Οι Placebo, ως βρετανικό alternative rock σχήμα μετρούν 26 χρόνια ύπαρξης, ενώ έχουν επισκεφθεί τη χώρα μας τουλάχιστον 9 φορές και σε διαφορετικές φάσεις της πορείας τους. Κάποιος που βλέπει πέρα απ’ τα ψιλά γράμματα του ονόματός τους, κι έχει ξαναβρεθεί σε live τους ξέρει πολύ καλά τι να περιμένει. Γνωρίζει όμως, επίσης ότι οι ίδιοι απέχουν πολύ από το “peak” τους, και την εποχή που κομμάτια όπως τα “Meds” και “Every You Every Me” θέριζαν κάθε playlist.
Στις 21 Ιουλίου στην Τεχνόπολη οι Placebo, ήταν και δεν ήταν εκεί. Η εμφάνισή τους ξεκίνησε με μια επιγραφή στην οθόνη, με την οποία μας ζητούσαν να απολαύσουμε πραγματικά τη συναυλία και να ενωθούμε με το συγκρότημα και τα αισθήματα που προσπαθούν να επικοινωνήσουν μέσα απ’ τα κομμάτια τους, κρατώντας τα κινητά μας στις τσέπες, κι όχι στα χέρια μας. Μας ζητούσαν να τα αφήσουμε στην άκρη, να ξεφύγουμε λίγο από τη μάστιγα της ψηφιακής εποχής και να ζήσουμε τη στιγμή. Ωραίο το μήνυμα, ασχέτως από την πραγματικότητα, η οποία έπαιζε κάπου ανάμεσα στο ότι ο Brian Molko υπέφερε από λαρυγγίτιδα με αποτέλεσμα η φωνή του να μη βρίσκεται και στα καλύτερά της, και ταυτόχρονα δεν ήθελε να κυκλοφορήσουν πολλά videos, από το συγκεκριμένο live.
Ο κόσμος ήταν πολύς, αρκετά πολύς, παραπάνω απ’ ότι φανταζόμουν και η Τεχνόπολη είχε γεμίσει ασφυκτικά, και οι ίδιοι έτυχαν μιας άκρως θερμής υποδοχή, όταν ακούσαμε τις πρώτες νότες του “Forever Chemicals”. Το τελευταίο τους άλμπουμ Never Let Me Go είχε την τιμητική του, αφού το μεγαλύτερο μέρος του set εμπλουτίστηκε από τα νέα τους κομμάτια, κομμάτια όμως που δεν κατάφεραν να γίνουν hits, και δεν πλησίασαν σε καμία περίπτωση παλαιότερες επιτυχίες τους που πραγματικά έλειψαν σε πολλούς απ’ αυτή την εμφάνιση. Αρκεστήκαμε, στο “Bionic” που πήρε κάπως απροσδόκητα τη σκυτάλη, και κάπου εκεί ακούσαμε τον Brian να αντιδρά στο μικρόφωνο, απέναντι σε έναν θεατή ο οποίος τσακωνόταν με κάποιον υπεύθυνο σεκιούριτι, λέγοντας χαρακτηριστικά την αποστομωτική φράση “shut the fuck up”, κι επιμένοντας πως «αν δε θες να βρίσκεσαι εδώ, πήγαινε κάπου αλλού, γιατί μου αποσπάς την προσοχή, απ’ αυτό που προσπαθώ να κάνω εδώ σήμερα», αναφέροντας πως του είναι αρκετά δύσκολο να τραγουδήσει καλά, και δίνει το μέγιστο των δυνατοτήτων του όντας άρρωστος για όλους εμάς, το οποίο σίγουρα ήταν κάτι που εκτιμήθηκε.
