“Τί δουλεία έχουν αυτοί εδώ μέσα” αναρωτήθηκα όταν είδα πρώτη φορά το μεγάλο πανό στην πρόσοψη του κτιρίου του Μεγάρου Μουσικής που διαφήμιζε την συναυλία της Orchestra Baobab την 1ης του Σεπτέμβρη, θυμήθηκα πως στην αρχή της λειτουργίας του χώρου έδιναν καραμέλες για τον βήχα στους θεατές για να παρακολουθούν τις συναυλίες ησύχως, πώς θα εμφανιζόταν εκεί μέσα ένα συγκρότημα που έχει την φήμη των πολύ δυνατών εμφανίσεων.
Η επιθυμία μου όμως να δω και εγώ μια φορά το θρυλικό συγκρότημα από την Σενεγάλη με έκανε να βάλω τις αναστολές και τις προκαταλήψεις μου στην πίσω τσέπη του παντελονιού και το εισιτήριο στο τσεπάκι του πολύχρωμου πουκαμίσου μου και έφτασα στον χώρο λίγο πριν τις 9 το βράδυ. Εκεί είδα να γεμίζει σιγά σιγά η πλατεία αλλά και οι εξώστες και τα θεωρεία του Μεγάρου με κόσμο νεότερο που είχε γεννηθεί λίγο έως πολύ μετά το 1972 που ιδρύθηκε το συγκρότημα με τις γυναίκες να πλειοψηφούν κατά τα δύο τρίτα. Στη σκηνή στο λιτό σκηνικό με κυρίαρχο το μαύρο χρώμα άρχισαν να βγαίνουν ένας ένας οι δέκα μουσικοί που κρατάνε το όνομα και την παράδοση μπάντας που ξεκίνησε πριν πέντε δεκαετίες να παίζει μουσική στο κλαμπ Baobab, στην πιο καλή περιοχή του Ντακάρ.
Στις 21.15 έσβησαν τα μεγάλα φώτα, άναψαν τα σποτ και σιγά σιγά άρχισε η μουσική και η κίνηση κυρίως επί σκηνής. "Dee mo woor", "Wanema ma guiss" και κάποια στιγμή ο ένας από τους τρεις τραγουδιστές μας ρώτησε αν είμαστε κουρασμένοι, το κοινό ανταποκρίθηκε πως όχι και από εκεί και μετά άρχισε το από σκηνής κούρδισμα του κοινού μέχρι το 5ό τραγούδι που μας έμαθαν το ρεφρέν του "Anna Maria" και από εκεί και μετά άρχισε το τραγούδι, το λίκνισμα και ο χορός που μεταδόθηκε από τον έναν στον άλλον και χόρευαν όλοι όρθιοι στην πλατεία στους διαδρόμους, στα θεωρεία και τους εξώστες πάνω κάτω και πλαγίως των καθισμάτων με την βελούδινη επιφάνεια σαν υπνωτισμένοι στον ρυθμό της μπάντας.
Tο τέλος κάθε τραγουδιού ακολουθούσε το έντονο χειροκρότημα και οι δυνατές φωνές ικανοποίησης από ένα κοινό με πρόσωπα φωτεινά που έδινε την εντύπωση ότι καταλάβαινε τι λένε τα τραγούδια αν και είναι σε διαλέκτους τοπικές. Δεν ξέρω πως είναι δυνατό να χωρέσει μισός αιώνας μουσικής σε ένα συναυλιακό δίωρο που γέμισαν με ένα σετ από δώδεκα τραγούδια και ένα μεγάλο medley enoce ξέρω ότι αυτό που μένει από όλα αυτά είναι η αίσθηση της συνέχειας.
Υπάρχει ένας ήρωας κόμικ του Lee Falk που ονομάζεται Φάντομ, το φάντασμα που περπατάει και υπερασπίζεται τους αδύνατους και αδικημένους του άδικου αυτού κόσμου για πολλούς αιώνες καθώς μεταφέρεται η αποστολή, το όνομα, η στολή, η μάσκα και το δαχτυλίδι με την νεκροκεφαλή από πατέρα σε γιο.
Φεύγοντας από το μέγαρο σκεφτόμουν ότι θα χαιρετίσω τα εγκόσμια κάποια στιγμή στο μέλλον, θα καταρρεύσει κάποτε το κτίριο, θα έχει αλλάξει ο πλανήτης ριζικά αλλά κάπου σε κάποια γωνία του θα παίζει η Οrchestra Βaobab.
