Ελπίζω να περάσατε όμορφα Χριστούγεννα, γεμάτα με μουσικές και φαΐ και δώρα. Είναι ωραίες οι γιορτές, αν δεν σε μελαγχολούν. Και για να μην μελαγχολείς, χρονιάρες μέρες, μία είναι η λύση. Καλή μουσική, που σκάει από παντού μέσα από τις λίστες που σκαρώνουμε εδώ στην Επιτροπή για όλους εσάς. Μετά την ΟΧΙ ΡΟΚ ΟΧΙ ΜΕΤΑΛ λίστα με τα 25 καλύτερα άλμπουμ που δεν περιλαμβάνουν εκφάνσεις του σκληρού ήχου, πήγαμε και φτιάξαμε άλλη μια λίστα με τους 25 καλύτερους ΡΟΚ ΔΙΣΚΟΙ.
Όπως καταλαβαίνετε, ήρθε η στιγμή να πιάσουμε το ταλαιπωρημένο μέταλ. Που καθόλου ταλαιπωρημένο δεν το βρήκαμε δισκογραφικά, αφού και φέτος κυκλοφόρησαν άπειρα άλμπουμ, συνεπώς άπειρες μλκιες, εμείς σε κάθε περίπτωση προσπαθήσαμε να ακούσουμε τα καλύτερα από αυτά που υπήρξαν εκεί έξω. Ψυχαγωγηθήκαμε αρκούντως πολύ ώστε να υποχρεωθούμε να σπάσουμε τις επιλογές μας, σε δύο λίστες. Σήμερα θα ασχοληθούμε με τους 25 καλύτερους ΜΕΤΑΛ ΔΙΣΚΟΙ ενώ την πρώτη Δευτέρα του έτους θα αναφερθούμε στους καλύτερους EXTREME ΔΙΣΚΟΙ, όπου θα γίνει πανζουρλισμός από προτάσεις, ίσως ξεπεράσουμε και τους 30, 40, σαρανταπεντακόσια εκατομμύρια.
Φέτος το μέταλ είχε μεγάλες κυκλοφορίες από Slipknot, Rammstein Blind Guardian, Amon Amarth, Lamb of God, Machine Head και άλλους πολλούς, που σίγουρα ξεχνάω, αφού κανέναν από αυτούς δεν θα βρείτε από κάτω, γιατί απλά δεν είναι οι καλύτεροι δίσκοι από τους 25 που διάλεξα για εσάς. Μπορεί να έχετε άλλη άποψη, ξέρετε που θα την βάλετε, ακριβώς εκεί που βάζω και εγώ την δικιά μου. Σημασία δεν έχει να μαλώσουμε αναμεταξύντωνε, ό,τι σας αρέσει, πιστεύω ότι σας χαρακτηρίζει, εγώ πάντως δεν κρίνω. Μπορεί, λέω ίσως απλά να μην έχετε γούστο, κανείς δεν είναι τέλειος σε αυτή την ζωή, γλυκά μου κλγδ. Εγώ, αν με ρωτάτε, και γούστο να μην έχω, έχω την δυνατότητα να γράφω για εσάς 4 χιλιάδες λέξεις το τεμάχιο (παρατηρητήριο), αν μπορείτε κάντε το και εσείς, σας προκαλώ. Πάμε να δούμε τι θα δούμε.
25. Sakis Tolis - Among the Fires of Hell
Πρώτο κομμάτι, του πρώτου δίσκου της λίστας, το "My Salvation". Πώς σας έπαιξα έτσι ρε μλκες;;; Την Σωτηρία στο πιάτο σας έφερα. Ο Σάκης ο Τόλης, ο πιο γνωστός χεβιμεταλλάς της Ελλάδας μετά τον Κωφίδη, έβγαλε τον πρώτο του σόλο δίσκο και αυτό το γεγονός, ενώ δεν θα έπρεπε να μας πει απολύτως τίποτα, γιατί στους Κράιστ δεν μας τα λέει καλά, στο Among the Fires of Hell επαναφέρει τον underground ρυθμό που είχαν οι δίσκοι πριν τις αρχαιοελληνικές και λοιπές αναζητήσεις. Μελωδιάρες στις κιθάρες, συναίσθημα στις ερμηνείες, ελληνοαγγλικά πιο κάλτ από ποτέ, ο δίσκος μυρίζει 1996 από μακριά και δηλώνω απόλυτο ΧΥΝ στην προσπάθεια επαναφοράς αυτής της αισθητικής, που ΟΛΟΙ λατρέψαμε στο παρελθόν.
24. Evil Invaders - Shattering Reflection
Είναι μεγάλη αδυναμία οι Κακοί Εισβολείς, γιατί ακούγονται σαν μια καλογυαλισμένη πυροβολαρχία, παρά τις σημαντικές παουροκαταβολές που έχουν. Speed ή thrash metal, δεν έχει σημασία πως το λες αυτό το πράγμα, αρκεί να παρακινεί τον αυχένα σου να παλινδρομεί. Και αυτό θα συμβεί με περίσσια ευκολία γιατί το Shattering Reflection έχει μόνο κομματάρες. Και τα καλά κομμάτια ξεχωρίζουν από τις κομματάρες, όταν οι δεύτερες έχουν μικρές, καλοδουλεμένες λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά. Π.χ άκουσε τις flamengo κιθάρες στο "Eternal Darkness", την μελωδική γκλαμοκλάψα στο ρεφραίν του "Forgotten Memories", το doomy crossover ραπάρισμα (;) στο "My World". Τα παλικαράκια από το Βέλγιο, δεν φοβούνται να τσαλακωθούν και να τσαλακώσουν, ξέρουν τα μυστικά της καλής τραγουδοποιείας και μετά το τρομερό ντεμπούτο Pulses of Pleasure, με ξαναγράπωσαν γερά.
