Η πρώτη αθηναϊκή επίσκεψη των Ιταλών doomsters Messa στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία σε όλα τα επίπεδα, βάζοντας σε μια πολύ καλή βάση την σχέση του κοινού με μια ανερχόμενη μπάντα. Η προσέλευση του κοινού ήταν η πρώτη καλή είδηση, αφού ήδη από τις πρώτες νότες που ακούστηκαν στον χώρο από το support σχήμα, Church of the Sea, το Κύτταρο ήταν σχεδόν γεμάτο. Οι minimal industrial ήχοι του ελληνικού σχήματος δημιούργησαν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που ήταν απόλυτα ταιριαστή της βραδιάς. Τα τραγούδια του Odalisque, υπέροχα και αυτάρκη μέσα από την απλότητα τους, αποδόθηκαν με πειστικό τρόπο από τους τρεις μουσικούς, με την θεατρική παρουσία της Ειρήνης να ισορροπεί σε μεγάλο βαθμό την αναλογία ηχητικού και οπτικού performance. Η μουσική των Church of the Sea είναι μια σαγηνευτική ηχητική αποτύπωση του σκοταδιού που δημιουργεί μια μίξη των Dead Can Dance με τις shoegaze και industrial ρυθμολογίες. Εάν σε κάποια φάση επιτευχθεί ένας λιγότερος fuzzαριστός ήχος, μια πιο κρυστάλλινη αποτύπωση των 3 φύσεων της μουσικής τους επί σκηνής, θα μιλάμε για την τελειότητα. Όμως η εμφάνιση τους ήταν πολύ κοντά σε αυτό.
Οι Messa εκκινούν μια νέα προσπάθεια, να βρεθούν στην εμπροσθοφυλακή της ευρωπαικής metal σκηνής, με την επιτυχία του περσινού studio album τους Close. Ο περισσότερος κόσμος τους γνώρισε μέσα από τα τραγούδια αυτού του δίσκου και ίσως αυτά επιθυμούσε να ακούσει την βραδιά αυτή. Οι Ιταλοί όμως υπάρχουν αρκετά χρόνια και δεν επιθυμούν το ίδιο με τους νέους φίλους τους. Ίσως σε αυτό να έχουν ένα δίκιο, αφού και οι πρώτοι δύο δίσκοι τους, είναι εξίσου αξιόλογοι. Με ήχο απόλυτα σωστό για μια doom metal εμφάνιση και με την Sara στο μικρόφωνο να αφήνει το κοινό σχεδόν εμβρόντητο με την καθαρότητα της φωνής της, οι Messa δεν έπαιξαν με ασφάλεια. Ακούσαμε το "Babalon" από το Belfry album και το "Leah" από το Feast for Water, ανάμεσα στις (σωστές) επιλογές τους από το Close. Με πολύ σφιχτό παίξιμο από το rhythm section και τον Alberto στην κιθάρα να προσφέρει κάποια από τα «click» της βραδιάς (δεν αναφέρομαι τόσο στην αχρείαστη χρήση του δοξαριού που θύμησε Page αλλά στην εξαιρετική τεχνική του κατάρτιση που φάνηκε στα μέρη του "Rubedo"), το group αξιολογείται ως απόλυτα αντάξιο της δυναμικής της φωνής της Sara. Και αυτή η ισορροπία που επιτυγχάνεται είναι αυτό που κάνει τους Messa μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση.
Το κοινό ήταν απόλυτα ενθουσιασμένο με αυτό που άκουγε και έβλεπε από την μπάντα και σίγουρα τα επιφωνήματα παραπόνου στο άκουσμα του τέλους του set ήταν ειλικρινή και όχι εθιμοτυπικά. Θα θέλαμε σίγουρα να ακούσουμε και άλλα τραγούδια από αυτούς (όπως το "Dark Horse" ή το "0=2") ώστε να φτάσουμε λίγο πιο κοντά στην κατάσταση του κορεσμού. Μείναμε αρκετά μακριά από αυτό και το encore με το "Hour of the Wolf" μας άφησε πεινασμένους σαν λύκους. Είμαι σίγουρος πως θα συναντηθούμε πολύ σύντομα με τους Messa γιατί ακόμα τους μαθαίνουμε και μας μαθαίνουν (και τις αυξημένες απαιτήσεις μας).
