Δεν είχα δει ποτέ ζωντανά τους Sisters of Mercy, κυρίως επειδή είχα ακούσει τα χειρότερα για τις συναυλίες τους γενικά. Το βράδυ της Τετάρτης επιβεβαίωσαν εν μέρει αυτή τη φήμη, αν και το αποτέλεσμα ήταν αρκετά καλύτερο από το αναμενόμενο. Άλλωστε ένας από τους βασικούς λόγους που ήθελα να δω τους Sisters of Mercy ζωντανά, ήταν η λεγόμενη "bucket list" -έστω κι αν πρακτικά είναι ένα προσωπικό project του Andrew Eldritch πλέον, κι ας μην έχουν βγάλει και δίσκο από το 1990 με το Vision Thing.
To live ξεκίνησε με μόνο δέκα λεπτά καθυστέρηση και χωρίς απρόοπτα. Η απουσία, βέβαια, του support βρήκε ένα κοινό κάπως κουμπωμένο, πράγμα που δεν άλλαξε δραματικά στη συνέχεια. Εδώ είναι και το παράδοξο: βλέπεις μια μπάντα να μπαίνει δυναμικά και με όρεξη, δείχνουν όλα τα υλικά σωστά, αλλά... κάτι δεν κολλάει. Σαν να προσπαθούν υπερβολικά πολύ σε όλα κι αυτό να έχει τον αντίστοιχο αντίκτυπο. Μερίδα του κοινού τσιμπούσε με όλα τα εφέ και την πόζα επί σκηνής, αλλά οι περισσότεροι μου φάνηκαν σχεδόν αδιάφοροι. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι η όλη κατάσταση θύμιζε υπερβολικά έντονα χρονοκάψουλα από τη δεκαετία του '80. Ναι μεν, δεν έχουν βγάλει δίσκο εδώ και 32 χρόνια αλλά φρονώ ότι τη σκηνική παρουσία θα μπορούσαν να την εξελίξουν.
Στα τεχνικά, θαρρώ ότι η απουσία μπάσου είναι μεγάλο φάουλ, το οποίο φυσικά επαναλαμβάνουν εδώ και πολλά χρόνια, μια και δεν υπάρχει καν μπασίστας στη μπάντα από το 1996. Αντιθέτως, τα τύμπανα δε μου έλειψαν, μια χαρά καλύπτει το drum machine την κατάσταση. Το επιεικώς απαράδεκτο ήταν η φωνή του Eldritch, ο οποίος δεν έδειχνε καν να προσπαθεί να σώσει την κατάσταση και απλά δεν καταλάβαινα σχεδόν πουθενά τα λόγια, μόνο σκόρπιες λέξεις, σημειωτέον δε, σε τραγούδια που γνώριζα (τα οποία ήταν μη αναγνωρίσιμα με το παίξιμο που έκαναν). Όταν δε άναψε και τσιγάρο επί σκηνής, η κατάσταση έγινε ακόμα χειρότερη.
Γενικά, δεν έπαιρνα την αίσθηση ότι έβλεπα Sisters of Mercy, αλλά μια σκιά αυτού που ήταν κάποτε. Η κατάσταση άρχισε να βελτιώνεται στο τέλος όταν έπαιξαν τα "Lucretia, My Reflection" "Temple of Love" και "This Corrosion" στο κλείσιμο της συναυλίας. Η δε ξαφνική μπόρα που έσκασε ακριβώς στην εισαγωγή του "This Corrosion" βοήθησε λίγο σε αυτήν την περιζήτητη αίσθηση. Βέβαια, η εν λόγω μπόρα έφερε και τη λήξη της συναυλίας, που πολύ πιθανό να ήταν και προγραμματισμένη, μια και είχε ήδη πάει 11μμ. Η αλήθεια είναι ότι τα μόνο τραγούδια που μου "έλειψαν" ήταν τα "Dominion/Mother Russia" και "Vision Thing", όχι ότι απόλαυσα ιδιαίτερα και τα υπόλοιπα δηλαδή.
Δυστυχώς, ο συνδυασμός αγαπημένη μπάντα - κάτω του μετρίου live αρχίζει και γίνεται συνήθεια πλέον. Βέβαια, λόγω των σχολίων που είχα ακούσει για παλιότερες εμφανίσεις των συγκεκριμένων, κατά έναν περίεργο τρόπο οι Sisters of Mercy στη Μονή Λαζαριστών ξεπέρασαν τις προσδοκίες μου.
