Κανείς δεν το περίμενε ότι θα γράψω εγώ την ανταπόκριση του live των Iron Maiden. Συνήθως αυτά τα σοβαρά task τα αναλαμβάνουν σοβαροί άνθρωποι και όχι τρολάκια του ίντερνετ. Αλλά μιας και αυτή η βραδιά μας σημάδεψε σαν άνθρωποι του μέταλ, που θέλουμε να θεωρούμαστε, είπα να κάνω την διαφορά και να επιμεληθώ προσωπικά της ανταπόκρισης με όση σοβαρότητα μου έχει απομείνει ως Επίτροπος Σωτηρίας. Αυτό σημαίνει ότι βρέθηκα στον χώρο του ΟΑΚΑ με δημοσιογραφική διαπίστευση, ολογράφως ΤΖΑΜΠΑ, γεγονός που με χαροποιεί γιατί δεν κλαίω τα 80 ευρώ που θα είχα σπαταλήσει σε μια στιγμή παραφροσύνης.
Ας ξεκινήσουμε από το group που άνοιξε το live, μια gothic (μέταλ;) μπάντα που ονομάζεται Lord of the Lost και ειλικρινά δεν κατάλαβα πως κατέληξε να ανοίγει για τους Iron Maiden. Ποιο βύσμα έχουν, δεν το γνωρίζω, ούτε επιθυμώ να το ψάξω, όχι ότι ήταν κακοί αλλά ήταν φουλ αδιάφοροι και το κυριότερο αταίριαστοι. Δεν ίσχυσε το ίδιο και για τους Airbourne που είναι live act από μόνοι τους, φουλ γλεντζέδες και ξέρουν να θερμαίνουν την ατμόσφαιρα με κλεψιμαίικα τραγούδια από τους AC/DC. Είμαι φουλ οκ με όλη αυτή την φάση γιατί το κάνουν με ειλικρίνεια και με διάθεση, οπότε γιατί όχι; Μια χαρά πέρασα ακούγοντας τους. Δεν τους είδα βέβαια ποτέ, γιατί ήδη ο κόσμος είχε μαζευτεί και οι οθόνες στα πλάγια της σκηνής ήταν σβηστές.
Οι Iron Maiden ξεκίνησαν την εμφάνιση τους ακριβώς στις 9 όπως είχαν υποσχεθεί. Δεν μπορώ να αναλύσω με μεγάλη λεπτομέρεια πολλά πράγματα και αυτό διότι δεν κατάφερα να δω το ο, τιδήποτε εκτός από τα ελάχιστα λεπτά που πήγα να φάω το burger που πλήρωσα 6 ευρώ και η αλήθεια είναι ότι είχε ένα υπέροχο σκαλάκι που με βοήθησε να πάρω μάτι. Όμως το burger ήταν έτοιμο σε δευτερόλεπτα και δεν είχα δικαιολογία να στέκομαι εκεί όρθιος, οπότε κατέβηκα γρήγορα. Είδα όμως αρκετό από το Revelations. Στα πρώτα 2-3 κομμάτια, που ευτυχώς προέρχονταν από το Σεντζούτσου (άρα not big deal), ο ήχος ήταν πολύ χαμηλά και άκουγες κανονικά τις άχαρες συζητήσεις των διπλανών. Ευτυχώς για κάποια λεπτά βγήκε ένας τρίμετρος Eddie ντυμένος σαμουράι και είδαμε κάτι απροσδιόριστο να κινείται πάνω στην σκηνή. Την κατάσταση έκαναν χειρότερη και τα χιλιάδες χέρια που σηκώθηκαν παρέα με τα επτάιντσα κινητά που τα κράταγαν. Με πρόχειρο υπολογισμό για να δω έστω ότι υπάρχει κάποιος πάνω στην σκηνή, έπρεπε να έχω ύψος περίπου 2,018 εκατοστά. 'Ομως μικρός δεν έτρωγα όλο το φαγητό μου. Μπορεί και όχι.
