Είναι μια πολύ περίεργη συνθήκη η συγκεκριμένη και δεν έχω βρεθεί σε παρόμοια θέση, να πρέπει να παρίσταμαι σε μια συναυλία ενώ δεν το επιθυμώ, για λόγους που δεν έχουν σχέση με την μουσική και τα συγκροτήματα που βρίσκονται πάνω στο σανίδι. Υπό κανονικές συνθήκες, θα ήταν ένα από τα συναυλιακά γεγονότα αυτής της περιόδου, η έλευση των Leprous μαζί με τους Monuments και τους Kalandra και το γεγονός πως το Gagarin 205 club γέμισε ασφυκτικά, το αποδεικνύει. Όμως το κλίμα ήταν βαρύ και σίγουρα πολλοί από εμάς δεν απολαύσαμε όπως θα θέλαμε, μια από τις καλύτερες ευρωπαϊκές μπάντες του ευρύτερου prog metal/rock χώρου.
Λόγω επεισοδίων που έγιναν κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό Λαρίσης, οι γύρω δρόμοι έκλεισαν και η περιοχή σχεδόν αποκλείστηκε, με συνέπεια να είναι αδύνατη η προσέγγιση του χώρου, για αρκετούς που προσπάθησαν να είναι έγκαιρα στο live. Αυτός ήταν ο λόγος που χάσαμε ολόκληρη την εμφάνιση των Kalandra και μεγάλο μέρος του show των Monuments. Η κεφάτη αύρα του Andy Cizek μας έκανε για λίγο να ξεχαστούμε και το djent metalcore των Βρετανών ήταν αρκετά ευχάριστο, για ένα κοινό που ήθελε να αποδράσει από ένα σοκαριστικό διήμερο. Με τον ήχο να είναι δυνατός αλλά όχι καθαρός, η μπάντα αποχώρησε μέσα σε χειροκροτήματα, ενώ ακούγονταν οι τελευταίες νότες του "The Cimmerian", από τον περσινό αξιόλογο δίσκο In Stasis.
Οι Leprous, ως headliners είχαν την ευθύνη της βραδιάς και οφείλουμε να τους πιστώσουμε μια μεγάλη προσπάθεια να σεβαστούν την περίσταση αλλά και τους fans τους. Στην μνήμη των αδικοχαμένων ανθρώπων, που έφυγαν από την ζωή λόγω της κρατικής αναλγησίας, η μπάντα αφιέρωσε μια σπαρακτική εκτέλεση του "The Last Milestone". Δυστυχώς ανάμεσα στο κοινό υπήρχαν κάποιοι ελάχιστοι που είτε δεν πείστηκαν από τις προθέσεις είτε δεν τους ακουμπάνε κάθε είδους τραγωδίες και γέλαγαν σε όλη την διάρκεια της εκτέλεσης. Γίνεται ειδική αναφορά σε αυτή την μικρή ομάδα γιατί είναι πολύ πιθανό να διαβάζουν αυτές τις αράδες και θα ήθελα να τους μεταφέρω πως καμιά φορά ντρέπεται και η ντροπή.
Σε μια υποτονική έναρξη, όπως είναι λογικό, το πρώτο highlight της βραδιάς θα αργήσει αρκετά και θα έρθει με τα "From the Flame" και "Alleviate". O Einar είχε εξαιρετική απόδοση, χαρακτηριστικό που είναι καίριο για το πως θα εξελιχθεί ένα τυπικό Leprous show. Από τον Baard Kolstad, δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από την απόλυτη τελειότητα, στο χειρουργικό του παίξιμο. Με τα τραγούδια από το Aphelion να αναδεικνύουν το στυλ του, πλέον αποτελεί μια τεράστια attraction για να παρατηρείς στις ζωντανές εμφανίσεις των Νορβηγών. Μακάρι και οι συνθέσεις αυτού του δίσκου, να ήταν καλύτερες. Οπότε ήταν απόλυτα λογικές οι μετριοπαθείς αντιδράσεις στα "Out of Here" και "On Hold". Αντίθετα, δεν συνέβη το ίδιο στα υπέροχα "Slave" και "Distant Bells", όπου το κοινό ακολούθησε πλήρως την μπάντα. Αχρείαστη ήταν και η μακροσκελής προσπάθεια για εφαρμογή άμεσης δημοκρατίας, όπου ο Einar ζήτησε από το κοινό να ψηφίσει για το επόμενο κομμάτι που θα παιζόταν. Μετά από 10 λεπτά αλλεπάληλων άρσεων χεριών, έπαιξαν το "Forced Entry" του Bilateral album που ευτυχώς ήταν μια τίμια επιλογή από το εξίσου ποιοτικό παρελθόν του group.
Ο ήχος ήταν τέλειος για όσους είχαν προσεγγίσει την σκηνή και μέτριος για όσους ήταν πιο πίσω, που σημαίνει ότι υπήρχε μεγάλη διακύμανση στο πως βίωνε την εμφάνιση ο καθένας. Ίσως αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που μεγάλο μέρος του κοινού, σε σχέση με την προηγούμενη, μεγαλειώδη εμφάνιση τους στο Fuzz Club, δεν παρέμεινε εκστασιασμένος καθόλη την διάρκεια του set των Leprous. To encore με μια απίστευτη εκτέλεση του "The Sky is Red", μέσα σε κόκκινη φωταγωγία, αποζημίωσε και τον πιο δύσπιστο ότι η μπάντα ζει αυτή την περίοδο την μέγιστη ακμή της. Ευχόμαστε να μας τιμούν με την παρουσία τους και τα επόμενα χρόνια, κάτω από καλύτερες περιστάσεις.
Kalandra
Monuments
Leprous
χ
