Καλομάθανε εδώ στο Avopolis να με στέλνουν να ταλαιπωριέμαι σε live και μετά να ταλαιπωριέμαι να γράφω για το πόσο ταλαιπωρήθηκα. Κάθε συναυλιακό καλοκαίρι στην χώρα μας, που σέβεται τον εαυτό του, θα πρέπει να περιλαμβάνει και μια μέρα του μέσα σε καύσωνα. Κάποια στιγμή πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά στην χώρα μας ότι μπορούμε να κάνουμε ανοιχτά φεστιβάλ και τον Οκτώβρη, να έχει λίγο δροσούλα, λίγο βροχούλα, λίγο λασπουριά, να νιώσουμε βορειοευρωπαίοι. Σε κάθε περίπτωση η τελευταία μέρα του Release Festival ήταν και η πολυπληθέστερη, με τους Slipknot να καταστρέφουν ό,τι τόλμησε να μπει στον δρόμο τους. Για να δούμε πως φτάσαμε μέχρι εκεί όμως.
Παραλίγο να μην δούμε τους Project Renegade, γιατί η ουρά στην είσοδο ήταν μισό χιλιόμετρο, κάτι που σημαίνει ότι ίδρωσαν τα μπούτια μας πριν καν ακούσουμε νότα. Προσεγγίσαμε τον χώρο, βρήκαμε έναν υποτυπώδη ίσκιο και απολαύσαμε το νέο, άγνωστο σε μένα, group να παίζει το λακουνακοηληδές μέταλ τους με περίσσια ορμή και θάρρος. Καλή επικοινωνία με το κοινό (το οποίο παρέμεινε μπροστά στην σκηνή και είχε διάθεση) και σχετικά καλός ήχος χαρακτήρισαν ένα θετικό άνοιγμα μιας μέρας που μόλις ξεκινούσε.
Αντίθετα, οι Maplerun είναι μια γνωστή περίπτωση. Έχει αξιόλογα album σύγχρονου μέταλ σε μια εποχή που έπαιζαν ελάχιστοι τον ήχο αυτό και δικαιολογημένα έχει ανοίξει σε πολλά και μεγάλα φεστιβάλ. Αυτό σημαίνει ότι έχει εμπειρία να διαχειριστεί αυτές τις δύσκολες ώρες αλλά και τις απαιτήσεις μιας μεγάλης σκηνής. Και όντως αυτό συνέβη, αφού το group τα έδωσε όλα, έπαιξε και νέο κομμάτι αν κατάλαβα σωστά (με τίτλο Okeanos) και για να τιμήσει την νου μέταλ κληρονομιά (που ταίριαζε στο billing) ξεσήκωσε το κοινό με καλοδεχούμενη διασκευούλα στο "Toxicity" των S.O.A.D.
Συνέχεια με τους Vended που μπορείς να τους πεις Slipknot από τα Lidl. Ο τραγουδιάρης είναι προσωπικός γιός του τραγουδιάρη του Σλιπκνοτ και η οικογενειοκρατία μπορεί να είναι υπερήφανη για την εισχώρηση της και στο νου μέταλ. Η μπάντα έπαιζε ακριβώς σαν Slipknot απλά χωρίς μάσκες και καλό ήχο και show και καλά κομμάτια. Δηλαδή είχε μόνο ένα νεανικό πάθος που μπορεί να ψαρώνει άτομα που πάνε στο παρθενικό τους show, προσωπικά θεώρησα καλή ιδέα να φύγω στα πρώτα 2 τραγούδια να περιμένω σε ουρά, στο λιοπύρι, να αγοράσω ένα καπελάκι Σλιπκνοτ 25 ευρώ μόνο, μεγάλη ευκαιρία.
Δεν συνέβη όμως το ίδιο με τους Ουκρανούς Jinjer οι οποίοι δικαιολόγησαν πλήρως την θέση που είχαν στο billing. Η Tatiana Shmayluk είναι από τις καλύτερες τραγουδιάρες του metal, με εξαιρετική κινησιολογία και γενικά κέρδισε τις εντυπώσεις μια σχετικά “στατικής” μπάντας. Η σύνδεση της εμφάνισης τους με τον πόλεμο στην Ουκρανία ήταν αναπόφευκτη και προφανώς το κοινό στήριξε τις ευχές της Τατιάνας για άμεση κατάπαυση του πυρός. Από κομμάτια, ξεκίνησαν με το "Call me a Symbol" από το Wallflowers (από το οποίο έπαιξαν αρκετά κομμάτια), ενώ το κοινό ανταποκρίθηκε αρκετά πιο έντονα στο χιτάκι "Pisces" - η δύναμη του youtube βλέπεις, 65 εκατομμύρια προβολές γαρ.
