Όαση για να ξαποστάσουν τα αυτιά, το πνεύμα και ψυχή αποτέλεσε η εμφάνιση του Peter Broderick μέσα στο σκοτεινό αχό των ημερών. Ο βιρτουόζος πολυοργανίστας μας χάρισε μία λιτή, μα και περιεκτική, μουσική παράσταση, η οποία χαρακτηρίστηκε από μινιμαλιστική προσέγγιση, μετρημένη θεατρικότητα, εκφραστική φαντασία, και, κυρίως, συναισθηματική καθαρότητα.
Ο μουσικός εισήλθε στο χώρο μάλλον πρωτότυπα, κρατώντας δύο ιδιαίτερα όργανα που έμοιαζαν με πολύχρωμα, ιπτάμενα μπαστούνια - θα ταίριαζαν περισσότερο σε rave party μόνο από την εμφάνιση τους - τα οποία παρήγαγαν έναν ατμοσφαιρικό, διαχυτικό ήχο, ενώ με την άνοδο του στη σκηνή, άρχισε να παίζει κάτι που έμοιαζε με εκκλησιαστικό σκεύος (λιβανιστήρι) προσδίδοντας μία (αν)ορθόδοξη πινελιά στις πρώτες στιγμές της βραδιάς. Στη συνέχεια, ο ιδιαίτερα επικοινωνιακός Broderick εναλλασσόταν ανάμεσα στα διάφορα όργανα - πιάνο, ηλεκτρική κιθάρα, βιολί, κάτι που ακουγόταν σαν ακορντεόν μα έμοιαζε παλιά φωτογραφική μηχανή και η φωνή του σε λούπες -, αλλά κρατούσε ακέραιο τόσο το συναισθηματικό βάρος όσο και τις new american folk καταβολές του στον πυρήνα των συνθέσεων.
Κάποιες από αυτές προέρχονταν από την προσωπική του δισκογραφία, όπως το “Sidelines” προς τις αρχές του set, αλλά οι περισσότερες αποτελούσαν επανερμηνείες του σε διαλεχτές στιγμές αγαπημέμων του καλλιτεχνών. Η πιο συγκινητική, τέτοια στιγμή ήταν η εκτέλεση του “Laser Beam” των Low ως φόρο τιμής στην αποθανούσα Mimi Parker, όπως και η αμέσως επόμενη, ένα λαϊκό, αμερικάνικο τραγούδι παιγμένο αποκλειστικά στο βιολί αφιερωμένο στη γιαγιά του με το ίδιο όνομα, Mimi. Παράλληλα ο Broderick συχνά πυκνά μας διηγούνταν μία όμορφη ιστορία για το τραγούδι που προηγήθηκε ή ακολούθησε, με ειλικρινές, απροσποίητο και, ορισμένες φορές, χιουμοριστικό τόνο, όπως στο τέλος, όταν πριν αρχίσει να παίζει το πιο γνωστό του κομμάτι “Eyes closed and travelling”, μας εξήγησε πως έχει μείνει συνειδητά μακριά από το παιχνίδι του Spotify, αλλά αυτό το track έχει σχεδόν 50k streams γιατί έχει συμπεριληφθεί σε κάποια λίστα με «θλιμμένα, πιανιστικά κομμάτια».
Εν τέλει, και μάλλον καλύτερα, σταμάτησε να το παίζει σχεδόν αμέσως και αντ’ αυτού μας χάρισε μία υπέροχη εκτέλεση του “Ι Threw It All Away” του Bob Dylan, αφήνοντας μας στη συναισθηματική εγρήγορση που χαρακτήρισε όλη την μουσική του εμφάνιση. Αυτή, δε, απάλυνε και φώτεινε τις ψυχές μας μέσα σε μία ζοφερή πραγματικότητα, εκπληρώνοντας μία από τις κύριες αποστολές της (μουσικής) τέχνης.
