Για τους περισσότερους από εμάς οι συναυλίες που πραγματοποιούνται στα μέσα της εβδομάδας σηματοδοτούν τη μετάβαση από την παθητική καθημερινότητα της δουλειάς στη συναρπαστική εμπειρία ενός κατάμεστου venue, γεμάτο ενέργεια. Την περασμένη Τετάρτη η ενέργεια χιλιάδων ανθρώπων ενώθηκε σε ένα ασφυκτικά γεμάτο στάδιο, στη μέση του οποίου στήθηκε μια κεντρική σκηνή, και πάνω της βρέθηκαν να δίνουν το δικό τους show μεγάλα ονόματα στο χώρο της βρετανικής alternative rock.
Ξεκινάμε, όμως από τα εγχώρια δεδομένα, και τη Danai Nielsen, η οποία μας συντρόφευσε με τις ηλεκτρονικές συνθέσεις της, κάτω από τον καυτό ήλιο, αποδεικνύοντας πως η μουσική της δε γνωρίζει από «κατάλληλες ώρες» και πως η προσωπικότητά της εναρμονίζεται απόλυτα με τον ηχητικό της προσανατολισμό.
Με τη ροζ περούκα ως σήμα κατατεθέν της και την ασημί φορεσιά της, θυμίζοντας κάποια sci-fi ηρωίδα άλλης εποχής, κέρδισε τις εντυπώσεις, με τα αιθέρια φωνητικά της, που έντυσαν κομμάτια όπως τα “Mermaid” και “Who Are They” με την αγγλική κι ελληνόφωνη στιχουργική του, και θέρμανε την ατμόσφαιρα για να υποδεχθούμε με ζέση στη συνέχεια τους Nothing But Thieves και τον χαρισματικό Conor Mason, με την τρομερή και πολυδιάστατη χροιά του. Οι ίδιοι άκρως επικοινωνιακοί κι ενθουσιώδεις, παρέσυραν τον κόσμο μέσα από αγαπημένα singles όπως τα “Amsterdam”, “Sorry” και “Impossible” με το οποίο κι έκλεισαν, αφήνοντας μας με μια γλυκόπικρη γεύση, αφού θέλαμε οπωσδήποτε να τους απολαύσουμε λίγο περισσότερο γνωρίζοντας πως είχαν ακόμα πάρα πολλά να δώσουν.
Τη σκυτάλη παίρνει ο Yungblud, μια γνήσια ενσάρκωση του επαναστάτη rock n’ roll εφήβου που αψηφά τους κανόνες και τις νόρμες, ο οποίος μέσα από την pop punk ηχητική του προσέγγιση και περσόνα κυριολεκτικά πυροδότησε ένα τεράστιο ξεσηκωμό, των fans του κι όχι μόνο. Για του λόγου το αληθές ο ίδιος μετρά 3.7 εκατομμύρια ακόλουθους στο Instagram (τους διπλάσιους σχεδόν από τους headliners Muse). Επιβάλλοντας τη δική του punk ιεροτελεστία, περιπλανιόταν στη σκηνή με χειμαρρώδη ορμή, «παίζοντας» ασταμάτητα με το κοινό και προωθώντας τις κραυγές του στο μικρόφωνο σαν ένα γνήσιο ξέσπασμα έναντι σε οποιαδήποτε μορφή καταπίεσης. Αψηφώντας τα ματωμένα του πόδια, εκείνος όργωνε με λύσσα το stage, για να καταλήξει να ανεβάσει εν τέλει κάποιους fans στη σκηνή, με σκοπό να τραγουδήσουν παρέα. Πλασάροντας τη δική του εκδοχή ενός εκκεντρικού τύπου, με θορυβώδη ιδιοσυγκρασία και ριζοσπαστική πυγμή, μας προσέφερε μια άκρως ικανοποιητική και ξεσηκωτική live εμπειρία κι άφησε ανεξίτηλο το προσωπικό του αποτύπωμα στη μνήμη μας.
Οι Muse συνδέονται πάντα με μια μεγάλη περίοδο αναμονής. Έτσι την περίπου μία ώρα που πέρασε, μέχρι το ρολόι να γράψει δέκα παρά πέντε, όπου κι εμφανίστηκαν, ψάχναμε να βρούμε μια ανάσα δροσιάς στα γύρω κιόσκια που προσέφεραν δροσερή μπίρα, τζιν και νερό, στοιχεία απαραίτητα σε μια τόσο ζεστή ημέρα. Η ώρα έχει φτάσει κι ανασηκώνοντας το βλέμμα, ακούμε τους βροντερούς ήχους της κιθάρας και βλέπουμε τις φλόγες να τυλίγουν τη σκηνή, σχηματίζοντας το σύμβολο της αναρχίας και τα αρχικά του νέου τους άλμπουμ Will Of The People που θα κυκλοφορήσει τον Αύγουστο. Η ώρα των Muse έχει φτάσει και θα είναι καθηλωτική. Με τεχνική αρτιότητα, εντυπωσιακά sci-fi visuals κι άπλετο επαγγελματισμό, έστησαν ένα μεγαλοπρεπές σκηνικό, μυώντας το ελληνικό κοινό στο ειδοποιό στοιχείο τους, την progressive alt rock, με έντονες πινελιές αυτοσχεδιασμού σε διάφορα σημεία γνωστών κομματιών, αλλά κι εκπληκτικά συγκροτημένο performance.
Ακούσαμε και ξεχωρίσαμε το καινούρια κομμάτια όπως τα “Won’t Stand Down”, “Compliance” και το “Kill or Be Killed” στο encore. Κορυφαίες στιγμές της βραδιάς, το “Time Is Running Out” που συνοδεύτηκε από ατέρμονη σωματική εκτόνωση, το “Supermassive Black Hole”, το “Uprising” και το “Plug In Baby”, τα οποία ένωσαν εκατοντάδες φωνές μέσα στο Ο.Α.Κ.Α και τραγουδήθηκαν ευλαβικά. “You and I must fight for our rights, you and I must fight to survive” ακούμε τον Matt Bellamy να φωνάζει κι ανατριχιάζει το είναι μας, καθώς το "Κnights Of Cydonia" καταλαμβάνει ξανά τη δική του ξεχωριστή θέση στο κλείσιμο της βραδιάς, και στην καρδιά μας, κομμάτι του συγκροτήματος που έχουμε χιλιάδες φορές μνημονεύσει και τραγουδήσει, ο καθένας ορμώμενος από δικά του ερεθίσματα και για προσωπικούς λόγους.
Μια μπάντα με μεγάλη δισκογραφική και μουσική ιστορία στην πλάτη της μας έχει προξενήσει για άλλη μια φορά συναισθήματα ωμά κι εκστατικά, έχει διαλύσει όλες μας τις συμβάσεις και τις ντροπές, και μας έχει βυθίσει σε ένα σκοτεινό σύμπαν μουσικής ευφυΐας και τρέλας. Έχουμε φύγει χορτασμένοι κι εντυπωσιασμένοι κι αυτό φανερώνεται απ’ το αδυσώπητο repeat των κομματιών τους, σε όλα τα ραδιόφωνα των αυτοκινήτων που άρχισαν σιγά σιγά να παίρνουν το δρόμο της επιστροφής.
