Άλλο ένα παγωμένο live, στον απόηχο της τραγωδίας των Τεμπών, που σίγουρα εάν γινόταν σε μια διαφορετική περίσταση, το κοινό θα είχε ευχαριστηθεί περισσότερο και σίγουρα οι μπάντες θα είχαν μια διαφορετική ανταπόκριση. Οι Sylvaine επιστρέφουν στην χώρα μας, μετά από μια εμφάνιση, πριν 5-6 χρόνια που είχε πραγματοποιηθεί μπροστά σε ελάχιστα άτομα. Αυτή την φορά το Temple είχε πολύ περισσότερο κόσμο, συνεπώς το fanbase του προσωπικού project της Kathrine Shepard, έχει αυξηθεί κατακόρυφα. Όμως ένα από τα highlight της βραδιάς, μας το πρόσφεραν οι ντόπιοι Euphrosyne και ας σταθούμε για λίγο σε αυτό, πριν μιλήσουμε για το main act.
Η τετραμελής μπάντα των Euphrosyne κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο το ντεμπούτο EP Keres και μας παρουσίασε το υλικό από αυτόν τον δίσκο. Η εντύπωση που αποκόμισα από την εμφάνιση τους, είναι πως είχα δει ένα συγκρότημα με πολλά χρόνια στις πλάτες του. Η σκηνική παρουσία της Έφης ήταν με διαφορά ό,τι είδαμε σε αυτή την βραδιά, με την φωνητική της απόδοση να είναι αντάξια του τρόπου που ερμήνευσε τις 6-7 συνθέσεις που εκτέλεσαν. Με ελάχιστα προηχογραφημένα μέρη (το σαξόφωνο και ίσως κάποια πλήκτρα), η μπάντα είχε δυνατό ήχο (θα τον ήθελα αρκετά πιο καθαρό στις κιθάρες) και το κοινό ακολούθησε πλήρως στον ρυθμό, που όριζε η Έφη. Το "When My Fears Conquered All" με τις Gojira/Behemoth αναφορές του, ήταν η σύνθεση που «κλείδωσε» το κοινό και θεωρώ πως με αυτή την εμφάνιση, μπήκαν οι βάσεις για μια ανοδική πορεία ενός σχήματος, που έχει όλο το μέλλον μπροστά του, αν συνεχίσει έτσι. Κλείνοντας, προφανώς και επικροτώ πλήρως την στάση του group να τιμήσει την μνήμη των νεκρών, παίζοντας σαν μανιασμένο το κομμάτι που ακολουθούσε. Big Thumbs Up!!!
Η χημεία κοινού και μουσικού είναι μια υπόθεση που σίγουρα περνάει από διάφορα στάδια, σε μια ζωντανή εμφάνιση. Η Sylvaine δεν είχε εύκολη δουλειά, με το αθηναϊκό κοινό να είναι περισσότερο «ήσυχο» από όσο θα το περίμενε κάποιος. Και όταν αυτό γίνεται αντιληπτό από τον ίδιο τον μουσικό, υπάρχουν αρκετά ενδεχόμενα. Ευτυχώς η μπάντα δεν διάλεξε τον βατό δρόμο της διεκπεραιωτικής ολοκλήρωσης της βραδιάς. Με την ολοκλήρωση του εναρκτήριου "Earthbound", που πέρασε και δεν ακούμπησε, τα τραγούδια από το Nova ανέλαβαν να επαναφέρουν την σύνδεση μπάντας-κοινού. Τα "Nowhere", "Still Somewhere", "Fortapt", "I Close My Eyes So I Can See" και "Mono No Aware" είναι εξαιρετικές συνθέσεις, κατευθείαν από τις χρυσές εποχές των atmospheric/goth metal ‘90s και ήταν ακριβώς ό,τι έπρεπε για να ξεχάσουμε τον θρήνο των ημερών, με μουσική που δεν θα μας έκανε να αποσυνδεθούμε από την σκληρή πραγματικότητα. Η εμφάνιση των Sylvaine κράτησε λίγο, ελάχιστα πάνω από μια ώρα. Όμως είχαν σε όλη την διάρκεια πολύ καλό ήχο και η φωνή της Kathrine ακουγόταν στουντιακή, είτε στα growls είτε στα καθαρά φωνητικά της. Οι μουσικοί που την συνοδεύουν είναι αξιόλογοι σε επίπεδο τεχνικής, όμως δεν προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο στην σκηνική παρουσία του σχήματος. Ίσως και να μην χρειάζεται αφού δεν αφήσαμε το βλέμμα μας από πάνω της. Μακάρι να τους ξαναδούμε σύντομα, υπό καλύτερες προϋποθέσεις και με μεγαλύτερα κέφια εκ μέρους μας. 
