Υπάρχει μια σιωπηρή παράδοση που τηρείται ευλαβικά από σχεδόν κάθε έναν εργαζόμενο στο άπαν σύμπαν, που δεν είναι άλλη από το αυτονόητο τσεκάρισμα για το πόσα τριήμερα και αργίες έχει η χρονιά που ξεκινά – και συνήθως πραγματοποιείται στις 2 με 3 Ιανουαρίου, όσο προσπαθούμε να χωνέψουμε την βαριά επιστροφή στο γραφείο. Και με δεδομένο ότι όλοι και όλες γνωρίζαμε πως η φετινή Πρωτομαγιά καθόταν μια υπέροχη Δευτέρα για το 2023, εξασφαλίζοντας μια εξαιρετική ευκαιρία για φευγιό από την πόλη, είναι πολύ μα πολύ σημαντικό να σχολιάσουμε ότι μερικές χιλιάδες κόσμου προτίμησαν να κάτσουν σε μια ασφυκτική Αθήνα για να μοιραστούν μια clubbing εμπειρία. Όχι βέβαια μια συνηθισμένη εμπειρία, αλλά αυτή ενός από τα σημαντικότερα – και δικαίως – dance acts του σήμερα: τους Bicep.
Ο ενθουσιασμός για το club event που θα έστηνε ο μετρ αυτών, το Plissken Festival, ήταν εμφανής από το πρώτο κιόλας διάστημα που ανακοινώθηκε ότι το δίδυμο των Andrew Ferguson και Matthew McBriar από το Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας θα επέστρεφε στα μέρη μας, με τα εισιτήρια να κάνουν φτερά με ταχύτητα φωτός, οδηγώντας στο sold-out πριν καν ανακοινωθούν τα υπόλοιπα acts της βραδιάς: οι Fantastic Twins, Romy και Optimo. Μετά λοιπόν και από μια αλλαγή χώρου που έδωσε την ευκαιρία σε περισσότερους clubbing aficionados να αποκτήσουν το πολυπόθητο εισιτήριο, ήρθε επιτέλους και η 30η Απριλίου για να επιβεβαιώσει τις προβλέψεις μας για μια νύχτα που θα θυμόμαστε καιρό.
Τη βραδιά στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του ΟΑΚΑ άνοιξε η Γαλλίδα, αλλά Berlin-based παραγωγός, Fantastic Twins, ζεσταίνοντας το κοινό που συνέρρεε στον χώρο με χαλαρότητα, μιας που εκείνη προβλεπόταν σίγουρα μεγάλη. Τηρώντας το timetable με ακρίβεια λεπτού, η κατά κόσμον Julienne Dessagne παρουσίασε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον set με ποικιλία μουσικών ειδών – κίνηση-απότοκο του ότι η ίδια γαλουχήθηκε μουσικά στο εξαιρετικά πολυσυλλεκτικό Optimo Espacio residency – βάζοντάς μας στο νόημα και ξυπνώντας το συλλογικό dancing mood με αιθέριους ρυθμούς.
Τη σκυτάλη θα έπαιρνε η Romy, όχι ως live act όπως την έχουμε συνηθίσει (μέσα από τους ατμοσφαιρικούς XX ή ως solo project), αλλά για ένα πολλά υποσχόμενο DJ set. Η συμπαθέστατη και ενθουσιώδης όπως φάνηκε Romy, κατέλαβε τη σκηνή ακριβώς στις 10 το βράδυ και για 1,5 ώρα, όμως για να είμαστε ειλικρινείς δεν κατάφερε τελικά να εντυπωσιάσει εξαιτίας της έλλειψης κορυφώσεων στο set της αλλά και μερικών ακραιφνώς mainstream επιλογών που όμως δεν θα λέγαμε ότι «κούμπωναν» αρμονικά με το υπόλοιπο σύνολο, αλλά ακούγονταν μάλλον σαν ξαφνική παραφωνία που θα μπορούσε να λείπει. Το καλό είναι ωστόσο στο ότι παρά το γεγονός ότι δεν πολυπέτυχε το πράγμα, ο κόσμος όχι απλά δεν πτοήθηκε αλλά ανέβασε τόνους σε χορό και διάθεση, περιμένοντας όσα θαυμαστά θα έρχονταν στη συνέχεια.
Ήταν στις 23.45 όταν τα visuals στα video walls θα σήμαιναν την έλευση των Bicep και το κοινό θα ερχόταν όλο και πιο κοντά στο stage υπό τους ήχους του ατμοσφαιρικού τους Intro, με τους ίδιους να μπαίνουν για τα καλά με το album opener του Isles, το φοβερό “Atlas”. Και ήδη από την αρχή το κοινό επεφύλασσε ένα μοναδικό καλωσόρισμα στο electro duo που φάνηκε να βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα, ταρακουνώντας ακόμη και τους «άτυχους» που είχαν εξασφαλίσει εισιτήριο για τις κερκίδες (αν και θα ήθελαν να το ζουν αρένα). “Waterfall”, “Meli (II)”, “Opal”, “Aura”, “Cazenove” και “Energy” από τον ομώνυμο δίσκο του συγκροτήματος όπως και από το Isles θα έρχονταν στη συνέχεια, με τους παρευρισκόμενους να έχουν παραδοθεί σύντομα στο beat και τον συλλογικό χορό και με το υλικό στα video walls όπως και τα laser lights να χτίζουν μια audiovisual εμπειρία που σπάνια απολαμβάνουμε σε εγχώριο (και όχι μόνο) έδαφος.
Στο set θα ακούγονταν στη συνέχεια και τα “Cirklo”, “Boss Rhythm”, “Sundial” και “Anet”, με ένα banger encore να πραγματοποιείται με τις obvious μεν, αλλά much needed επιλογές των “Glue”, “Apricots” και “Water” και ένα κοινό να φωνάζει για περισσότερο.
01.30 μετά τα μεσάνυχτα και παρά το γεγονός ότι μερικοί λύγισαν και αποχώρησαν εξουθενωμένοι μετά το set των Bicep, ο dance marathon θα συνεχιζόταν αυτή τη φορά με τους θρυλικούς Optimo. Δίχως visuals αυτή τη φορά, με το σκοτάδι να επικρατεί στο venue και άπλετο χώρο για χορό, οι έτεροι Σκωτσέζοι της βραδιάς θα διασκέδαζαν το κοινό μέχρι τις 4 το ξημέρωμα, σε ακόμη ένα καλά μελετημένο, ισορροπημένο, fun και unapologetic set τους με dub επιρροές, που καθόλου όμως δεν φοβήθηκε και μερικούς εμβόλιμους Eurythmics, ακόμη και έναν Bob Marley για το «σβήσιμο» – πάντα με την απαραίτητη ανανέωση του ραντεβού τους για περισσότερες αθηναϊκές εμφανίσεις.
Κι αν κάτι κρατάμε από το event της Κυριακής – που μόνο Κυριακή δεν θύμιζε – αυτό δεν είναι άλλο από το ότι οι φυλές της Αθήνας, είτε ίδιες με κάποτε, είτε συνεχώς εξελισσόμενες, ξέρουν/θυμούνται καλά να χορεύουν σε πείσμα όλων. Και αυτή η επαναφορά της club culture των ‘90s που μας κάνει να χορεύουμε μια Κυριακή κάπου στο Μαρούσι είναι και αυτή που θα «αναστήσει» μια πόλη που χρόνια τώρα μοιάζει να κοιμάται.
