«Ορισμένες φορές βρίσκω ότι δεν έχουμε καμία σχέση με τη χορευτική μουσική, καθώς αυτή απομακρύνεται συνεχώς από το τραγούδι», δήλωνε στον Τύπο το 2000 ο 46χρονος τότε Neil Tennent με αφορμή την τότε περιοδεία των Pet Shop Boys (που στάθμευσαν για ένα διήμερο και στην Ελλάδα στο θέατρο του Λυκαβηττού για δύο ιστορικές εμφανίσεις), σε μια χρονική στιγμή που η dance κουλτούρα περνούσε μία ακόμη μεταβατική περίοδο από την έκρηξη του rave στη λουστραρισμένη επάνοδο της house και στην ακμάζουσα EDM που όμως αντιμετώπιζε ήδη ορατό στον ορίζοντα τον κίνδυνο της αλλοτρίωσης από τις mainstream απαιτήσεις. Όμως το παρελθόν τους μέχρι εκείνη τη στιγμή αλλά και το μέλλον τους έκτοτε έλεγαν μια πολύ διαφορετική ιστορία. Μια ανακεφαλαιωτική σελίδα αυτής της ιστορίας διάβασαν απνευστί όσοι βρέθηκαν το βράδυ της Πέμπτης στην Πλατεία Νερού, στην έβδομη ημέρα του Release Athens Festival Που σε πολλούς έμελλε να σημάνει το πάρτι της ζωής τους και ένα από τα καλύτερα live των τελευταίων χρόνων.
Λίγο πριν συμβούν όλα αυτά βέβαια, όσοι βρέθηκαν από νωρίς στο φαληρικό δέλτα, αψηφώντας για μια ακόμη φορά τον καυτό ήλιο, είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν μια από τις πιο χορταστικές και ετερόκλητες ημέρες του φετινού Release Athens, με την συμπρωτεύουσα να έχει τον πρώτο λόγο στα εναρκτήρια acts της έβδομης ημέρας του φεστιβάλ.
Οι Θεσσαλονικείς Bobya Cottisha έδωσαν μια υποδειγματικά χαλαρή και casual εκδοχή συναυλιακού ανοίγματος, ιδανική για την ώρα και τη συνθήκη, με δροσερά φωνητικά, feelgood vibes και soul pop γκρούβες που δρόσιζαν όσους ήρθαν από νωρίς να πιάσουν τις πρώτες σειρές και να πιουν μερικές ξένοιαστες μπίρες, πριν οι χιλιάδες κόσμου που θα κατέπλεεαν λίγο αργότερα αλλάξουν τα δεδομένα της Πλατείας Νερού.
Ενώ λίγο πιο μετά τις έξι το απόγευμα είχε έρθει η σειρά του Τζίμη Πολιούδη να ανέβει στη σκηνή για το σύνηθες, πάντα απολαυστικό one man show του – που πρώτη φορά είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε κάτω από συνθήκες πολιορκίας ενός ανυποχώρητου απογευματινού ήλιο. Ο Τζίμης Πολιούδης -που τα τελευταία χρόνια έχει επιλέξει από την ανεξάντλητη κάβα των δεκάδων καλλιτεχνικών εαυτών του το κοστούμι του Mazoha, επιμένοντας μάλιστα σε αυτό αξιοθαύμαστα- τίμησε και με το παραπάνω την φανέλα με το νούμερο 7 της Γκουγκοπλάστικα που φορούσε ξεσηκώνοντας το πιστό κοινό του με την ριπή του “POP 81” και το ανθεμικό “ΠΡΤΘΛΤΣ” δίνοντας τις πρώτες ισχυρές ενδείξεις για το ποιόν της φεστιβαλικής βραδιάς που θα ακολουθούσε.
Και καθώς το κύμα των φεστιβαλιστών ξεκίνησε σταδιακά να πυκνώνει με τον χώρο κάτω από τη σκηνή να γεμίζει “επικίνδυνα” και τις επιλογές του parking γύρω από την Πλατεία Νερού να στερεύουν εξίσου είχε έρθει η ώρα για το καλοκαιρινό κύμα του Kωνσταντίνου ΒΗΤΑ να σαρώσει με τον απαλό, κομψό, διακριτικό του τρόπο όσους κρατάνε πάντα μια θέση στην καρδιά τους και στις playlists τους για το κεφάλαιο τον Στέρεο Νόβα. Σε ένα ραντεβού με την προσωπική του συναυλιακή ιστορία ο Κ. ΒΗΤΑ -που είχε ανοίξει για τους Pet Shop Boys ξανά πριν 22 χρόνια σε εκείνο το ιστορικό, πια, διήμερο στον Λυκαβηττό τον Ιούνιο του 2000- έδωσε ένα ωριαίο ονειρικό set, κομμένο και ραμμένο για καταστάσεις θερινής ραστώνης, το οποίο κορύφωσε, αναπάντεχα, με το -όσες φορές κι αν το ακούσουμε μαγικό- Κλεμμένο του Ποδήλατο και το ανθεμικό του -και άκρως προφητικό εν προκειμένω- “Πάρτυ”.