23. Spiritworld – Deathwestern
Είσαι σίγουρος ότι σου άρεσε το νέο Slipknot; Είσαι πεπεισμένος ότι οι Machine Head παραμένουν οι άρχοντες του groove metal, όπως ήταν πριν κάποια χρόνια; Θεωρείς ότι οι Lamb of God διαθέτουν ακόμα την ενέργεια που τους έφερε στην εμπροσθοφυλακή του μέταλ; Πιθανότατα να είσαι θετικός σε όλα τα ερωτήματα, δεν κρίνω. Εγώ απλά άκουσα τον δίσκο των Spiritworld και αισθάνθηκα να βρίσκομαι το 2005 σε κάποιο υπόγειο του L.A. με το ετερόκλητο κοινό, να σπάει ο ένας το κεφάλι του άλλου, ενώ πίνουμε από τα ίδια ποτήρια. Αν μπορέσεις να μου βρεις άλλο φετινό δίσκο με την ίδια αναλογία αμερικάνικης βλαχιάς, κάβλας και γκρούβας, εγώ εδώ είμαι και περιμένω με υπομονή την πρόταση σου. Για τους φίλους millennials, προειδοποιώ πως το Deathwestern θα σας κάνει να αισθανθείτε όταν ακούσατε για πρώτη φορά το The Impossibility of Reason των Chimaira. Η γενιά των zoomers αντεπιτίθενται.
22. Iron Griffin - Storm of Magic
Η lo-fi πρόταση της λίστας είναι αυτό εδώ το φινλανδικό, medieval proto-metal αριστουργηματάκι, το οποίο μπορείς να ακούσεις ενώ διαβάζεις ένα πολύ καλό βιβλίο fantasy ή ενώ σπας μπιμπίκια, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το τι κάνεις, ενώ το ακούς, αφού θα σε κάνει νιώσεις τόσο βαρύς και επικός, σαν να φοράς μια πανοπλία που ζυγίζει 100 κιλά. Τα φωνητικά από την Maija Tiljander και όλα τα υπόλοιπα από τον Oskari Räsänen, δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να σηκώσεις σπαθί ενώ τραγουδάς “Tonight we'll fight, Across the seas, Hear the unholy epistle, Tonight we will ride, With the forces unseen”. Ξεκάθαρες αναφορές στους επικότερους του είδους, από Manowar και Manilla Road έως Pagan Altar και Lordian Guard, εδώ μιλάει μόνο η καρδιά και το μυαλό πάει περίπατο. Μεγάλη προσοχή στο σχεδόν dungeon synth prog rock 15λεπτο, ομώνυμο του δίσκου κομμάτι, που είναι όλα τα λεφτά για την εν λόγω περίπτωση.
21. Mother Turtle – MT V
Αφού πούμε ότι οι Alice in Chains έπαιζαν metal για παιδιά που άκουγαν grunge, προχωράμε στον νέο, φετινό δίσκο των Mother Turtle, που είναι από την Θεσσαλονίκη, κάποτε έπαιζαν πολύ ψαγμεντέν προγκ ροκ, τώρα είπαν να το ρίξουν στον Arjen Lucassen αν ήταν πρεζάκι. Αυτό σημαίνει πως συνεχίζουν να παίζουν prog απλά με πολλές metal, grunge, heavy rock και indie καταβολές. Επίσης έχουν και διάφορους πολύ αναγνωρισμένους, ντόπιους τραγουδιάρηδες να προσθέτουν φωνούλες στα τραγούδια. Το αποτέλεσμα είναι ετερόκλητο μεν, εντελώς σφιχτό τελικά δε, όταν πιάσεις ότι η μπάντα ουσιαστικά αλλάζει skins. Για να καταλάβεις τι έγραψα μόλις τώρα, σου εξηγώ ότι οι αλλαγές που υποτίθεται ότι κάνουν οι Mother Turtle, μου μοιάζουν σαν τις στολές που αλλάζεις στον ήρωα στο αγαπημένο video game που καίγεσαι. Τα skills παραμένουν τα ίδια, το experience επίσης, απλά αλλάζει το εξωτερικό περιτύλιγμα. Το gameplay έχει σημασία και εκεί οι Mother Turtle για πέμπτη γμμνη φορά δίνουν ρέστα αλλά εσύ κοιτάς αλλού.
