Κείμενο: Άρης Θανασούλας
Με την ανακοίνωση του ερχομού των Brutus χάρηκα ιδιαίτερα καθώς τους ακολουθώ πίστα από το πρώτο άλμπουμ, το Burst (2017), τότε που έθεσαν τις βάσεις της επερχόμενης επιτυχίας τους. Με το περσινό Unison Life κατάφεραν να τους ακούσουν όλοι και αυτή η επιτυχία δεν άργησε να έρθει. Αυτός είναι και ο λόγος που το Gagarin ήταν γεμάτο από κόσμο το Σάββατο το βράδυ.
Πριν βγουν οι Brutus εμφανίστηκαν στο σανίδι οι Their Methlab. Έχοντας παρακολουθήσει το συγκρότημα περίπου διψήφιο αριθμό φορών στο παρελθόν ήξερα τι να περιμένω. Instrumental post rock με την ικανότητα να κάνει το μυαλό σου να ταξιδέψει. Κιθαριστικές μελωδίες κεντημένες πάνω σε ενδιαφέρουσες μπασογραμμές συνθέτουν ένα ογκώδες, δακρύβρεχτο συναίσθημα χαρμολύπης. Πολύ τους πάει η μεγάλη σκηνή και με τον καλό ήχο για συμπαίκτη τους, η τριάδα έχει χώρο να «καταπιεί» το μεγάλο stage με την μουσική της και ανυπομονώ πολύ να τους δω σε έναν μήνα ξανά στον ίδιο χώρο μαζί με Mass Culture και Allochiria. Highlight της εμφάνισης τους ήταν όταν έπαιξαν το κομμάτι "Colours in Venice" μαζί με τον Σταύρο από Last Rizla / Sadhus.
Μετά τις απαραίτητες αλλαγές στην σκηνή βγαίνουν οι Brutus με αέρα πρωταθλητή. Στα περίπου 75 λεπτά που θα κάτσουν πάνω της θα αποδείξουν περίτρανα στον κόσμο που τους τίμησε ότι όχι μόνο είναι το next big thing στο ευρύτερο φάσμα του ήχου αλλά και ότι από συνθετικής άποψης η μπάντα δεν έχει ταβάνι. Παίζουν σχεδόν όλο το Unison Life και πραγματικά κάθε κομμάτι ακούγεται σαν να είναι το απόλυτο συναυλιακό hit, ενώ κάνουν και ένα πέρασμα από τα «παλιά» παίζοντας τα πλέον κλασικά "War", "Justice De Julia ΙΙ", "Horde II", ενώ κλείνουν με το έπος που ακούει στο όνομα "Sugar Dragon". Τα τραγούδια - intro που χωρίζουν το set τους ουσιαστικά σε 3 μέρη, "Miles Away" και "Space", λειτουργούν ιδανικά για την ανάπτυξη του setlist τους αλλά και για τις διάφορες ανάσες που μπορεί να χρειάζεται το πράο θεριό που κάθεται πίσω από το drumkit και το μικρόφωνο, την Stefanie Mannaerts, η οποία δεν σταματάει να ευχαριστεί το ελληνικό κοινό. Οι δύο έγχορδοι των Brutus, ο Peter Mulders στο μπάσο και ο Stijn Vanhoegaerden στην κιθάρα ηχούν εξαιρετικά, η Stefanie τραγουδάει καλύτερα απ'ότι στο στούντιο, το performance βαράει κόκκινο, μακάρι να βλέπαμε κάτι τέτοιο κάθε Σάββατο βράδυ. Ειδικά το τέλος, όπου η Stefanie σηκώνεται από την θέση της και πάει ανάμεσα στους άλλους δύο, που συνεχίζουν να παίζουν και ξεκινάνε να ευχαριστούν τον κόσμο γνωρίζοντας την αποθέωση μέσα από συνεχόμενα χειροκροτήματα, συνθέτει μια αξιομνημόνευτη εικόνα για τον θρίαμβο των Brutus στην χώρα μας. Ένας εξαιρετικός μουσικός θίασος.
Ελπίζω να μην χρειαστεί να κυκλοφορήσουν άλλους τρεις δίσκους για να τους δούμε από τα μέρη μας ξανά, ειδικά μετά από τέτοια ανταπόκριση. Εις το επανιδείν λοιπόν!
Υ.Γ. Stefanie + Μπλουζάκι Oathbreaker = L.F.E.
Their Methlab
Brutus
Κείμενο: Άρης Θανασούλας
