Όσες και όσοι από εμάς έχουν παραβρεθεί σε κάποιες από τις προηγούμενες εμφανίσεις των Arcturus στην χώρα μας, ήξεραν πάνω κάτω τι να περιμένουν από τους Νορβηγούς. Ένα κεφάτο live με αρκετά από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει στο παρελθόν και με αρκετές υποχωρήσεις στις απαιτήσεις από το κομμάτι του ήχου. Ακριβώς εκεί εδράζει η αδυναμία του group να αποδώσει σε live περιβάλλον τον δύστροπο και φορτωμένο στουντιακό ήχο και ευτυχώς η εμφάνιση στην Αθήνα διατηρήθηκε σε ικανοποιητικά επίπεδα για την συγκεκριμένη μπάντα.
Παρότι το συγκρότημα δισκογραφικά έχει μείνει καρφωμένο στο 2015, φαίνεται πως παραμένουν αρκετοί δεμένοι ως σχήμα και ίσως δεν είναι παράλογο να αναμένουμε κάποια κυκλοφορία από αυτούς στο μέλλον. Με την εκκίνηση του Shipwrecked Frontier Pioneer, ο θίασος των Arcturus ξεχύθηκε στην σκηνή σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που τους είχαμε δει στην Αθήνα το μακρινό 2005. Το μεγάλο ερωτηματικό για την απόδοση του ICS Vortex, ευτυχώς απαντήθηκε γρήγορα με το πρώτο κομμάτι από το The Sham Mirrors. Όσο και αν θεωρούμε πως ο Garm είναι αναντικατάστατος, οφείλω να ομολογήσω πως δεν μου έλειψε στην εκπληκτική εκτέλεση του "Nightmare Heaven". Ο Skoll με το καπέλο σαλτιμπάγκου και το εξαιρετικό παίξιμο του, ήταν η σκηνική και εκτελεστική ατραξιόν της βραδιάς, αν και θα μπορούσε να αλληλοεπιδρά λίγο παραπάνω με το κοινό. Αντίθετα ο Knut ήταν συνεχώς χαμογελαστός και εάν δεν είχε τις κιθάρες του θαμένες πίσω από τόνους reverb, η βραδιά θα ολοκληρωνόταν θριαμβευτικά.
Λογικό και επόμενο την μερίδα του λέοντος στην setlist, την διατήρησε ο καλύτερος avant garde/prog metal δίσκος των '90s αλλά και γενικά, με τα "Painting my Horror", "The Chaos Path", "Master of Disguise" και "Alone" στο encore να ενθουσιάζουν τους fans. Οι Arcturus δεν ξέχασαν και το ένδοξο black metal παρελθόν τους, με τα "Raudt og svart" και "Τo Thou Who Dwellest in the Night" από το ιστορικό Aspera Hiems Symfonia να κλείνουν ένα απολαυστικό set. Όσα παράπονα υπήρξαν για τον ήχο ήταν και εύλογα και δικαιολογημένα, όμως θεωρώ πως δεν χάλασαν συνολικά την «χαλαρή αίσθηση» που θέλει να επικοινωνήσει η μπάντα προς το κοινό της.
Προφανώς και δεν είναι δυνατό να μην αναφερθώ στους Decipher, το ελληνικό black metal συγκρότημα που άνοιξε την αθηναϊκή εμφάνιση (στην Θεσσαλονίκη το support σχήμα ήταν οι Agnes Vein. Με το ντεμπούτο album τους, Arcane Paths To Resurrection, να έχει μόλις κυκλοφορήσει, οι Αθηναίοι blacksters με εξαιρετική παρουσία, όχι μόνο κέρδισαν τις εντυπώσεις αλλά απέδειξαν πως με χαρακτηριστική άνεση μπορούν να σταθούν με αξιοπρέπεια σε μεγάλα σανίδια, παρότι μια σχετικά νεαρή μπάντα. Η μουσική τους, επηρεασμένη από την σχολή των Dissection, Watain και λοιπών βόρειο-ευρωπαϊκών black metal σχημάτων, ήταν θηριώδης και με σύμμαχο τον δυνατό ήχο, κατάφερε να ζεστάνει το ετερόκλητο κοινό (που ομολογουμένως, λόγω της ποικιλίας επιρροών που διαθέτουν οι Arcturus, δεν περιλάμβανε μόνο παραδοσιακούς black metalheads). Παρατήρησα σημαντική βελτίωση σε σχέση με την εμφάνιση τους με Misþyrming και Embrace of Thorns, πριν περίπου ένα χρόνο και αυτό το γεγονός δείχνει πως υπάρχει μέλλον, εάν συνεχιστεί η ίδια ανοδική πορεία.
Decipher
Arcturus
