Δύο μέρες, δύο σκηνές, δεκαπέντε συγκροτήματα του ευρύτερου σκοτεινού ήχου, πάρα πολλή ζέστη. Θα ξεκινήσω με μια ειλικρινή απολογητική εισαγωγή προς τον αναγνώστη και ορισμένες από τις μπάντες που εμφανίστηκαν την πρώτη ημέρα του φεστιβάλ. Ήταν πέρα από τις δυνάμεις μου και τις εν γένει υποχρεώσεις μου να βρεθώ στην Τεχνόπολη το Σάββατο πριν από τις 20:00. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάσω τις εμφανίσεις των πολύ αγαπημένων Youth Valley και Kalte Nacht, γεγονός το οποίο με ωθεί στο να ζητήσω μια ειλικρινή συγγνώμη τόσο από τα υπέροχα αυτά σχήματα όσο και από τον αναγνώστη του Avopolis. Αυτό που γνωρίζω πολύ καλά, και χωρίς να τους δω ζωντανά στις δύο σκηνές του Death Disco Festival, είναι ότι μιλάμε για δύο συγκροτήματα που από άποψης ποιότητας και αξίας στέκονται πολύ έξω και μακριά από τα στενά όρια της ημεδαπής. Μέχρι να τους (ξανα)δούμε live πάνω στην σκηνή ακούμε ξανά το ντεμπούτο shoegaze/dreampop κομψοτέχνημα των Youth Valley “Lullabies for Adults” και αναμένουμε το δεύτερο άλμπουμ των Kalte Nacht που (λογικά) θα κινείται γύρω από τον minimal coldwave ήχο!Με αυτά και τα άλλα (τα άλλα και τα αυτά), λοιπόν, κατάφερα να παραβρεθώ στον χώρο του φεστιβάλ λίγο μετά τις 20:00 όταν στην εξωτερική σκηνή βρίσκονταν οι πολύ παραγωγικοί Ρώσοι post punkers με την ονομασία Ploho. Το τρίο από το Νοβοσιμπίρσκ της Σιβηρίας αριθμεί ένα αξιοσημείωτο πλήθος κυκλοφοριών από το 2015 έως σήμερα, ενώ ζωντανά απέδωσε με ένταση τoν ρωσόφωνο και βαρύ post punk ήχο του. Το να γράψω ότι ζέσταναν την ατμόσφαιρα θα λειτουργούσε σαν κρύο αστείο αν αναλογιστεί κανείς την ζέστη που επικρατούσε, οπότε, και ως πρόσθετο στοιχείο, οφείλω να υποβάλλω τα σέβη μου σε όλα τα συγκροτήματα που πραγματικά επέδειξαν αξιοσημείωτο επαγγελματισμό καθώς και στον κόσμο που παραβρέθηκε κάτω από αυτές τις καιρικές συνθήκες.
Μιλώντας για ζέστη και δύσκολες συνθήκες η κατάσταση που επικρατούσε στον κλειστό χώρο του φεστιβάλ προσομοίαζε σε χαμάμ (ή σε σάουνα αν προτιμά κάποιος) και, από προσωπική σκοπιά πάντα, θεωρώ πραγματικούς ήρωες τα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν στην συγκεκριμένη σκηνή την πρώτη ημέρα καθώς και το σκληροπυρηνικό κοινό που άντεξε να παρακολουθήσει υπό αυτούς τους όρους ολόκληρες τις εμφανίσεις των Rue Oberkampf, Selofan και Sad Lovers and Giants. Την δεύτερη ημέρα η κατάσταση ήταν κατά (πάρα) πολύ βελτιωμένη, γεγονός που μάλλον δείχνει ότι στις 22 Ιουλίου κάτι δεν λειτούργησε σωστά με τον κλιματισμό. Αυτές οι ατυχίες/αστοχίες άλλωστε είναι αναμενόμενες όταν μιλάμε για μια τόσο καινούρια διοργάνωση και δεν νομίζω ότι, τελικά, επηρέασαν τον πυρήνα των οπαδών των εν λόγω σχημάτων από το να περάσουν εξαιρετικά κατά την διάρκεια των ζωντανών τους εμφανίσεων. Τόσο η urban σκοτεινή electronica των Rue Oberkampf, όσο και η πειραματική darkwave ηλεκτρονική αισθητική των σπουδαίων Selofan αλλά και η γεμάτη ευγένεια εμβληματική new wave των τεράστιων Sad Lovers and Giants αποζημίωσαν απόλυτα τον κόσμο που τίμησε με την παρουσία του τις ζωντανές εμφανίσεις τους. Στο δε 50:50 των τελευταίων, μάλιστα, στήθηκε, αναμενόμενα, ένα μεγάλο πάρτι.