20. Ode and Elegy - Ode and Elegy
Αποφασίζεις να παίξεις ποιητικό, elegant post / doom / hardcore / sludge / symphonic / black metal και λες ας βγάλω δίσκο, που θα έχει ένα κομμάτι 55 λεπτά. Έχεις την επιτυχία στο τσεπάκι, απορώ ειλικρινά τι μπορεί να πάει στραβά. Η μουσική που θα βρείτε εδώ περιλαμβάνει πάρα πολλά στοιχεία, που εκ πρώτης όψεως είναι ετερόκλητα αλλά επειδή το βασικό χαρακτηριστικό είναι ο «θρήνος για την απώλεια», όλα κινούνται γύρω από αυτόν. Δύσκολο άκουσμα, για δύσκολες ώρες, που ισοδυναμεί με πλήρη διάβρωση των θετικών συναισθημάτων. Αυτό βέβαια σημαίνει πως πρόκειται για δυνατή μουσική, ένα τεράστιο πρότζεκτ που για να υλοποιηθεί, απαιτήθηκαν πάρα πάρα πολλοί καλλιτέχνες. Συνήθως αυτά τα DIY σαουντρακικά ηχογραφήματα, που γίνονται έξω από τους κόλπους του χόλιγουντ ή τις πλάτες μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών, στερούνται ποιότητας στα τεχνικά θέματα. Αυτό το album δεν περιλαμβάνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Τα πάντα είναι υπέροχα.
19. Thy Listless Heart - Pilgrims on The Path of No Return
Φωνάρα + βρετανικό 90s gloomy doomy metal + επικούρα στις μελωδίες + φολκ ανεμελιές + ambient ηλεκτρονικομπιμπλικια + τρομερό εξώφυλλο από μακαρίτη Λεβαντόφσκι = Πόνος και Οδυρμός. Πλέον βρισκόμαστε σε μια περίοδο του metal που η ατμοσφαιρική μουσική είναι cool μόνο όταν τιτλοφορείται ως “post” κάτι. Στην περίπτωση του Pilgrims on The Path of No Return έχουμε μια “pre” κάτι κατάσταση, άρα μιλάμε για μια επαναφορά ενός σχεδόν ξεχασμένου ήχου. Ο δημιουργός των πάντων εδώ μέσα, λέγεται Simon Bibby και είναι παλιός στο κουρμπέτι (είχε τους Seventh Angel και έπαιζε αργό thrash). Πλέον ως ώριμος μπούμερ είπε στα «γεράματα» να γράψει ολομόναχος τον καλύτερο δίσκο της ζωής του. Ένα εγχείρημα που έσκασε από το πουθενά και προσέφερε στην χρονιά μια μεγάλη έκπληξη και πολλές ώρες ακρόασης.
18. Voivod - Synchro Anarchy
Η σταδιακή ενίσχυση της ευχαρίστησης που λαμβάνουμε από δίσκους όπως το Synchro Anarchy, είναι ένδειξη της εξελικτικής μας πορείας ως είδος. Από τις «μεγάλες» κυκλοφορίες της χρονιάς, οι Voivod δεν ήταν καν στα ελάχιστα πιθανά ενδεχόμενα να μας απογοητεύσουν. Πότε το είχαν κάνει άλλωστε; Ποτέ, είναι η μόνη αποδεκτή απάντηση. Η μουσική τους πάταγε πάντα πάνω σε αυτό που λέμε «απροσδόκητο». Τα concept των δίσκων, πάλι όχι. Απολύτως αναμενόμενες οι κοινωνικές αλληγορίες με εξωγήινους και αστρικά ταξίδια. “Save for your next trip to Mars…Everyday…Nasty decay”. Ελπίζω σε κάποια φάση, όταν μετοικήσουμε σε κάποιον άλλο γαλαξία, οι Καναδοί να αναγνωρισθούν ως μια από τις 2-3 μεγαλύτερες μπάντες που έπαιξαν ποτέ το μέταλ στον πλανήτη Γη. Ίσως συμβεί σε μια μελλοντική χιλιετηρίδα, που πιθανώς να έχουμε εκμεταλλευτεί μεγαλύτερο ποσοστό του εγκεφάλου μας.
17. Early Moods - Early Moods
Υπήρχαν οι Black Sabbath, μετά υπήρξαν οι Candlemass και οι Trouble. Και όποιος νιώθει από doomχαχα…μα τι λέω, από jazz εννοώ, τότε οι Early Moods και το ομώνυμο ντεμπούτο τους θα σας ανταμείψουν πλουσιοπάροχα, αφού συνδυάζουν τις προσεγγίσεις των «sabbath τέκνων» με απόλυτα σωστό τρόπο για να σε μαγέψουν. Με τα κουρδίσματα πιο χαμηλά, για extra κβλa και τις ταχύτητες να μην είναι βασανιστικά αργές, σχεδόν τις χορεύεις σαν τεράστιος βροντόσαυρος (όσοι έχουν δει τον Messiah Marcolin πάνω στην σκηνή καταλαβαίνουν τι εννοώ). Τα τραγούδια κάπου θα τα έχεις ξανακούσει πάνω κάτω, που σημαίνει ότι ο δίσκος δεν βρίσκεται εδώ λόγω της πρωτοτυπίας που εσωκλείει (ακουμπάει το μηδέν) αλλά κυρίως γιατί το feeling του δίσκου είναι το απόλυτο tribute στο πως εξελίχθηκε ο ήχος των black sabbath. Εάν συνέχιζαν οι Place of Skulls με τον ίδιο ρυθμό μετά το The Black Is Never Far, πιθανό να κυκλοφορούσαν έναν τέτοιο δίσκο. Βέβαια, εμπορικά δεν αφορά απολύτως κανέναν, τα παιδιά εδώ ΔΕΝ παίζουν stoner.