H συσσωρευμένη κούραση με υποχρέωσε να υποχωρήσω στην περιοχή πίσω από την μεγάλη γιγαντοοθόνη, για να παρακολουθήσω με άνεση και καθαρό αέρα (η ιδρωτίλα plus ζέστη είχε δημιουργήσει μια αφόρητη κατάσταση) τους Sepultura. My bad γιατί οι Βραζιλιάνοι εμφανίστηκαν πολύ ορεξάτοι, παρά την μη παρουσία των Kisser λόγω της απώλειας της συζύγου του. To κοινό αντί να αργοπεθαίνει ή να κρατάει δυνάμεις για το κυρίως πιάτο, τα έδωσε όλα στα πιτάκια που έφτιαξε (με φέτα ή χωρίς) στα κλασικά κομμάτια. Τεριτόρι, Προπαγκαντα, Τρουπς οφ Ντουμ, Σλεηβ Νιου Γουορλντ ζέσταναν την Πλατεία Νερού, για να εκραγεί στην ιερή τετράδα Refuse/Resist, Arise, Ratamahatta και ΡΟΥΤΣ ΜΠΛΑΝΤΙ ΡΟΥΤΣ. Άσχετα με το γεγονός ότι από το αυθεντικό γκρουπ, στο Release εμφανίστηκε μόνο ο μπασίστας, που μου διαφεύγει το όνομα του, γιατί είναι ο μπασίστας, θα ήθελα να επισημάνω ότι τα συγκεκριμένα τραγούδια και η Γωγώ Τσαμπά να τα πει, από κάτω θα γίνει ο χαμός. Φανταστείτε ότι η υπόλοιπη μπάντα είχε και παικταράδες και βέβαια τον Derrick Green που είναι θηρίο από μόνο του. Όλα καλά πήγανε.
Παίρνουμε θέσεις μάχης, με ένα τεράστιο πανί να καλύπτει την σκηνή. Η απορία της στιγμής είναι ότι αν το πανί βρίσκεται στο πίσω μέρος της σκηνής λέγεται backdrop, όταν βρίσκεται στο μπροστά μέρος, πώς λέγεται; Το αυλαία δεν με καλύπτει. Περιμένω απαντήσεις στα σχόλια. Τέλοσπαντων ξεκινάνε οι Slipknot με τρέλα το "Disasterpiece", τραγούδι όνομα και πράγμα για την έναρξη ενός τέτοιο live. Το κοινό ξέφυγε εντελώς, μάλλον από την ζέστη και την ξηρασία (τα νερά είχαν τελειώσει από τους Σεπουλτούρα) τρελάθηκαν, δεν έχω άλλη εξήγηση. Οι Σλιπκνοτ είχαν ωραίες φωτιές, ωραία μπαμ μπουμ, είχαν ωραία φώτα, είχαν μέτριουλη ήχο αλλά δυνατό, είχαν τον Corey Taylor με ορεξούλες (παραήταν ομιλητικός και μας έσπασε τον ρυθμό και τα @@ με τις γλειψιματικές του τοποθετήσεις) όμως πάνω από όλα είχαν τον Jim Root. Εάν υπάρχει ένας κιθαρίστας στο nu metal που αξίζει να δεις, αυτός είναι. Μην ψάχνεις άλλον.
Η σετλιστ ξεκίνησε καλά με "Wait and Bleed" και "Before I Forget" και "Sulfur", όμως μετά έκανε μια μικρή κοιλιά γιατί θεώρησαν καλή ιδέα να παίξουν ένα νέο κομμάτι (μιεχ), το "The Chapeltown Rag" και στα καπάκια τα "Dead Memories " και "Unsainted". Παράπονο: έχεις γράψει το καλύτερο κομμάτι από εποχές IOWA, το αδιανόητο "Solway Firth", που έσκασε μέσα στην καραντίνα και το έχεις παίξει ελάχιστα. Έ παίξτο ρε μλκα. Τέλοσπαντων, πταίσματα μπροστά στην καταιγίδα που ακολούθησε με κομμάτια που έχουν σκοπό να σε σπάσουν.
“Εάν είσαι 555, Είμαι 666”, “Σαικοσόσιαλ”, “Άι Πους Μάη Φιγκερς Ιντο Μάη Άις” μέχρι να φτάσουμε στην γλυκιά ανάπαυλα που όλοι καθόμαστε κάτω και περιμένουμε το Τζαμνταφακαπ, κάνουμε δύο τρεις πήδους που τους βλαστημάμε 2-3 μέρες μετά γιατί τα γόνατα μας έχουν παραδώσει. Αυτοί είμαστε, δεν ενοχλούμε κανέναν. Tο σερί ήταν επιτυχημένο και ρούφηξε την ενέργεια όλων. Τελειωτικό χτύπημα με το καλύτερο τραγούδι που έγραψαν, το "People=Shit" και κάπου εδώ έχω πάρει δρόμο προς τις κοακόλες που μοιράζουν στην είσοδο μπας και δροσίσω την ύπαρξη μου. Μπράβο μλκα Επίτροπε, προφανώς και έχουν εξαφανιστεί βρε πρόβατο, αφού δεν υπήρχε νερό ούτε για δείγμα ήδη από τους Σεπουλτούρα. Επιστρέφω να πάρω μπύρα (έστω) και σκάει το τέλος του live με το Surfacing. Τέλος οι Slipknot, τέλος το Release, τέλος εγώ, σχεδόν νεκρός σέρνω το σαρκίο μου στο parking για να πεθάνω ήσυχος στο νεκροκρέβατο μου, μετά από 82374279 λεπτά ζωντανής μουσικής το τελευταίο δίμηνο.
