,τι πρέπει δηλαδή για να ζεσταθεί σιγά σιγά το κοινό πίνοντας το πρώτο του ποτό. Άγνωστο act για τη συντριπτική πλειοψηφία των παρευρισκόμενων, όμως έδωσε μια ικανοποιητική warm-up εμφάνιση που φάνηκε να εκτιμάται.
Τη σκυτάλη θα έπαιρναν στη συνέχεια οι Mancunians με βάση το Βερολίνο και την Αγία Πετρούπολη, Underground Youth, μπάντα που επίσης έχει αγαπηθεί πολύ την τελευταία δεκαετία στα μέρη μας. Οι ίδιοι άλλωστε εκμεταλλεύτηκαν στο ξεκίνημά τους τη χρυσή περίοδο του YouTube και με τα εξώφυλλα των EPs και τα video clips τους με χαρακτηριστικές εικόνες της κινηματογραφικής Nouvelle Vague ή της φιλμογραφίας του Jim Jarmusch, εκτόξευσαν τότε το hype τους στα ύψη για τα… underground kids της πόλης και του Tumblr. Αταίριαστη φαινομενικά η post-punk και shoegaze μουσική τους παράδοση για support στους Allah-Las, κι όμως ταιριαστή. Κι αυτό γιατί και οι δύο μπάντες έκαναν το μεγάλο μπαμ την ίδια ακριβώς χρονική περίοδο, γεγονός που σήμαινε ότι το κοινό θα μπορούσε δυνητικά να θέλει να δει εξίσου και τους δύο παρά τις διαφορές τους.
Πράγματι, το μεγαλύτερο μέρος του κοινού δεν αντιμετώπισε τους Underground Youth ως κοινό supporting act, αλλά παραδόθηκε στην κινηματογραφική τους μελαγχολία από τις πρώτες κιόλας νότες. Η μπάντα του Craig Dyer ερμήνευσε κομμάτια από όλη της τη δισκογραφία, ξεκινώντας με το παλιό γνώριμο “Half Poison, Half God” και το “You Made It Baby”, για να συνεχίσει με κομβικά hits της καριέρας της όπως τα “Morning Sun”, “Hope & Pray” και “Silhouette”.
Χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις ή κλιμακούμενη ένταση που θα τους έκανε να ξεχωρίσουν, οι Underground Youth παρουσίασαν ένα άρτιο set στον λαό της Τεχνόπολης, που δύσκολα όμως θα το θυμάται σε μερικά χρόνια από τώρα ως συναυλιακή ανάμνηση. Είναι γεγονός άλλωστε πως στους ίδιους, αλλά και γενικά στο είδος της μουσικής τους, οι κλειστοί χώροι είναι αυτοί που απογειώνουν το κλίμα και το συναίσθημα. Τους περιμένουμε λοιπόν στο μέλλον για να μας υπενθυμίσουν την αξία τους όπως τους ταιριάζει καλύτερα.
Και οι Allah-Las στη συνέχεια, βέβαια, δεν θα κατάφερναν στην πραγματικότητα να «γυρίσουν» τα πράγματα, σε μια βραδιά που χαρακτηρίστηκε μάλλον από την έλλειψη εκπλήξεων και ένα κάποιο flatness. Καμία σχέση δηλαδή με την πρώτη φορά που τους είδαμε στα μέρη μας στο Fuzz, όπου και κατέληξαν να χορεύουν και να τραγουδούν επί σκηνής συνοδεία των «δικών» μας My Drunken Haze (που άνοιγαν τότε τη συναυλία), δημιουργώντας το απόλυτο ντελίριο. Και για να μην παρεξηγηθώ, οι συμπαθείς ψυχεδελικές φιγούρες από το L.A. δεν έδωσαν μια κακή εμφάνιση κάτω από τον αθηναϊκό ουρανό (που κι αν έχουμε δει κακές εμφανίσεις...), απλούστατα υπήρξαν κάπως διεκπεραιωτικοί και αδιάφοροι.
“No Werewolf”, “Tell Me (What’s On Your Mind)”, “Busman’s Holiday”, “Catalina” και “Catamaran” ήταν όλα εκεί βέβαια, όσο το κοινό τους άκουγε με χαλαρό λίκνισμα γοφών, μπύρες και μετακαλοκαιρινό κους κους για τις διακοπές που δυστυχώς τέλειωσαν -ακόμα κι αυτό μερικές φορές είναι αρκετό. Ιδιαίτερα μάλιστα σε καιρούς που, ομοίως με την εποχή που οι Allah-Las έγιναν γνωστοί, συνεχίζουν να είναι σταθερά δύσκολοι.
Not great, not terrible με άλλα λόγια τα συμπεράσματα για το live του Σαββάτου, που κατά πάσα πιθανότητα θα ξεχάσουμε σε 2-3 χρόνια ότι το παρακολουθήσαμε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν περάσαμε καλά. Το ραντεβού ανανεώνεται φυσικά, με ευχές για περισσότερες συναυλιακές συγκινήσεις.