16. Ritual Dictates - No Great Loss
Είναι δυνατόν να προκύψει κάτι που να βγαίνει άκρη αν ανακατέψεις Paradise Lost, Cynic, Type o Negative και Atlantean Kodex; Θα έδινα ελάχιστες πιθανότητες και σίγουρα όχι σε άτομα που έχουν παίξει σε μπάντες, όπως οι 3 Inches of Blood και Revocation. Τελικά όχι απλά βγαίνει άκρη αλλά το No Great Loss είναι ο δίσκος-πείραμα της φετινής χρονιάς που θα εκπλήξει πολύ κόσμο, σίγουρα όχι μεταλλάδες που θέλουν τα πάντα σε μια βολική σειρά. Αυτός είναι ο δίσκος που έπρεπε να βγάλουν οι Lost μετά το Host, αν ήθελαν πραγματικά να πειραματιστούν και όχι απλά να κουρευτούν και να πιάσουν την καλή. Ξεκίνα το ταξίδι στον μαύρο κόσμο των Καναδών, από το goth metal κομψοτέχνημα "Aqua Tofana" και αφού αντέξεις την αναπάντεχη τροπή που παίρνει το "Succumbing to the Ravages", επέστρεψε στο εναρκτήριο "Burn the Widow", για να ζήσεις μια νεότερη εκδοχή του La Masquerade Infernale. Η «ερασιτεχνική» φωνή του Justin Hagberg και ο γκαραζιέρικος ήχος δεν είναι τα αρνητικά αυτού του πράγματος που ακούς. Είναι αυτά τα χαρακτηριστικά που το κάνουν μοναδικό.
15. The Otolith - Folium Limina
Από τις στάχτες των SubRosa γεννήθηκαν οι The Otolith, οι οποίες παίζουν οτολιθικό στονερο ντουμ μέταλ με βιολί. Δεν ακούγεται τρομερά ελκυστικό, έτσι όπως το περιγράφω, το ξέρω. Αν το παραφράσουμε ως “My Stoned Dying Bride” νομίζω πως θα βρω κάποιους περίεργους να δώσουν το κλικ. Για να καταλάβεις τι εννοώ, μπορείς να ακούσεις κατευθείαν το 10λεπτο "Ekpyrotic" και σου μιλάω εκ πείρας (sic) πως δεν θα θες να ακούσεις τίποτα άλλο για καιρό, ειδικά αν σου αρέσει να σε ποδοπατάνε λεπτεπίλεπτοι, ηχητικοί ελέφαντες που χορεύουν σαν δερβίσηδες σε παροξυσμό. Καλειδοσκοπικοί ρυθμοί, επαναλαμβανόμενα θέματα, ασήκωτο feedback και αυτό το γμμνο το βιολί να σου ξεσκίζει τα σωθικά. Σε σχέση με τις φωνούλες, κάνει πολύ περισσότερη δουλειά στην όλη φάση και θεωρώ πως άνετα θα λειτουργούσε ο δίσκος και σε instrumental εκδοχή.
14. The Necromancers - Where the Void Rose
Σίγουρα αυτοί εδώ οι occult χεβιροκάδες ήθελαν έναν νεκρομάντη για να επαναφέρει την έμπνευση τους σε υψηλά επίπεδα. Και μάλλον τον βρήκαν και ο τύπος ήταν μάστορας, αφού το Where the Void Rose είναι η πιο ποιοτική κυκλοφορία της καριέρας τους και είναι κρίμα γιατί την έβγαλαν με το που σταμάτησαν να είναι ζεστοί και σε εταιρεία (δύσκολα θα το εντοπίσουμε σε μια νορμάλ τιμή το τεμάχιο). Vintage σκοτεινή μουσική, με μάχιμη διάθεση, εκεί που οι δισολίες και τα riff κονταροχτυπιούνται για το ποιος θα επικρατήσει ("The Needle"). Υπάρχουν και κάποιες αργές μπλουζοχεβιροκιές ("Crimson Hour") έτσι για την αλλαγή, όμως όλη η προσοχή μας είναι στραμμένη στον heavy’n’roll χαρακτήρα του album, που παραπέμπει σε μια πιο γοτθική εκδοχή του Legend των Witchcraft (γνωστό μνημείο του vintage rock/metal). Οι Γάλλοι κυκλοφόρησαν μόνοι τους έναν φοβερό δίσκο που ελάχιστοι θα εκτιμήσουν, γιατί απλά δεν θα πάρουν καν χαμπάρι πως κυκλοφόρησε.