Μετά την μικρή σύνοψη των εμφανίσεων στον κλειστό χώρο, μένει η αναφορά στα δύο συγκροτήματα που έκλεισαν τον χορό του εξωτερικού stage. Το ντουέτο των Lebanon Hanover κατέλαβε την σκηνή ακριβώς στις 21:10. Να σημειωθεί εδώ ότι το ανακοινωθέν πρόγραμμα τηρήθηκε ευλαβικά καθ' όλη την διάρκεια του διημέρου, ενώ ήταν με τέτοιο τρόπο δομημένο που μπορούσες να παρακολουθήσεις αξιοσέβαστο μέρος όλων των live του φεστιβάλ, γεγονός το οποίο πιστώνεται στα πολύ θετικά της διοργάνωσης. Ομολογώ ότι οι Lebanon Hanover (μαζί με τους Sad Lovers and Giants) ήταν βασικότατοι λόγοι που ήθελα να βρίσκομαι στην πρώτη ημέρα του φεστιβάλ. Ομολογώ επίσης ότι δεν κατάφεραν να με κερδίσουν ζωντανά παρά τις αξιοσημείωτες προσπάθειες του William Maybeline να προσδώσει ένταση και νεύρο στην εμφάνισή τους.
Στην αντίπερα όχθη οι VNV Nation ορμώμενοι από έναν ιδιαίτερα χαρισματικό και επικοινωνιακό Ronan Harris με κέρδισαν απόλυτα καθώς έστησαν τη δική τους γιορτή στην κεντρική/εξωτερική σκηνή της Τεχνόπολη. Στα δικά μου μάτια, συνεπώς, οι headliners των δύο σκηνών του φεστιβάλ, VNV Nation και Sad Lovers and Giants, ήταν κατά πολύ παραπάνω από απολαυστικοί δικαιολογώντας απόλυτα τον ρόλο που τους έδωσε, αναμενόμενα, η διοργάνωση.
Ξεκινώντας την δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ, φρόντισα να βρίσκομαι στον χώρο λίγα λεπτά πριν τις 19:00 οπότε και απόλαυσα ολόκληρη την εμφάνιση των «δικών μας» Data Fragments των οποίων ο post punk ήχος σκοτώνει! Κρίμα που είχαν τον «άχαρο» ρόλο του ανοίγματος της ημέρας καθώς πρόκειται για ένα καταπληκτικό γκρουπ με έναν ντράμερ που σου παίρνει τα μυαλά, αλλά από την άλλη κάποιος έπρεπε να αναλάβει και αυτή την δουλειά.
Μιλώντας για καταπληκτικά συγκροτήματα γύρω στις 19:30 που τελείωσε το σετ των Data Fragments μεταφέρθηκα γρήγορα στον κλειστό χώρο όπου οι υπέροχοι Mechanimal παρέδιδαν μαθήματα industrial «αριστουργυματοσύνης» (αν θα μπορούσε να υπάρξει μια τέτοια λέξη). Αξίζει να σημειωθεί ότι οι συνθήκες που επικρατούσαν στο κλειστό stage την δεύτερη ημέρα ήταν κατά πολύ βελτιωμένες σε σχέση με την προηγούμενη, γεγονός που δείχνει ότι η διοργάνωση φρόντισε να διορθώσει την κατάσταση και άρα πιστώνεται το γεγονός.