Και αφού διασχίσαμε παρέα με τον Κωνσταντίνο ΒΗΤΑ τις τελευταίες ώρες του απογεύματος κι ενώ τα πρώτα στοιχήματα για το πόσες χιλιάδες κόσμου θα μαζευτούν τελικά στην Πλατεία Νερού είχαν αρχίσει να πέφτουν οι Thievery Corporation παρέταξαν το πολύχρωμο κομβόι τους στη σκηνή κι όλα ξαφνικά άρχισαν πέρα για πέρα να μοιάζουν καλοκαίρι. Ό, τι και να πει κανείς γι’ αυτήν τo acid dub duo των Rob Garza και Eric Hilton που έχει μετεξελιχθεί πια σε μια κολλεκτίβα με κορυφαίους επαγγελματίες καλοκαιρινής ευφορίας, όσο σκεπτικιστικά και αν στέκεται απέναντι στον ταυτισμένο με πολλά “δεινά” και στερεότυπα του ελληνικού, «εναλλακτικού» καλοκαιριού μουσικό τους κατάλογο και στο κάπως “παλιακό” πια πάντρεμα της ηλεκτρονικής μουσικής με τα τζαμαϊκανά φολκλόρ στοιχεία το σίγουρο είναι ότι οι Thievery Corporation τα κατάφεραν πάλι και ξεγλίστρησαν χάρη στην εντυπωσιακή ανθεκτικότητα της σχέσης τους με το φανατικό ελληνικό κοινό τους αλλά και στα πολύ ισχυρά features των επί σκηνής συνεργασιών τους – μεταξύ άλλων των εξαιρετικών φωνητικών της Racquel Jones και του ράπερ Mr. Lif.
Αν και το ερώτημα πόσο “The Richest Man In Babylon” μπορεί να αντέξει κανείς η αλήθεια είναι ότι οι Thievery Corporation έκαναν -για μια ακόμη φορά- άψογα τη δουλειά τους, με ένα χορταστικό act που δεν άφησε κανέναν fan τους παραπονεμένο, στήνοντας – είχαν δεν είχαν- ένα σκηνικό απενοχοποιημένης γιορτής και προετοιμάζοντας, αν και τόσο διαφορετικοί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του ήχου τους, με οξύμωρα ιδανικό τρόπο τα πλήθη του κόσμου γι’ αυτό που θα ακολουθούσε.
Αν και αυτό που θα ακολουθούσε δύσκολα θα μπορούσε να το φανταστεί, ούτε αυτοί που έζησαν το διήμερο “οι Pet Shop Boys στον Λυκαβηττό”. Πολλοί βέβαια μπορεί να γνωρίζουν και να αναμένουν το γκελ, την απήχηση και τη μαζική αποδοχή της ιδιοφυούς ποπ που έγραψε καντάρια μουσικής ιστορίας τις δύο τελευταίες δεκαετίες πριν το millennium τριάντα και σαράντα χρόνια μετά και σίγουρα όσοι είχαν δει υλικό από την Dreamworld Tour των Pet Shop Boys ήξεραν πάνω κάτω και τι να αναμένουν – δηλαδή αυτό το άρτιο και υψηλών προδιαγραφών show που παρουσίασαν και στην Πλατεία Νερού. Αλλά ακόμα και ο πιο αισιόδοξος παρευρικόμενος δεν θα μπορούσε να συλλάβει προκαταβολικά αυτό τον συλλογικό συντονισμό του φεστιβαλικού θυμικού σε ένα momentum που είχαμε ίσως όλοι ξεγράψει ως πιθανότητα τα τελευταία δύο χρόνια κι άλλο τόσο το αποζητούσαμε σαν τρελοί με αποτέλεσμα να το αρπάξουμε γερά αμέσως μόλις το βρήκαμε.