13. Amken - Passive Aggression
Άνετα θα μπορούσε να βρίσκεται και στην επόμενη λίστα, αυτή των EXTREME κυκλοφοριών, αφού η μπάντα παίζει στο όριο του thrash με το death και γενικά τα όργανα τους δεν περνάνε καλά. Οι αγαπημένοι Amken παραδίδουν έναν από τους καλύτερους thrash δίσκους των τελευταίων αρκετών ετών και αυτό οφείλεται όχι και τόσο στα πάρα πολλά και καλά riff που έχουν στα κομμάτια τους αλλά στα τρομερά leads που πετάγονται σε ΟΛΑ τα τραγούδια. Οι Amken προφανώς και δεν έχουν εφεύρει τον τροχό, ούτε καν εκτροχιάζονται παίζοντας την μουσική τους. Ξέρουν ακριβώς πως να προσδίδουν ενδιαφέρον σε ένα είδος που έχει αναμασήσει τόσο πολύ τα trends που το ίδιο έχει φτιάξει και στην τελική ξέρουν να τα κάνουν όλα πτνα, όπως έχει αποδειχθεί σε έσχατα live που έπαιξαν. Τελειώνω την παρουσίαση με την αισθητική που φαίνεται πως έχουν σε περίσσεια αφού εξώφυλλο και βιντεκλιπάκια όχι μόνο αναβλύζουν ομορφιά αλλά επιπλέον υπόσχονται όραμα για κάτι ακόμα καλύτερο.
12. Cauchemar – Rosa Mystica
Φέτος είχαμε αρκετές δυνατές γαλλόφωνες δουλειές καυτού ατσαλιού. Όλες με ελκύουν με τον τρόπο τους γιατί κακά τα ψέματα γαλλικά + μέταλ = μιαμ μιαμ. Το Rosa Mystica κέρδισε για λίγο την κυκλοφορία Le diadème d'argent των Sacral Night. Θεωρώ πως κάποιες μικρές λεπτομέρειες στο πως εκφράζουν την λυρικότητα τους κάνουν τους Cauchemar ένα τσικ πιο γαμάτους. Όλοι μπορούν να έχουν galloping riffing και ψυχωμένα φωνητικά (respect στην Annick Giroux). Όμως οι Καναδοί έχουν μια σκοτεινή αύρα γύρω τους που πατάει πάνω στην Pagan Altar οπτική του doom metal, με τα στοιχειωμένα πληκτράκια και την εντελώς «ανάβω κεριά και καλώ πνεύματα» ατμόσφαιρα να κάθεται ακριβώς δίπλα στα κλασικά nwobhm ξεσπάσματα. Άκουσε κολλητά το ομώνυμο του δίσκου κομμάτι και το υπέροχο "Le tombeau de l'aube", για να πιάσεις αμέσως τι γράφω. Ο χτζμτλ δίσκος της χρονιάς, αν με ρωτάτε.
11. Mindforce - New Lords
Γελάω με όσους πήραν πέρσι αποστάσεις από τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς, μιλάω για το Glow On των Turnstile. Ίσως το έκαναν γιατί δεν ήταν αρκετά σκληροί και είχαν και ροζ εξώφυλλο, γενικά από ματσίλα δεν τα πήγαν καλά, βέβαια ψάξε για live video τους και μιλάμε αμέσως μετά. Όμως εγώ είμαι εδώ για σένα και σου προτείνω τους Mindforce, οι οποίοι μοιάζουν με Turnstile on steroids, δηλαδή με πολλές περισσότερες κροσοβεράδικες metal αναφορές. Αυτό σημαίνει ότι το moshing είναι (κυκλικός) μονόδρομος, ενώ το groove σου διαλύει την σπονδυλική στήλη σε κάθε riff. Άτυχη μπάντα γενικά, με σοβαρά ατυχήματα στα μέλη της, που την καθυστέρησαν στο να αναπτυχθεί και να γίνει πρώτο όνομα. Όμως το New Lords κερδίζει συνέχεια φίλους. Δισκάρα που λογικά θα ήταν ακόμα πιο ψηλά, αν η λίστα δεν είχε τίτλο ΜΕΤΑΛ αλλά CORE και κυρίως εάν είχε λίγο πιο μεγάλη διάρκεια το τεμάχιο, αφού με 17 λεπτά συνολική διάρκεια δεν γάμησε κανείς.
10. NEXØ - False Flag
Ίσως κάποιοι απογοητευτήκατε που είδατε τους Voivod τόσο χαμηλά. Το έκανα συνειδητά έτσι ώστε να επανορθώσω με αυτήν εδώ την πρόταση. Όσοι γουστάρετε τις τσίτες σας να είναι παλαβούτσικες αλλά μεθοδικές, εδώ οι NEXØ έχουν φτιάξει τον δίσκο της χρονιάς. Αντί να παίζουν συμβατικό hardcore/punk/metal αποφάσισαν να φτιάξουν ένα ασυνεχές glitch στην μουσική τους, που ενώ κανονικά θα έπρεπε να ενοχλεί, τελικά γίνεται ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ πορωτικό. Και αυτό σημαίνει ότι εκεί που σκάνε τα mastodon riff ας πούμε, τα πάντα διακόπτονται απότομα για να κλατσώσει ο τραγουδιάρης μια κραυγή ή μια μλκια που του ήρθε στο κεφάλι. Γενικά ο τραγουδιάρης πρέπει να έχει φουλ θέμα, ο τρόπος που σκάει τους στίχους είναι τρομερά πειστικός και θέλω να τον πάρω μια αγκαλίτσα. Δεν ξέρω τι συμβαίνει στην Δανία, πάντως τελευταία παράγουν πολλές περισσότερες μπάντες από αυτές που μπορούμε να καταναλώσουμε.
