Κάθε εμφάνιση των Judas Priest είναι αρκετή για να μας χαρίσει άπειρη ευδαιμονία. Kαι μόνο η ακρόαση των θρυλικών ύμνων του heavy metal αρκεί για να μας γεμίσει με ενέργεια και συγκίνηση για μια εποχή που σχεδόν δεν ζήσαμε. Η ρεκλάμα έγραφε «50 χρόνια heavy metal» και θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να ειπωθούν περισσότερα για την σημασία της συγκεκριμένης εμφάνισης των Βρετανών στην χώρα μας. Ας ξεκινήσουμε από ακριβώς αυτή την χρονική συγκυρία, για να αποτιμήσουμε το τι ακριβώς είδαμε στην Πλατεία Νερού, την Παρασκευή 15 Ιουλίου του έτους 2022. Είδαμε μια από τις παλαιότερες μπάντες που έχτισαν το οικοδόμημα του heavy metal να μας προσφέρουν μια από τις καλύτερες setlist της καριέρας τους (ακούσαμε κολλητά "Freewheel Burning", "Turbo Lover", "Hell Patrol", "Sentinel", "A Touch of Evil", "Victim of Changes", "Blood Red Skies"), με δυνατό ήχο, καλές συνθήκες θέασης και τον βασικό ήρωα τους, τον μοναδικό Rob Halford, σε ένα performance που δύσκολα κάποιος άνθρωπος στην ηλικία του, θα μπορούσε να βγάλει εις πέρας. Η trademark σκηνογραφία με αυτόν στην μέση της σκηνής να κάνει headbanging υπό τους ήχους του "Painkiller", ενώ το κοινό είχε ανάψει 10αδες καπνογόνα και moshpit, είναι μια από τις σκηνές που θα μας συντροφεύσουν στην υπόλοιπη ζωή μας. Οι Judas Priest παραμένουν ένα τεράστιο act, που ενώ ο χρόνος το λαβώνει κάθε χρόνο και πιο πολύ, αυτοί πεισματικά συνεχίζουν να προσφέρουν αυτό που μπορούν και πάντα λίγο παραπάνω. Και ακριβώς εκεί εδράζει η απεριόριστη εκτίμηση που τους έχουμε.
Οι Cradle of Filth που προηγήθηκαν δεν μπορείς να την πεις αγαπημένη μπάντα του ελληνικού κοινού. Ενώ έχουν μια τεράστια δισκογραφία, απόλυτα χαρακτηριστικό ήχο, είναι επαγγελματίες σε αυτό που κάνουν, φαίνεται ότι ο ήχος τους δεν ταίριαξε ποτέ με την ελληνική metal πραγματικότητα, ίσως διότι στην ίδια περίοδο που πέρασαν από το underground στο mainstream, o εγχώριος metalhead έμαθε ότι το black metal παίζεται the rotting christ way.
Βέβαια αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για την απόδοση των C.o.F, οι οποίοι είχαν εξαιρετικό ήχο και έναν Dani να ερμηνεύει τους πανέμορφους στίχους που ο ίδιος γράφει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, περίπου σαν να άκουγες τις στουντιακές εκδοχές των τραγουδιών. Ανάμεσα στις διαχρονικές επιτυχίες τους (Lilith Immaculate, Nymphetamine, A Gothic Romance, Her Ghost in the Fog) οι Βρετανοί επέλεξαν σοφά ποια τραγούδια θα εντάξουν από το αξιόλογο, τελευταίο album τους Existence Is Futile. Τα πιο extreme Existential Terror, Crawling King Chaos και Necromantic Fantasies έδεσαν τέλεια με το παλιότερο, πιο μελωδικό υλικό τους και γενικά άρεσαν. Ίσως η καλύτερη εμφάνιση τους επί ελληνικού εδάφους.
Αμέσως πριν, «απολαύσαμε» τους The Dead Daisies υπό τον καυτό αθηναϊκό ήλιο και δυστυχώς με κακό ήχο, εμπειρία που δεν βοήθησαν οι απλά OK διασκευές στα Mistreated και Burn, που μπήκαν στην setlist ελέω του θρυλικού session frontman. Ο Glenn Hughes παραμένει ένας από τους καλύτερους ερμηνευτές του hard rock ακόμα και στα εβδομήκοντα έτη του, όμως τα τραγούδια των Αυστραλών δεν είναι και κομψοτεχνήματα πρωτοτυπίας για να αναδείξουν τις ιδιαίτερες ικανότητες του. Σε κάθε περίπτωση όμως, το κοινό ανταποκρίθηκε στα καλέσματα της “Φωνής του Rock” και αυτό έχει την μεγαλύτερη σημασία. Ακόμα ένας τεράστιος μουσικός, στο ίδιο billing που απέδωσε τα μέγιστα σε σχέση με την μεγάλη ηλικία του.
Την όμορφη αυτή μέρα άνοιξαν οι δικοί μας Black Soul Horde οι οποίοι έχουν κυκλοφορήσει 3 από τους πιο άξιους heavy metal της ημεδαπής, τα τελευταία χρόνια και μπορώ να πω ότι ξεπέρασαν τις προσδοκίες της ώρας που εμφανίστηκαν. Πολύ καλός ήχος, με το κιθαριστικό δίδυμο να κερδίζει τις εντυπώσεις και με τον Κότση στα φωνητικά να είναι εμφανώς βελτιωμένος σε σχέση με το παρελθόν. Το κοινό που μάζεψαν τόσο νωρίς και σε τόσο αντίξοες συνθήκες δείχνει ότι το όνομα τους έχει μεγαλώσει αισθητά. Τόσο καλοί που θα τους προτιμούσα να ανοίξουν κατευθείαν στους Judas Priest.