Οι Neil Tennant και Chris Lowe εμφανίστηκαν σε μεγάλα κέφια, πλαισιωμένοι από τους μουσικούς Simon Tellier και Clare Uchima – που έδωσαν στη βραδιά την προστιθέμενη αξία της συγκροτημένης, πλήρους και συμπαγούς live μουσικής εμπειρίας. Με το ατράνταχτο μήνυμα της ουκρανικής σημαίας στο εναρκτήριο video wall να παραχωρεί τη θέση του στη φαντασμαγορία που άνοιξε με το “Suburbia” και έκλεισε περίπου μιάμιση ώρα μετά με το “Being Boring”. Μεταξύ αυτών των δύο άκρων κατάφερε να χωρέσει μια Greatest Hits εμφάνιση που θα μείνει αξέχαστη για πάρα πολλούς λόγους: Για την εντυπωσιακή σκηνοθεσία και σκηνογραφία και ένα light show τεχνολογίας αιχμής που περιτύλιξε τη στιγμή με όλη την αίγλη της πραγματικά σπουδαίας τεχνικά συναυλίας. Για τον Neil Tennant που σε ρόλο φουτουριστικού κονφερασιέ προλόγιζε τα απολαυστικά twists που μας φύλαγε με την εξαιρετική διασκευή στο “You Are Always On My Mind” και το mash up του “Love Comes Quickly” με το “Paninaro”. Για όλες τις εκπλήξεις, τα outsiders και τα απροσδόκητα remixes που λες και είχαν βγει από το μεθυσμένο πάντρεμα μιας ντάνας με oldschool δωδεκάϊντσα με ένα ξωτικό του Ableton. Για το σχεδόν αγνώριστο “Heart” που πήρε κεφάλια και το ξέφρενο μπάσο στο “West End Girls” που αγνοώντας κάθε κανόνα τεχνικής, φυσικής και ακουστικής του χώρου, βάρεσε στο ψαχνό και τον πιο διστακτικό ακροατή. Για την πεπατημένη του “Domino Dancing” και την απρόσμενη λύτρωση του “It’s A Sin” – λύτρωση από δύο χρόνια με μισούς χορούς, μισά πάρτι, μισές συναυλίες και πολλά ολόκληρα πρέπει.
Γιατί αυτό ήταν το ειδικό βάρος της εμφάνισης των Pet Shop Boys στο φετινό Release Athens- πέρα φυσικά από την άψογη, επαγγελματική τους εμφάνιση και την καθόλου αυτονόητη αντοχή τους στον χρόνο: η ενωτική τους διάσταση σε μια αποκρυσταλλωμένη στιγμή αγνής χαράς και συναυλιακής ευφορίας, η ικανότητά τους να μετατρέψουν ένα πλήρως ανομοιογενές κοινό σε ένα ομοιογενές σύνολο, με κοινό παρονομαστή την ανάγκη του γι’ αυτό το συγκεκριμένο live. Kλασσικούς φασαίους και ακόμα πιο κλασσικούς livάκηδες, αμέριμνους τουρίστες με Birkenstock και πρόσωπα αρπαγμένα από τον ήλιο και οικογένειες με παιδιά, πενήντα αποχρώσεις hipsters και άλλες πενήντα καρεκλάδων, κάτι κουρασμένα παλικάρια και κάτι ακούραστα πιτσιρίκια, boomers, Gen Z και millennials, τον τύπο που δεν πάει πια στις συναυλίες γιατί έχει δει τόσα και τόσα και βαριέται πια και δύο άλλους που κάθονταν πίσω – πίσω στο κράσπεδο και για κάποιον αδιευκρίνιστο, συνειρμικό λόγο συζητούσαν για το Glamorama του Bret Easton Ellis ακούγοντας το “Being Boring”, όλους αυτούς τους ένωσαν οι Pet Shop Boys διασκεδάζοντας πανηγυρικά εκείνον τον παλιό προβληματισμό του Neils Tennant και υπογράφοντας φαρδιά πλατιά την αειθαλή σχέση τους με τη χορευτική μουσική αλλά και το τι μπορεί να κάνει αυτή η μουσική στο μυαλό, στις καρδιές και στα σώματα των ανθρώπων αν αρθρωθεί σωστά, στο σωστό μέρος και στη σωστή στιγμή.
Υ.Γ.: Ένα και μόνο πρόβλημα έμεινε από αυτήν την αλησμόνητη βραδιά κι αυτό ήταν ότι στον πάγκο του merchandise δεν πουλούσαν μπλουζάκια Pet Shop Boys, με αποτέλεσμα όλοι οι νεόκοποι fans τους αλλά και οι μανιακοί συλλέκτες των συναυλιακών memorabilia να μείνουν με αυτό το πολύ μικρό παράπονο και να πρέπει να αρκεστούν στις αναμνήσεις τους, που κάτι μας λέει ότι θα κρατήσουν πολλά πολλά χρόνια.