9. Famyne - II: The Ground Below
Μην πεις τίποτα. Μην μιλήσεις καθόλου. Βάλε ακουστικά στα αυτιά, άνοιξε νέο tab, γράψε στο google «famyne gone song αισθάνομαι τυχερός» και πάτα enter. Είσαι απόλυτα άτυχος μέσα στην τύχη σου, μάγκα μου. Ενώ θα ακούσεις την καλύτερη αντρική ερμηνεία του 2022, ταυτόχρονα θα βουτήξεις σε μια τρύπα που δεν έχει πισωγύρισμα. Το δεύτερο αλμπουμ των Famyne είναι heavy metal για άτομα που θα ήθελαν να ζουν στο Seattle στα ‘90s. Αυτό σίγουρα σημαίνει ότι υπάρχει μια Alice in Chains αύρα στον πόνο που εκλύεται, όμως επειδή τα παιδιά είναι από χωριό (λέγε με Canterbury) δεν γρατζουνάνε τα όργανα τους αλλά τα διαλύουν. Η μόνη σύγχρονη μπάντα που μπορώ να συνδέσω με το στυλ τους είναι οι Vulture Industries αλλά είναι πιθανό να μην σας λέει κάτι. Ας πούμε ότι υπάρχει μια αόριστη, νορβηγική avant garde θεατρικότητα στον ήχο των Βρετανών και ας το αφήσουμε εκεί. Δίσκος που σε πιάνει εύκολα, σε αφήνει δύσκολα. Καλώς ήρθατε στο σπιτικό μας. Να σας τρατάρουμε μια σύριγγα.
8. Foreseen - Untamed Force
Όταν στέλνεις στ@ κολλητ@, αυτό το δισκάκι και τ@ν ρωτάς λίγο αργότερα «πώς σου φαίνεται αυτό το θρασάκι;;» και σου απαντάει «τίμιο ξύλο μλκ», τότε ξέρεις πως έχεις κάνει την σωστή κίνηση. Θρασοκορίλα από αυτές που έχουν ελάχιστα μπάσα, όλα πριμαριστά να ξυρίζουν σβέρκους, μόνο η μπότα σε ελάχιστα σημεία να σου προκαλεί αυτό το άγχος της πιθανής εισχώρησης κάποιας μπότας στο κάτω μέρος του σαγονιού σου. Τα acid φωνητικά είναι από άλλο πλανήτη, γενικά η ομορφιά αυτού του album είναι ανμπεραμπλ. Με ήχο που θυμίζει παλιές καλές USA, αυτοί εδώ οι Φινλανδοί φαίνεται να το έχουν σπουδάσει το πράμα. Η ταχύτητα δεν πέφτει ποτέ, οι φάπες πέφτουν βροχή, τα σολίδια είναι βιαστικά και φεύγουν σαν τα τρένα, ενώ εσύ είσαι δεμένος στις ράγες. Με μπόλικη διαφορά από τον δεύτερο, αυτός είναι ο κροσόβερ δίσκος της χρονιάς. Επίσης, κυκλοφορία με λυσσασμένα σκυλιά στο εξώφυλλο είναι σχεδόν βέβαιο ότι τολάχιστο θα γαμάει.
7. A Sound of Thunder - The Krimson Kult
Η περίπτωση αυτή υπάρχει εδώ και αρκετά χρόνια και δεν έχει λάβει την ανταπόκριση που αξίζει στον μεταλλικό κόσμο. Ίσως η υπερβολή στο geekness της αισθητικής τους, αποθαρρύνει πολλούς από τους μεταλλάδες. Γελάω και μόνο που το γράφω. Αυτό που με ενδιαφέρει σε αυτή την φάση, δεν είναι γιατί δεν έχουν γίνει φίρμες μέχρι σήμερα αλλά γιατί πρέπει να γίνουν φίρμες από εδώ και πέρα. Η φωνή της Nina Osegueda είναι αυτό το κάτι που θέλει μια μέταλ μπάντα για να την θυμάται κάποιος και οι συνθέσεις έχουν πολλά πολλά πραγματάκια για να σε συγκινήσουν πλήρως (πιανάκι, ‘70s rock μελωδίες, φωνητικές υπερβολές κτλ κτλ). To The Krimson Kult πιστό στα comic concept που συνήθως εφαρμόζουν οι αμερικανοί, ξεδιπλώνει μια ιστορία που η μουσική την βοηθά σε τρομερό βαθμό να αναπτυχθεί. Με λίγα λόγια, θα μπορούσε να είναι η true metal εκδοχή των Meat Loaf όλο αυτό το πράγμα αλλά χωρίς τις ορχήστρες. Cheesy για κάποιους, για μένα πλήρως ψυχαγωγικό.
