Η Πέμπτη της 28ης του Ιουλίου θα ήταν μια συνηθισμένη καλοκαιρινή ημέρα αν δεν ήταν σημειωμένη στο ημερολόγιο η λέξη Calexico. Εκείνη την ημέρα στην Αθήνα στο μέρος που κάποτε παραγόταν το φωταέριο και ηλεκτροδοτούσε την πόλη θα έδινε συναυλία και θα μετέδιδε ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα η πολύ αγαπητή στα μέρη μας μπάντα από την Tuscon πού έχει το όνομα της πόλης στα σύνορα Η.Π.Α. και Μεξικό, Calexico.
Οι θύρες της Τεχνόπολης άνοιξαν στις 8 μ.μ. αλλά το κοινό μαζεύτηκε και γέμισε τον χώρο λίγο πριν το συγκρότημα βγει στην σκηνή αφού προμηθεύτηκε τις μπύρες του από τα περίπτερα του χώρου. Το σπάσιμο του πάγου στην ατμόσφαιρα ανέλαβε το τραγούδι "el mirador", τραγούδι από τον ομώνυμο δίσκο που κυκλοφόρησε πρόσφατα - και μαζί με τον πάγο άρχισαν να σπάνε και κάποια άλατα από τις αρθρώσεις των σωμάτων, σώματα που άρχισαν να κινούνται, να λικνίζονται και λίγο λίγο να χορεύουν.
Το κοινό αποτελείτο κυρίως από εκλεκτά μέλη της φράξιας των πρώτων –ηντα και της συνωμοσίας των δεύτερων –άντα, οι άλλες τάσεις και ηλικιακές ομάδες παρίσταντο με μικρό αριθμό αντιπροσώπων. Το μενού περιείχε δύο γεμάτες δεκάδες τραγούδια από όλο τους το ρεπερτόριο. Ήχος αναγνωρίσιμος και τραγούδια πολύ αγαπητά από το εν Ελλάδι κοινό, το οποίο μπορεί να μην ξέρει να τραγουδήσει τους στίχους με κλειστά μάτια ανάβοντας αναπτήρες αλλά νιώθει πολύ καλά τι θέλει να πει το καθένα.
Δυο ώρες γεμάτες με τραγούδια, μουσικές και συναισθήματα που μάταια τόσα χρόνια προσπαθούν οι δισκογραφικές εταιρίες και οι mainstream ραδιοφωνικοί σταθμοί να κολλήσουν πάνω τους ετικέτες, οι Calexico τις παίρνουν και τις κάνουν αυτοσχέδια φίλτρα σε χειροποίητα σιγαρέτα σαν αυτά που κάπνιζαν πέριξ του χώρου ορισμένα άτομα από το κοινό, δίνοντας ένα άρωμα περίεργο στην ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με αυτό που βγαίνει ακόμα από τα καμίνια και τους φούρνους του χώρου.
Το ότι είμαστε ένας αγαπητός προορισμός κάθε που αποφασίζουν να γυρίσουν τον κόσμο δεν μια συνήθης φιλοφρόνηση από μικροφώνου , το καταλαβαίνει κανείς και από την συνεργασία τους με τον ουτίστα των Τακίμ, Θωμά Κωνσταντίνου, τον οποίο ανέβασαν στην σκηνή και το παίξιμο του στο stray ήταν μια από τις πιο ωραίες στιγμές μιας βραδιάς γεμάτης από τέτοιες.
Η διασκευή του "Love will tear us apart" των Joy Division αλλά και του "Clandestino" του Manu Chao με τον τρόπο που τα εντάξανε στο πρόγραμμα τους δείχνει ότι η μουσική δεν έχει σύνορα -ούτε καν αυτά τα κρυστάλλινα που τραγουδάνε στο "Crystal Frontier"- και οι πλάνητες που είδαμε και απολαύσαμε επί σκηνής δεν έχουν γυρίσει την υδρόγειο ως τουρίστες αλλά ως συνειδητοί καλλιτέχνες με ανοιχτά αυτιά και μυαλά που δίνουν αλλά και παίρνουν στοιχεία από τα μέρη που επισκέπτονται. Δύο ανκόρ και υπόκλιση στο κοινό και μια βεβαιότητα να πλανάται πάνω από την καμινάδα που φωτίζει με τα κόκκινα γράμματα τους υδρατμούς των σωμάτων ότι και την άλλη φορά που θα κάνουν τουρ θα περάσουν από εδώ και θα είμαστε όλοι ξανά παρόντες.
