Όλοι μιλάνε φέτος για το καλύτερο συναυλιακό καλοκαίρι που έχει ζήσει η Αθήνα εδώ και χρόνια και, ανεξάρτητα από το αν ισχύει στην πραγματικότητα, οι ζωντανές εμφανίσεις στο Ηρώδειο έχουν συμβάλλει σημαντικά σε αυτή την αίσθηση. Φτάνοντας σιγά σιγά προς τα τέλη αυτής της εύφορης σεζόν, το προγραμματισμένο live των θρυλικών post-rockers (sic) Godspeed You! Black Emperor στο αρχαίο θέατρο στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, ήταν από αυτά που ξεχώριζαν εξ’ αρχής από το υπόλοιπο πρόγραμμα. Μία από τις υποβλητικές μπάντες των καιρών μας θα έπαιζαν σε ένα χώρο που θα μπορούσε να απογειώσει σε νέα επίπεδα την μεγαλειώδη εμπειρία που προσφέρουν οι Καναδοί. Συνέβη όμως αυτό στην πράξη;
Έχοντας την ευλογία ενός χαλαρού θερμοκρασιακά Ιουλίου, το κοινό άρχισε να γεμίζει τις ασυνήθιστα δροσερές κερκίδες ενώ οι τελευταίες αχτίδες του ήλιου έγλειφαν τις καμάρες. Λίγο πριν τις 9:30 και μέσα σε απόλυτη ησυχία, άρχισαν να ακούγονται οι πρώτοι, αόριστοι βόμβοι από τα ηχεία. Αυτό συνέβη για μερικά λεπτά μπροστά σε μία άδεια σκηνή, ενώ νυχτερίδες ίπτονταν ταιριαστά πάνω από τα κεφάλια μας, σαν να τις είχαν ελευθερώσει οι διοργανωτές για ένα επιπλέον, βουκολικό εφέ. Σιγά σιγά, τα μέλη του γκρουπ άρχισαν να εισέρχονται στο χώρο και να στέκονται πίσω από τα όργανα τους, πιάνοντας το ηχητικό νήμα και υφαίνοντας το σε αυτό που έμελλε να γίνει η εναρκτήρια σύνθεση “Hope Drone”, με τη λέξη HOPE να τρεμοπαίζει στο πανί που είχε στηθεί ανάμεσα στα αρχαία και την μπάντα.
Η εικόνα για το πως θα εξελισσόταν πάνω-κάτω η βραδιά άρχισε να διαμορφώνεται πολύ γρήγορα με τα “Job’s Lament” και “First Of The Last Glaciers” από το περσινό άλμπουμ των Καναδών: η έμφαση αυτή τη φορά δεν θα δινόταν στο θεόρατο ηχητικό τείχος που χτίζουν συνήθως στις συναυλίες τους, αλλά στην πιο ποιοτική, διαυγή και στρωτή αποτύπωση των ενορχηστρώσεων, πιθανώς ως στοιχείο προσαρμογής και σεβασμού (;) στις ειδικές συνθήκες που απαιτεί ο χώρος. Γι’ αυτό ήταν και η πρώτη φορά που ένιωσα σε live των Godspeed, πως σκοπός δεν ήταν να μας λυτρώσουν κατασπαράζοντας τα σωθικά μας, αλλά εγείροντας τις αισθήσεις και συνδέοντας μας με τον περιβάλλοντα χώρο. Σταθερό ήταν σίγουρα το στοιχείο της αφύπνισης που διακρίνει το γκρουπ, έχοντας αυτή την φορά έναν πιο οικολογικό χαρακτήρα, όπως φανέρωναν και τα νατουραλιστικά φιλμάκια που έπαιζαν στο background, με εικόνες από σμήνη πουλιών, ελάφια, αράχνες, δάση, βουνά και απέραντες εκτάσεις, από έναν πλανήτη που βρίσκεται εδώ και καιρό στα όρια του.
Όλο αυτό το περιβαλλοντικό αφήγημα σε συνδυασμό με την ενέργεια του χώρου και τις πιο απογυμνωμένες, τηρουμένων των αναλογιών, εκτελέσεις των κομματιών, προσέδιδαν μία αρχέγονη διάσταση στη συνολική εμπειρία. Όσον αφορά δε την ποιότητα των παιχτών, αυτή είναι δεδομένη και δεν χωρά αμιφιβολίες: εργάζονταν και οι οχτώ επίμονα και μεθοδικά σαν έντομα πάνω από τα όργανα τους για να συνθέσουν τελικά έναν ηχητικό ιστό πυκνό, ξάστερο και εντυπωσιακό, από τον οποίο αν πιανόσουν - συναισθηματικά κυρίως - δεν μπορούσες να ξεφύγεις εύκολα. Ειδικά προς τα μέσα της εμφάνισης, όταν τα έγχορδα βρίσκονταν σε πρώτο πλάνο, τα επίπεδα συγκίνησης και ανατριχίλας έφτασαν στην κορύφωση τους.
Πλησιάζοντας προς το τέλος, οι Godspeed You! Black Emperor έσκαψαν βαθύτερα στο παρελθόν τους, παίζοντας τις δύο συνθέσεις από το Slow Riot For New Zero Canada (1998), μία από τις πιο κοινωνικοπολιτκά φορτισμένες τους κυκλοφορίες, ικανοποιώντας έτσι και θεατές που δεν αναγνώριζαν τις νέες τους περιπέτειες. Η φωνή του Blaise Bailey Finnegan III, του συνεντευξιαζόμενου που ακούγεται στο ομότιτλο κομμάτι διαμαρτυρίας, άρχισε να χάνεται μέσα στην ορχηστρική εντροπία, καταλήγοντας τελικά σε ένα αρμονικό συναυλιακό φινάλε, με το γκρουπ να μας αφήνει μετά από 1 ώρα και 45 λεπτά να αιωρούμαστε πάλι σε έναν βόμβο που έσβηνε αργά, ενώ εικόνες από ένα φλεγόμενο δέντρο προβαλλόταν στο πανί.
Μπορεί αυτή να μην ήταν η κορυφαία εμφάνιση των Καναδών στη χώρα μας, αλλά ήταν η πιο διαφορετική και αυτή που ανέδειξε μία διαφορετική, πιο βαθιά και ευαίσθητη πτυχή τους. Ήταν μάλιστα η πρώτη που δεν με γέμισε θλίψη και απόγνωση για την ανθρωπότητα, αλλά με μία μη ρεαλιστική και παράδοξη ελπίδα για το μέλλον του πλανήτη. Μάλλον οι Godspeed You! Black Emperor πέτυχαν το σκοπό τους.