6. Return to Earth - Oblivion
Άντε να εξηγήσεις με λέξεις στα κλγδ, τι παίζει με τους Return to Earth. Ας πούμε ότι τα παιδιά είναι αφασία. Ξεκινάνε από τους Nine Inch Nails και τελειώνουν κάπου στο alternative metal που με κόπο έχτισε ο Mike Patton, αφού μας πετάξουν στα ενδιάμεσα κάτι techno, κάτι synth opus τύπου Vangelis και άλλα πολλά άκυρα, που θεωρητικά μπορεί να φαίνονται ασύνδετα, με λίγο υπομονή όλα συνδέονται. Ό,τι ακούσεις εκεί μέσα, ας το πούμε προοδευτική μουσική για να πέσουμε μέσα. Μετά από την ψυχολογική προετοιμασία που σου έκανα, εφόσον το επιθυμείς (ακόμα) να εισέλθεις στον κόσμο του Oblivion, ξεκίνα από το τέλος. H ομώνυμη σύνθεση που κλείνει τον δίσκο, έχει οκτάλεπτη διάρκεια και περιλαμβάνει στοιχεία από όσα έχω γράψει. Ίσως σε κάποια σημεία σου θυμίσει λίγο Meshuggah, λίγο Dillinger Escape Plan και νιώσεις μια μέταλ θαλπωρή που θα συνδράμει ώστε να καμφθούν οι αντιστάσεις σου. Μην φοβάσαι ρε μλκα, βούτα.
5. Sumerlands - Dreamkiller
«Μέταλ που τραγουδιέται με τα χέρια ανοικτά». Ναι έτσι απάντησα σε έναν φίλο που με ρώτησε «τι μέταλ παίζουν οι Sumerlands στο Dreamkiller, ρε μλκ Επίτροπε;». Τι σημαίνει αυτό, δεν μπορώ να σας το αναλύσω, γιατί κανονικά θα έπρεπε να είστε μέσα στο μυαλό μου να δείτε τις εικόνες που φτιάχνω με την φαντασία μου, ενώ ακούω τον Brendan Radigan να τραγουδάει το "Edge of the Knife". Η φωνάρα των Magic Circle έδωσε στην μπάντα μια μελωδική rock χροιά, η οποία γρήγορα μετατράπηκε σε glam’d heavy metal. Ναι πολλά τραγούδια των Sumerlands ανήκουν σε αυτό το είδος, όσο και αν πονάτε. Εκτός και αν σας χαλάει το The Ultimate Sin του Ozzy ή το Tooth and Nail των Dokken. Εάν δεν αντέχετε λίγο λακ στα μαλλιά σας, τότε βάζετε πρώτη και προσπερνάτε με μεγάλη ταχύτητα, ελπίζοντας πως δεν θα καταλήξετε σαν το φλεγόμενο ρημάδι του εξώφυλλου.
4. Sonja - Loud Arriver
Θα την ξαναπούμε την ιστορία της Melissa Moore όσες φορές χρειαστεί για να εμπεδωθεί. Μετά την αλλαγή φύλου που έκανε, εκδιώχθηκε από την πρώην μπάντα της, τους γνωστούς ABSU, γιατί εκεί παίζουν μόνο ΆΝΤΡΕΣ. Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατ@ και η Melissa σχηματίζει τους Sonja και κυκλοφορεί, αν όχι τον καλύτερο heavy metal δίσκο της χρονιάς, σίγουρα ένα από τους καλύτερους. Και δεν το λέω μόνο εγώ αυτό. Όλες οι ενημερωμένες λίστες της προκοπής το εντάσσουν στις top κυκλοφορίες. Τέτοιο πσόλιασμα (sic) δεν έχει ματαξαναγίνει στην ιστορία της μουσικής, ρε μάγκες. Με περίβλημα ένα πολύ ευαίσθητο κοινωνικά θέμα, αυτό των σεξεργατριών και της βίας που ασκείται πάνω τους, η μουσική των Sonja έχει ψυχή, έχει ορμή, έχει χαρακτήρα και κυρίως έχει έμπνευση. 8 συνθέσεις που ξεχωρίζουν μεταξύ τους και μετά από ελάχιστες ακροάσεις, μπορείς να τραγουδήσεις δυνατά, τσουγκρίζοντας μπύρες στον αέρα. Θα συμβεί και ζωντανά στην χώρα μας, πολύ σύντομα.
3. Hällas - Isle of Wisdom
Στην αρχή το είχα στο νούμερο 2 της rock λίστας. Μετά σκέφτηκα «ποιος μλκας που ακούει Fontaines D.C. και post punk θα μπορέσει να εκτιμήσει αυτή την μαγεία;;;». «Ελάχιστοι των ελαχίστων», μουρμούρισα διαμαρτυρόμενος από μέσα μου και πάτησα cut + copy στο νούμερο 3 της αγαπημένης λίστας των μεταλλάδων. Και η αλήθεια είναι ότι το escapism progressive proto rock / metal που προσφέρουν οι Hällas ταιριάζει καλύτερα εδώ. Κάποια από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς, θα τα ακούσεις σε αυτό το album και ελπίζω να συμφωνήσεις μαζί μου, ακόμα και αν βαριέσαι το vintage στυλάκι τους. Ούτε το "Earl’s Theme", ούτε το "Elusion’s Gate" είναι τραγούδια που γράφονται κάθε μέρα. Φανταστείτε ότι αυτή η μουσική υπάρχει παραπάνω από 50 χρόνια και τέτοιες κομματάρες, μέχρι σήμερα δεν τις είχαμε εντοπίσει. Κάποιο κλγδ θα πεταχτεί και θα πει: «Επίτροπε μάλλον δεν έχεις ακούσει το Argus των Wishbone Ash». Θα του απαντούσα πως στο δικό μου δεν χωράει, στο δικό σου κολυμπάει αλλά εδώ που έχουμε φτάσει μου αρκεί που εντόπισε σωστά την βασική επιρροή, ακόμα και αν δεν θα σωθεί ποτέ, έτσι όπως σκέφτεται.
