Η ταυτόχρονη ύπαρξη μιας touring μπάντας υπό το όνομα του Geoff Tate και των «αυθεντικών» Queensrÿche (με τον εξαιρετικό Todd La Tore στο μικρόφωνο αλλά χωρίς τους δύο βασικούς συνθέτες των μεγάλων επιτυχιών τους) αποτελεί από μόνο του ένα τεράστιο fail στις καριέρες όλων των μελών που σχετίζονται με το μεγάλο αυτό brand. Οι φίλοι της μουσικής των ‘Ryche πλέον βολεύονται με ημίμετρα και αυτό ακριβώς παρακολουθήσαμε το βράδυ της Παρασκευής στο Gagarin205, στην δεύτερη επίσκεψη του πρώην frontman τους στην χώρα μας ως solo act. Ας τα πιάσουμε από την αρχή.
Το κοινό ζεστάθηκε από τους ήχους του power/heavy metal των Emerald Sun, με τους Θεσσαλονικείς να παίζουν κυρίως τραγούδια από τον πρόσφατο, φιλόδοξο δίσκο τους με τίτλο Kingdom of Gods. Με κέφι και αρκετά καλό ήχο (θα τον προτιμούσα αρκετά πιο δυνατό), ο Theo κέρδισε τις εντυπώσεις αλλά και το χειροκρότημα, κάθε φορά που προσπαθούσε να ξεσηκώσει το κοινό.
Ένα κοινό που είχε γεμίσει το Gagarin για να ακούσει δύο ολόκληρους δίσκους, εξίσου αγαπημένους από το κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας metal κοινό. Ήταν εμφανής η απουσία νεολαίας που αιτιολογείται εύκολα από την πτωτική πορεία του ονόματος των Queensrÿche τα τελευταία πολλά χρόνια λόγω της διάσπασης τους αλλά κυρίως λόγω των μέτριων και κακών δίσκων που κυκλοφορούν από το Promised Land και μετά.
Οι μπάντα και ο Tate παίρνουν θέση πάνω στην σκηνή και το show ξεκινά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. To ρυθμικό "Walk In the Shadows" από το Rage for Order ξεσηκώνει το αθηναϊκό κοινό και η βραδιά μέχρι και την ολοκλήρωση της, δεν σκόνταψε πουθενά. Η φωνή του Geoff βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση σε σχέση με την ηλικία και τις απαιτήσεις των τραγουδιών, με συνέπεια όταν έρχεται το πιο απαιτητικό "The Killing Words", τα πάντα να είναι όπως πρέπει. Ο ήχος περιέχει λίγο παραπάνω μπότα και μπάσο, που ενοχλούν στις πιο πίσω θέσεις του club, όμως είναι αρκετά δυνατός και καθαρός, συνεπώς δεν επηρέασε την ευχαρίστηση που εισέπραττε ο κόσμος από την αλληλουχία των ύμνων του ένδοξου παρελθόντος. Η επιλογή της setlist να βαδίζει ακριβώς στα βήματα του δίσκου, σημαίνει ότι μέχρι να φτάσουμε στο "I Will Remember", η μπάντα δεν πάτησε φρένο και πρόσφερε μια από τις καλύτερες ‘Ryche εμπειρίες που έχουν συμβεί στην χώρα μας. Ίσως η αντίστοιχη εκτέλεση του "Operation Mindcrime" από την original μπάντα, πίσω στο 2006 να μπορεί να συγκριθεί με αυτήν την σχεδόν μια ώρα.
Το σχήμα αποχωρεί για ένα αρκετά μεγάλο διάλλειμα και στις 23.00 αφού ζητήθηκε ευγενικά να σταματήσει το κάπνισμα (η ατμόσφαιρα ήταν σχεδόν αποπνικτική από τον καπνό και την ζέστη, με πολλά ερωτηματικά να δημιουργούνται για την επάρκεια του εξαερισμού), επιστροφή με το "Best I Can" από το Empire. Ο ήχος βελτιώνεται, ο Tate βρίσκει την άνεση του στις λιγότερες απαιτητικές συνθέσεις, η μπάντα απελευθερώνεται και η βραδιά χτυπάει κορυφές. Όταν δε στο "The Thin Line", ο Τate εμφανίζεται με το σαξόφωνο και παίζει τα σημεία στο τέλος του κομματιού που κανονικά υπάρχουν πλήκτρα, αποδεικνύεται ότι υπήρξε και αρκετή δόση από μεράκι στον κατά τ ‘άλλα εμπορικό σκοπό της περιοδείας αυτής. Αρπαχτή από αρπαχτή έχει μεγάλη διαφορά. To κοινό τραγουδούσε όλους τους στίχους, γεγονός που σχολιάστηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο από τον τραγουδιστή. Μάλιστα στο "Silent Lucidity", την μεγαλύτερη ίσως επιτυχία του, σχεδόν δεν κατάφερε να ακουστεί η φωνή του από τους ντόπιους “ερμηνευτές”.
Το group αποχωρεί για δεύτερη φορά και επιστρέφει σχεδόν αμέσως, ολοκληρώνοντας ένα σχεδόν 2μισάωρο set με το αγαπημένο bonus track του Empire, το παιχνιδιάρικο "Last Time in Paris" και τους αιώνιους, ακρογωνιαίους λίθους του us power metal, τα "Take Hold the Flame" και "Queen of the Reich". Ο Tate παραμένει η φωνή των Queensrÿche, ως μια αναντικατάστατη υπόσταση στις συνθέσεις που γράφτηκαν κάποτε από αυτή την μπάντα. Και όσο μπορεί να τα αποδίδει με τέτοιο τρόπο, παραμένει η πιο “αυθεντική” έκφανση τους ακόμα και αν τα δικαιώματα ανήκουν αλλού.