Με το πέρας της εμφάνισης των Mechanimal έσπευσα στο κεντρικό stage όπου εμφανίζονταν οι Καναδοί Actors. Με την δική μου προσωπική ματιά, πέρα από την δυνατή σκηνική τους παρουσία, αρχικά δεν κατάφερναν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον μου με το up tempo ντισκοειδές (ελέω της εξαιρετικής μπασίστριας) post punk τους, ωστόσο με την πάροδο του χρόνου κατάφεραν να με διασκεδάσουν, το οποίο τελικά δεν είναι και λίγο. Αυτό που όχι μόνο δεν ήταν λίγο αλλά υπήρξε ιδιαίτερα ευφραντικό και συγκινητικό ήταν η εμφάνιση του εμβληματικού Dirk Polak και των MECANO UN. LTD που ακολούθησε στην σκηνή του κλειστού χώρου. New wave μελωδίες και art punk ρυθμοί στα καλύτερά τους, οι Mecano αποτέλεσαν ένα από τα highlights του φεστιβάλ.
Όπως από τις κορυφαίες στιγμές του διημέρου αποτέλεσε και το live των, ιδιαίτερα αγαπητών στο ελληνικό κοινό, She Past Away, οι οποίοι κατέλαβαν την σκηνή του open air στις 21:10. Το ντουέτο από την Τουρκία έσπειρε με την ιδιαίτερη darkwave επίθεση που εξαπέλυσε στα αυτιά και τις αισθήσεις του κοινού για μία περίπου ώρα. Ώσπου να σπεύσω και πάλι στο κλειστό stage για να πάρω γεύση από τους πολύ-αναμενόμενους, για ένα μέρος του πλήθους, Absolute Body Control, οι οποίοι εντυπωσίασαν με την minimal electro «παράστασή» τους, ικανοποιώντας δεδομένα όσους περίμεναν σχεδόν μια ζωή να τους δουν live στα μέρη μας.
Η απόλυτη ικανοποίηση από τις εμφανίσεις των Mecano Un. Ltd, She Past Away και Absolute Body Control στην σειρά, έμελλε να επιφέρουν επιπρόσθετη αίσθηση προσωπικής ματαίωσης από την εμφάνιση του μεγαλύτερου ονόματος του φεστιβάλ, των Sisters of Mercy δηλαδή. Σίγουρα η μουσική των Sisters είναι τεράστιας αξίας και παραμένει μοναδική όσα χρόνια και να περάσουν, δεδομένα οι υπερτυπάδες κιθαρίστες του γκρουπ ξεσήκωναν το κοινό με την απόδοσή τους αλλά κυρίως την σκηνική τους παρουσία, ωστόσο στα δικά μου μάτια ο άρχοντας του σκότους που λέγεται Andrew Eldritch δεν μπορεί πλέον να σηκώσει το βάρος, σε βαθμό μάλιστα που σε σημεία ήταν άβολο. Η δεδομένη αίσθηση προφανώς και αφορά εμένα τουλάχιστον, διότι από την μεριά μου ποτέ δεν θα τοποθετηθώ εκ μέρους του κοινού συνολικά (ή ακόμα και μερικώς) εν είδει ενός κάποιου αυτόφωτου συλλογικού εκπροσώπου. Ο πυρήνας του κοινού, άλλωστε, έδειχνε να απολαμβάνει κάθε στιγμή, οπότε αυτό (μου) φτάνει και περισσεύει.
Εν κατακλείδι, και παρά τον καύσωνα, πολύ όμορφα πέρασα σε ένα φεστιβάλ που άνοιξε τα φτερά του για πρώτη φορά και που εύχομαι από καρδιάς να καθιερωθεί και τα επόμενα χρόνια και γιατί όχι να μεγαλώσει κι άλλο. Οι συνθήκες που δημιουργούνται, άλλωστε, για να ανταμώνουμε, να επικοινωνούμε μέσα από την μουσική και να απολαμβάνουμε πραγματικά παγωμένες μπύρες είναι όχι απλά ευπρόσδεκτες αλλά και το ζητούμενο. Στα πλαίσια αυτά εύχομαι στο Death Disco Festival τα καλύτερα για το μέλλον και μόνο τα καλύτερα.