Η αδιαφορίλα λόγω μη θέασης και μέτριου ήχου είχε χτυπήσει κόκκινα στο προσωπικό μου αισθητήριο και οι μόνοι παράγοντες που έσωζαν την κατάσταση ήταν η εξαιρετική απόδοση του Bruce Dickinson στα φωνητικά του μέρη και το γεγονός ότι ήμουν σίγουρος ότι σε κάποια φάση θα γίνει κάποια τρελή μαλακία με τα καπνογόνα, αφού ο Bruce είναι γνωστή πριμαντόνα. Το "Blood Brothers" πέρασε και δεν ακούμπησε, το "Sign of the Cross" είναι ωραία στημένο, με τις ψαλμωδίες και τα κόκκινα φώτα/backdrop, το τραγούδι δεν είναι ανεβαστικό, τα χασμουρητά συνεχίζονται στις πίσω πίσω σειρές, που δεν φτάνει "ήλιος". Η πρώτη μεγάλη στιγμή του live ήρθε με το "Flight of the Icarus". Απίστευτη κομματάρα, το κοινό ξύπνησε επιτέλους (όταν γράφω κοινό, δεν εννοώ τους τύπους που έβλεπαν στα 10 μέτρα την μπάντα αλλά όλους τους υπόλοιπους που προσπαθούσαν να φτιάξουν κέφι με πενιχρά μέσα) και το φλογοβόλο και το άγαλμα του Ίκαρου έγραψαν μια όμορφη ιστορία σε κάποιες σελίδες του μυαλού μου. Το ίδιο έκανε σίγουρα και η εκτέλεση του "Fear of the Dark", η οποία κανονικά θα ήταν μια ακόμα cringe κατάσταση, αν δεν υπήρχε το ελληνικό κοινό, που σχεδόν καθολικά τραγούδησε ΟΛΑ τα μέρη του κομματιού. Και κάπου εκεί ξεκινάνε τα ωραία.
Ο τραγουδιστής του group, προφανώς ενοχλημένος από τα καπνογόνα που άναβε το κοινό στους privileged ΟΡΘΙΟΥΣ Α, τρελάθηκε κάπου στην έναρξη του "Number of the Beast", σκυλόβρισε έναν από αυτούς (θεωρώ random κατάσταση ήταν, αφού άναψαν και πιο πολλά και πιο κοντά σε αυτόν κατά την διάρκεια του set) και αποχώρησε για καμαρίνια. Η μπάντα συνέχιζε να παίζει μόνη της, ο τραγουδιστής άφαντος για ένα κουπλεδάκι αλλά ευτυχώς δεν είχαμε σκηνές απόλυτου μπάουχάους, αφού ακούσαμε την φωνή του και πάλι. Θα του πω, προσωπικά, ένα τεράστιο μπράβο, όχι γιατί έβρισε τον φιλαράκο που γλένταγε με τον χαζό του τρόπο, ούτε γιατί επέστρεψε να κάνει την δουλειά για την οποία πληρώθηκε αδρά να κάνει. Θα του πω μπράβο γιατί προστάτεψε τις χιλιάδες του κόσμου από μια προστιθέμενη αγανάκτηση που ίσως δημιουργούσε ένα μη αντιστρέψιμο πρόβλημα. Γενικά η ψυχραιμία είναι αρετή και καλό θα ήταν παρέα με τις γυμναστικές του, να κάνει και καμιά γιόγκα.
Το υπόλοιπο live κύλησε αρκετά υποτονικά, ελαφρώς μουδιασμένα μπορώ να πω. Κάπως οι αντιδράσεις κάμφθηκαν, ο κόσμος κοίταγε και λίγο κινητό να δει τι έπαιξε, έχουμε ξανακούσει και 100 φορές τα "Run to the Hills", "Iron Maiden" και το "Clansman" όχι δεν το έχουμε ακούσει 100 φορές αλλά δεν θέλουμε κιόλας να πω την αλήθεια. Το "Aces High" με το Spitfire να κάνει βόλτες πάνω από τα κεφάλια τους ήταν εξαιρετικό κομμάτι του show, ο Bruce είχε ψιλοσβήσει φωνητικά, γενικά μπορώ να πω ότι ήταν επαγγελματικό το κλείσιμο του show, έφυγε λίγο βιαστικά από την σκηνή, εντάξει ξενέρωσε κόσμος και μπάντα, το καταλάβαμε όλοι. Οι Harris και το δίδυμο Gers/McBrain κρατούν τους Iron Maiden σε μια down to earth κατάσταση, είναι ξεκάθαρα εργάτες της μηχανής αυτής. Ο Smith φαίνεται ότι βαριέται την ζωή του, ενώ ο Murray είναι μια σταθερή κατάσταση, φουλ συμπαθητική, θέλω να τον κάνω μια αγκαλίτσα, πως βρέθηκες εσύ βρε γλυκούλη να παίζεις στους Maiden;
Ελπίζω να ήμουν αντάξιος της σοβαρής δημοσιογραφίας και να σας πρόσφερα την δική μου εμπειρία, όσο πιο high definition γίνεται. Ελπίζω να ξαναδούμε τους Βρετανούς στην χώρα μας, διότι φαίνονται πως έχουν ακόμα συναυλιακό ψωμάκι, εύχομαι όμως αυτό να συμβεί σε ακόμα καλύτερες και πιο δίκαιες του αντιτίμου συνθήκες.