2. Riot City - Electric Elite
Τιτλοφορείς τον δίσκο σου Electric Elite και χώνεις μέσα τόσο καλά κομμάτια που με υποχρεώνεις να το βάλω στο νούμερο 2 των καλύτερων δίσκων της χρονιάς. Αυτό το λέω κατούρημα. Γουστάρω φουλ την πλήρη έλλειψη ταπεινοφροσύνης, το καυτό μέταλ απαιτεί άγνοια κινδύνου και αυτοπεποίθηση στα ύψη για να είναι πραγματικά καυτό. Με καλά παιδιά και το βλέμμα χαμηλά δεν πάμε πουθενά. Βλέπεις την τίγρη στο εξώφυλλο να ρίχνει το laser beam στον Θεό και νιώθεις να καίγεσαι στην πρώτη στριγκλιά. Σπινταριστό heavy/power metal από αυτό που δεν θες να χάνεται ούτε δευτερόλεπτο σε φλυαρίες και χαζοατμόσφαιρες. Ο καθένας θα εντοπίσει το αγαπημένο του τραγούδι, τον αγαπημένο του μπανταίο από τα μέλη που αποτελούν το σχήμα, εγώ θα πω κατηγορηματικά πως το απόλυτο highlight αυτής της κυκλοφορίας ήταν η σύνδεση των πάντων. Η μπάντα σου δίνει την εντύπωση πως δεν χάνει μιλισεκόντ, σαν να υπάρχει ένας άτυπος διαγωνισμός μεταξύ τους, για το ποιος θα μπει πρώτος στο θέμα που παίζει, υπάρχει μια ανεξέλεγκτη ορμή στο πως έχει γραφτεί ο δίσκος, που είναι σαν να παίζουν μπροστά σου σε απόλυτη φόρμα. Ίνσταντ κλάσικ, πρώτοι εδώ.
1. Messa – Close
Δεν ξέρω πόσο «μέσσα» έχω πέσει αλλά για πολύ πολύ κόσμο αυτός ο δίσκος ήταν ό,τι καλύτερο προέκυψε στο μέταλ πέρα από τον extreme χώρο. Προφανώς και δεν ακυρώνω τις υπόλοιπες 24 θέσεις, προσπαθώ να πω ότι υπάρχουν κάποιες μέταλ κυκλοφορίες που αφορούν περισσότερο λαό, πέρα από τους μεταλλάδες. Προφανώς και αυτό σημαίνει ότι το Close δεν θα αρέσει σε πολύ κόσμο που αναπνέει μέταλ. Συμβαίνουν και αυτά τα παράδοξα, δεν είναι η πρώτη φορά. Οι Ιταλοί πάντα βαράγανε αργά, δεν ήταν ποτέ όμως μια post metal μπάντα. Μπορούσες να τους πεις doom, μπορούσες να τους πεις sludge, μπορούσες να τους πεις eastern gloomy, όμως post με την έννοια των απέραντων θεμάτων που χτίζουν σιγά σιγά ατμόσφαιρα, δεν τους λες. Η αμεσότητα είναι το στυλ τους και μάλιστα στο Close προσεγγίζουν το αγνό, ατόφιο μέταλ ("Dark Horse") με σκοπό να αυξήσουν την ποικιλία.
Κάθε μεγάλος μέταλ δίσκος, από αυτούς που μένουν στην παγκόσμια συνείδηση ως κάτι ξεχωριστό, περιλαμβάνουν δύο βασικά στοιχεία. Φωνητικά που δεν ξεχνάς και κιθάρες που σε υποχρεώνουν να επιστρέφεις ξανά και ξανά στην επανάληψη της ακρόασης, μέχρι να πάθεις τενοντίτιδα από το air guitaring. Στο μεν πρώτο στοιχείο, η Sara θα σε αφήσει με το στόμα ανοικτό, όχι για το ταλέντο της ή το θείο χάρισμα της καλλιφωνίας αλλά γιατί κάθε τραγούδι είναι απόλυτα δικό της. Έχει κλειδώσει για πάντα με τον τρόπο της. Κάθε διασκευή, αν και πότε θα είναι παράταιρη. Στο δεύτερο στοιχείο, ο Alberto σβήνει οποιαδήποτε συζήτηση για το ποιος δίσκος περιλάμβανε τις περισσότερες και τις καλύτερες ιδέες. Σταματάω εδώ, ακούστε το "Rubedo", σας εκλιπαρώ.
Επόμενη Δευτέρα, πρώτη Δευτέρα της νέας χρονιάς, κλείνουμε το 2022 με την EXTREME λίστα.
