Όταν καταφθάνεις σε έναν χώρο, που σφύζει από ζωή, παρατηρώντας πρόσωπα, των οποίων ο αριθμός ξεπερνά κατά πάρα πολύ μια απλή, καθημερινή μουσική εκδήλωση, κατανοείς πως ένα γεγονός έχει προωθηθεί πολύ καλά. Η αλήθεια είναι, πως το μάτι όλων μας, είχε λίγο πολύ πέσει, σε κάποιο ad ή post τις προηγούμενες βδομάδες αναφορικά με την εμφάνιση των La Femme, στο Ξέφωτο του ΚΠΙΣΝ Νιάρχος, παρέα με τους The Steams και τους Dury Dava. Κάπου εδώ να θυμηθούμε ότι η τελευταία συναυλιακή εμπειρία που εμπλέχθηκαν οι La Femme, στην Αθήνα, οδήγησε σε έναν έξαλλο ξεσηκωμό ενός καταπιεσμένου κοινού μέσα στο δυσχερές πλαίσιο μιας πανδημίας, και διακόπηκε κάπως ανορθόδοξα κάπου κοντά στη μία ώρα -ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες ωστόσο η αίσθηση που αποκόμιζες, όντας εκεί, ήταν εν τέλει ολοκληρωτική κι άκρως ικανοποιητική.
Τηρώντας, το αυστηρό πλαίσιο προγραμματισμού, που χαρακτηρίζει τα φεστιβάλ που πραγματοποιούνται στο Ξέφωτο του Κέντρου Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, οι Dury Dava μας υποδέχθηκαν στις 7.30 το απόγευμα ακριβώς. Αν και το λιοπύρι εκείνη την ώρα, δεν αποτελούσε πραγματική απειλή, για τους ίδιους και τον κόσμο, καθώς οι πρώτες γλυκές νότες της σκοτεινιάς του φθινοπωρινού ηλιοβασιλέματος είχαν ήδη φανερωθεί, η ζέστη και αυτή η κάπως ανυπόφορη κουφόβραση, προκαλέσαν αρκετό κόσμο να αναζητήσει από την αρχή κιόλας του show μια ανάσα δροσιάς στα γύρω στημένα bars και κιόσκια όπου έβλεπες ουρές να σχηματίζονται, ενώ δεν έλλειψαν οι άπειρες στρωμένες πετσέτες, με μια επίστρωση από νερά, μπίρες και ποτά, σε μια προσπάθεια να ξορκιστεί επιτέλους αυτή η μονότονη ζέστη και να τονωθούμε σωματικά και ψυχολογικά.
Για όσους, ήξεραν το συγκρότημα, γνώριζαν τι να περιμένουν. Οι υπόλοιποι, που δεν τους είχαν ξαναδεί live (ανάμεσα σε αυτούς κι εγώ), σίγουρα δε φανταζόμασταν ότι θα κατάφερναν να ξεσηκώσουν τόσο ανεπαίσθητα κι αυθόρμητα, τον πολύ κόσμο που ήδη είχε στηθεί μπροστά τους, και επαναλάμβανε μηχανικά στίχους από χιτάκια/άσματα, όπως τα «Μεγάλο Μωρό», «Αταξία» και «Έλα Πάλι Να». Στο στοίχημα που έθεσαν οι Dury Dava με τον εαυτό τους, να ξεφύγουν εύκολα, έξυπνα και δημιουργικά από τις εγχώριες ηχητικές νόρμες, σίγουρα βγήκαν νικητές. Η ψυχεδελική φανκό-punk ηχητική τους με ανατολίτικες επιρροές ανά σημεία, μαζί με το εκρηκτικό πνεύμα τους on stage, έβαλαν τη σπίθα εκείνη, που όλοι χρειαζόμασταν για να περάσουμε πραγματικά καλά.