Όμως, πέραν της αναγνώρισης της δυσχερούς συγκυρίας με τη φωνή του Brian, όλη η υπόλοιπη βραδιά κύλησε υπερβολικά χλιαρά, σηματοδοτώντας, ίσως και την πιο μέτρια έμφανισή τους. Η ατμόσφαιρα, απείχε πολύ από εκείνη μιας ροκ παραζάλης, κι αν και ο κόσμος έδειχνε αρκετά ζεστός κι έτοιμος να χορέψει και να νιώσει την αισθαντική αύρα του συγκροτήματος, αυτό δεν επετεύχθη ποτέ. Η τουλάχιστον όσες φορές πήγαμε να πάρουμε μια μικρή γεύση της άλλοτε μεγάλης δόξας τους που θα έσειε ολόκληρο το venue, μείναμε με αυτήν την αίσθηση του ανικανοποίητου.
Μικρά φινάλε όταν ήχησε το “For What It’s Worth” που κάπως απογείωσε και το συναυλιακό παλμό, χωρίς ωστόσο να προκαλέσει τον «παραδοσιακό» χαμό των παλιών καλών καιρών, στη Μαλακάσα. Σε αυτό το σημείο να πούμε πως με μια ματιά στο κοινό έβλεπες όλες τις ηλικίες, ενώ με μια ματιά στη μπάντα, έβλεπες την τόσο έντονη σπίθα και αυτό το ιδιόμορφο rock n’ roll mentality που κάποτε εκπροσωπούσαν να έχει ξεθωριάσει. Πώς άλλωστε να μη συμβεί αυτό όταν δεν ακούστηκε κανένα από τα κομμάτια που τους έφτασαν στην κορυφή; Με μια γρήγορη ανασκαφή, μου έρχονται στο μυαλό τόσα κι άλλα τόσα: “Pure Morning”, “Without You I’m Nothing”, “Meds”, “Special K”, “Post Blue”, “Song To Say Goodbye”, όλα έκλεψαν μια θέση στην αφάνειά τους. Επιτηδευμένη κίνηση ή όχι, επηρέασε μεγάλο μέρος του κοινού, που μέσα του ήλπιζε να πάρει κάτι μαζί του, απ’ αυτά τα τόσο μεστά και ξεχωριστά κομμάτια. Από τα γνωστά τους hits, επέλεξαν να μοιραστούν μόνο τα “Too Many Friends”, “The Bitter End”, “Infra-Red” και τη διασκευή του “Running Up That Hill”. Ειδική μνεία αξίζει στον Stefan Olsdal, ο οποίος συγκρότησε το δικό του show, κι εμφανώς κεφάτος εξύψωσε κάπως τους ρυθμούς της βραδιάς.
O Brian Molko, ήταν ανέκαθεν ένα ανήσυχο πνεύμα, που πάλευε και ακόμα ίσως παλεύει με το δαίμονα της κατάθλιψης, ενώ ο ίδιος έχει παραδεχθεί παρελθοντικούς εθισμούς του σε ουσίες και ταυτόχρονα τη στροφή του στη φαρμακευτική αγωγή, προς αναζήτηση μιας λύσης. Η αλήθεια είναι πως η σύνδεση του με το ελληνικό κοινό ήταν πάντα ιδιαίτερη κι ο ίδιος είναι ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης με μια πολυδιάστατη ιδιοσυγκρασία. Μια ακόμα αλήθεια όμως, που έρχεται να δέσει και το συνολικό αντίκτυπο της βραδιάς, περιστρέφεται γύρω απ’ το ότι οι Placebo έχουν πλέον χάσει τη δυναμική τους. Κάποτε ήταν το συγκρότημα της διπλανής πόρτας, πλέον είναι το συγκρότημα που σπάνια, θα επιλέξεις να βάλεις στα ακουστικά σου. Κι αυτή η παραδοχή ίσως δικαιολογήσει λίγο περισσότερο, το γιατί οι συναυλίες τους, δε μπορούν πλέον να αφήσουν αυτό το μοναδικό αποτύπωμα, που άφηναν.
