H επιστροφή των Deafheaven μετά από 8 ολόκληρα χρόνια και με 3 επιπλέον δίσκους στην καριέρα τους, κανονικά θα έπρεπε να γκρεμίσει οποιονδήποτε συναυλιακό χώρο και club υπάρχει στην Αθήνα. Όμως φαίνεται ότι η δημοτικότητα της μπάντας δεν απογειώθηκε στην χώρα μας αναλογικά με τον υπόλοιπο κόσμο και αυτός πιθανολογώ ότι ήταν ο κύριος λόγος για το μισογεμάτο Gagarin205 το βράδυ του Σαββάτου -η αύξηση του κοινού, βέβαια, σε σχέση με το 2014 ήταν εμφανής και καλοδεχούμενη.
Οι post rockers/metallers Once Upon A Winter προετοίμασαν το έδαφος με την τεχνικά όμορφη μουσική τους και την υποβλητική ατμόσφαιρα που δημιουργούν κυρίως μέσα από τους κιθαριστικούς διαλόγους και κάποια περάσματα με βιολί (που δυστυχώς δεν υπήρχαν ζωντανά). Τα instrumental (σε τεράστια αναλογία) κομμάτια από τον νέο τους δίσκο Void Moments of Inertia κέρδισαν το κοινό, που χειροκρότησε θερμά το συγκρότημα σε κάθε του παύση.
Οι Deafheaven ανεβαίνουν στη σκηνή του Gagarin και από τις πρώτες νότες ο George Clarke φαίνεται ότι έχει τρομερή διάθεση, γεγονός που αποτελεί τον κρίσιμο παράγοντα επιτυχίας του show. Οι χορευτικές κινήσεις, το νεύρο και η σύνδεση που έχει με την μουσική, αποτελούν στοιχεία μιας κορυφαίας σκηνικής παρουσίας η οποία υπερκαλύπτει τις όποιες αδυναμίες έχει στο φωνητικό επίπεδο. Αυτό που δεν μπορεί να κρυφτεί είναι οι αδυναμίες του νέου δίσκου. Το Infinite Granite γέμισε την setlist της βραδιάς και οι χλιαρές αντιδράσεις που το ακολούθησαν σε σχέση με αυτές στις υπόλοιπες συνθέσεις, ίσως πρέπει να προβληματίσουν το σχήμα. Η έναρξη με "Shellstar", "In Blur" ήταν σχετικά υποτονική σε σχέση με αυτό που ακολούθησε. Το διασωθέν "Great Mass of Color" και κυρίως το "Honeycomb" από το υπέροχο Ordinary Corrupt Human Love album έφεραν τα πρώτα moshpit και τον Clarke ως μαέστρο να διευθύνει το εκστασιασμένο κοινό. Ο ήχος στο μισό, μπροστινό μέρος του club ήταν υποδειγματικός -όσο πιο πίσω όμως ήσουν λάσπωνε εμφατικά και η εμπειρία ήταν εντελώς διαφορετική. Το "From the Kettle Onto the Coil", το single του 2014 ήταν μια ωραία έκπληξη, όπως επίσης ευχάριστη προσθήκη στις επιλογές ήταν και το "Worthless Animal", επίσης από το O.C.H.L.
Δύο ακόμα μελωδικές post συνθέσεις από το Infinite Granite ("The Gnashing" και "Mombasa") ακολουθούν, με την υπόλοιπη μπάντα να συμμετέχει πλέον ενεργά στο μικρό πανηγύρι που είχε στηθεί πάνω στο σανίδι. Ο Kerry McCoy είναι η ραχοκοκαλιά του ήχου των Deafheaven και ο Daniel Tracy πίσω από το drumkit έδινε μια ακόμα παράσταση. Το σχήμα αποχωρεί και είναι λογικό όλοι να περιμένουν κάτι από το Sunbather -το όνομα του δίσκου ακούστηκε πολλές φορές από το κοινό. Το "Brought to the Water" από το New Bermuda ίσως να μην ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε η πλειοψηφία, όμως λειτούργησε άψογα ως προπομπός του “καλύτερου τραγουδιού που έχουμε γράψει”, όπως είπε ο ίδιος ο Clarke. Το "Dream House" έσπειρε τον πανικό και η βραδιά έληξε με το κοινό πλήρως ικανοποιημένο. Και αυτό είναι ακριβώς το στοίχημα που κέρδισε το group και έχει σχέση με την προσπάθεια που η ίδια καταβάλει στο πώς εμφανίζεται στα show της. Όταν σε κάποια φάση ξαναβρεί τον studio βηματισμό της, θα ξεπεράσει και πάλι τον εαυτό της, όπως μας είχε συνηθίσει μέχρι πριν την καραντίνα.