Η στιγμή των The Steams, οι οποίοι επίσης πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή, ακριβώς την προσδιορισμένη ώρα, ξεκίνησε με το “Ephemeral Joys” ενώ λίγο αργότερα το “Entrance” ξεδίπλωσε μανιωδώς όλη τους τη δυναμική. Σε ένα σχετικά σύντομο αλλά απολαυστικό set, ουρλιάξαμε, αναγνωρίσαμε για άλλη μια φορά την τεχνική αρτιότητα αλλά και τη χημεία που δένει αυτή την heavy/psych τετράδα, κουνηθήκαμε, σπρώξαμε διπλανούς, ενωθήκαμε με τους παραδίπλα πηδώντας πάνω-κάτω, αψηφώντας την υψηλή θερμοκρασία και συνδεθήκαμε έντονα με το vibe της μπάντας, οι οποίοι μας αποχαιρέτησαν με ένα άγριο, αδάμαστο αλλά κατά τα άλλα κομψό τζαμάρισμα, μετά το τελευταίο κουπλέ του “The Crown”.
Παρακολουθούμε το φωτισμό να χαμηλώνει, και τη γαλλική κολλεκτίβα να παραδίδει τους πρώτους της χαιρετισμούς αλά ελληνικά, κι εκεί κάπου το χειροκρότημα δίνει και παίρνει και οι κλασικές κραυγές ευφημισμού πάνε κι έρχονται. Οι La Femme, έχοντας στήσει σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια τα όργανά τους σε μια σειρά, διεκδικούν απ’ τα πρώτα κιόλας κομμάτια, να πάρουν πίσω όλα αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα που άφησαν την τελευταία φορά. Η πιο πρόσφατη δισκογραφική κυκλοφορία τους, Paradigmes, είχε την τιμητική της, αφού το εναρκτήριο λάκτισμα, δόθηκε με το "Nouvelle-Orléans".
Οι La Femme πυροδότησαν μια μεθυστική ατμόσφαιρα, που ξεχύθηκε κάπου σε εκείνο το μεσοδιάστημα μεταξύ του "Cool Colorado", και του "Où va le monde" αλλά και λίγο αργότερα στο άκουσμα του νέου hit “Sacatela” και του ισοπεδωτικού “Foutre le bordel” που δημιούργησε ένα σαγηνευτικό χάος, καθώς ήδη δεκάδες άνθρωποι τριγύρω ενώνονταν σε ένα πρωτοφανές κύμα χορού, χαμογελώντας αινιγματικά, σαν να ψιθυρίζουν στους εαυτούς τους «γι’αυτό ακριβώς το εδώ και το τώρα, να γιατί ήρθαμε». Η κοινωνικοπολιτική ταυτότητα του “Antitaxi” από την άλλη, έφερε στο προσκήνιο την ομώνυμη αυτή φράση που ξεχύθηκε πολλάκις ταυτόχρονα από πολλά στόματα, στην οποία ο καθένας προσδίδει τη δική του σημασία κι ανησυχίες, αλλά κάπου στο τέλος, μιας διαταραγμένης πορείας, όλοι συμπίπτουμε. Προς, το τέλος επέλεξαν να αφήσουν ένα encore τριών αντιπαραβαλλόμενων στιγμών με το “Tatiana” να κλείνει κάπως δυναμικά και κοφτά την αυλαία.
Κάπου εδώ, να αναφέρουμε ότι η αποπνικτική ζέστη σε συνδυασμό με την έλλειψη αρκετών αποθεμάτων σε αλκοόλ/νερά στα περιμετρικά κιόσκια, δε βοηθούσε καθόλου, εκτός αν είχες εξασφαλίσει ένα καλό σποτάκι κάπου προς το πλάι του χώρου, ή πίσω-πίσω κοντά στην κεντρική κονσόλα κι ήσουν εξοπλισμένος με τα δικά σου ποτά. Αλλά αυτό διόλου δε φάνηκε να πτόησε κανέναν, αφού όλοι μας λησμονήσαμε ίσως κάποιες πιο ακραίες μνήμς, βυθιστήκαμε στην ηδονική κι ηλεκτρισμένη ψυχεδέλεια της pop έτσι όπως μας τη (ξανά)σύστησαν οι La Femme και πορωθήκαμε με απόλυτη ταύτιση και συντονισμό για περίπου μιάμιση ώρα, αποδεικνύοντας πως η μουσική τελικά ενώνει τις πιο απόκρυφες ανάγκες μας και δε γνωρίζει από ηλικίες, στεγανά και ταβάνια.
