Κατηφορίζουμε για την έκτη ημέρα του φετινού Release Athens Festival, στην Πλατεία Νερού, με ένα μπουκαλάκι νερό στο χέρι, και τα γυαλιά ηλίου κολλημένα στο πρόσωπο. Οι πρώτες εμφανίσεις έχουν ήδη ξεκινήσει, πηγαίνοντας κόντρα στη ζέστη. Λίγο μετά τις πέντε και μισή το απόγευμα, αψηφώντας τον καυτό ήλιο η Δάφνη Λάζου και η εξαιρετική μουσική παρέα της, κοινώς οι Daphne and The Fuzz, άνοιξαν το απόγευμα, με μια ενδιαφέρουσα εμφάνιση που σίγουρα θα μέτραγε αλλιώς με λίγο περισσότερο κόσμο από κάτω, για να γκελάρουν λίγο καλύτερα οι πλούσιες ποπ αναφορές της.
Λίγο αργότερα η επίσης ενδιαφέρουσα περίπτωση του ανερχόμενου Ελληνοβρετανού καλλιτέχνη D3lta που με αξιόλογο στιλ και ωραία αισθητική προσπάθησε κι εκείνος για το καλύτερο - αν και έπεσε κι εκείνος, μερικώς, "θύμα" της ώρας και της ιδιαίτερα υψηλής θερμοκρασίας αλλά και των χιλιομέτρων που πρέπει να "γράψει" ακόμα στις μουσικές σκηνές, προκειμένου να είναι σε θέση να επικοινωνεί τις συνθέσεις του ακόμα και υπό αντίξοες συνθήκες.
Οι Βέλγοι Hooverphonic κατέφθασαν στο stage, γεμάτοι ενέργεια και χαμόγελο. Άμεσοι κι επικοινωνιακοί, ξεκίνησαν, χωρίς χρονοτριβές, να κεντρίζουν τις αισθήσεις, με το "You love me to death", καθώς η μαγευτική φωνή της Geike Arnaert, έντυνε το προχωρημένο απόγευμα κουπλέ το κουπλέ. Αψηφώντας τη ζέστη, οι ίδιοι μας χάρισαν τη ζωντάνια που αναμέναμε και εκείνη την απολαυστική αίσθηση της καλοστημένης σκηνικής παρουσίας με δυναμικές ερμηνείες. Ανάμεσα σε πολλά hits ξεχωρίσαμε τα “Jackie Cane”, “The Wrong Place”, “Life Me Up” και φυσικά το αγαπημένο και ξεχωριστό “Mad About You”, που συνοδεύτηκε από ευφημισμούς και χειροκροτήματα. Οι Hooverphonic άρτιοι τεχνικά και με μια δομημένη εμφάνιση, μας απέδειξαν ότι παρόλο που το σκοτάδι είναι το στοιχείο τους, η μέρα επίσης τους πάει.
Εν αναμονή των London Grammar, υποδεχθήκαμε, εν τω μεταξύ, την LP με το κλασσικό ατημέλητο, cool look της, με τη μπαντάνα δεμένη στις ανέμελες μπούκλες της, και το δερμάτινο καφέ γιλεκάκι της, μαζί και τους μουσικούς της, κι εκεί κάπου ήδη από την αρχή του set, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε ποιος είναι τελικά ο πραγματικός headliner της βραδιάς. Τι να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτό το τόσο ταλαντούχο κορίτσι; Χειμαρρώδης ενέργεια, διάχυτος ενθουσιασμός και απίστευτη μεταδοτικότητα, με την ίδια να οργώνει ανεξάντλητη τη σκηνή, να σφυρίζει μαεστρικά και να εναλλάσσει συνεχώς τις ψηλές και χαμηλές διακυμάνσεις της πολυεπίπεδης φωνής της, προκαλώντας ανατριχίλα.
Σε κάθε live εκτέλεση ενός τραγουδιού έλεγες ότι δε θα μπορούσε να έχει αποδοθεί καλύτερα. Ένα “Can’t let you leave” με τρομερά κιθαριστικά γυρίσματα ενώ το “Muddy Waters” με τη συνοδεία του ντεφιού που η ίδια κρατούσε στα χέρια, φανέρωσε το μεγαλείο της φωνής της, αφήνοντας μας σαστισμένους σε μια γωνιά να συλλογιζόμαστε αυτήν την απρόσμενα σαρωτική live εμπειρία. Ακούσαμε το “One Last Time” που η ίδια εξομολογήθηκε ότι γράφτηκε στην Αθήνα, ευχαριστώντας μας για την έμπνευση -μια έμπνευση την οποία εκείνη πήρε και τη μετουσίωσε σε ένα φαντασμαγορικό performance γεμάτο εκπλήξιες, αυθορμητισμό και δυναμική, που κέρδισε αναμφίβολα μέχρι και τον πιο δύσπιστο ακροατή, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία.
Την ώρα που η ίδια και η μπάντα της έπαιζαν επί σκηνής, ένιωθες αποκομμένος από την πραγματικότητα, μέσα σε ένα φαντασιακό σύμπαν, γεμάτο ευφορία. Κλείνοντας, με το hit της “Lost On You” εισέπραξε ένα καθολικό χειροκρότημα γεμάτο επιφωνήματα χαράς κι ουρλιαχτά, κι εμείς χαράξαμε στη μνήμη μας, μια φοβερή κι αλησμόνητη εμφάνιση.
Η ώρα έχει πάει πια έντεκα, και οι London Grammar έχουν ήδη προετοιμάσει την εμφάνισή τους, με ένα background γεμάτο εντυπωσιακά visuals. Το εναρκτήριο λάκτισμα μας το έδωσαν με το “Californian Soil” που τυλίχθηκε με τα αιθέρια φωνητικά της Hannah Reid, προωθώντας αινιγματικότητα και μυστήριο. Στη συνέχεια, μας ταξίδεψαν με τις dream pop πινελιές του “Missing” και του “Lord it’s a feeling” ενώ singles όπως τα “I Need The Light” και “Hell To The Liar” συνοδεύτηκαν από σύσσωμο singalong, με τη Hannah να περιπλανιέται κάτω από τη σκηνή, στη μπροστινή σειρά, σε μια προσπάθεια να φέρει τη γλυκιά και διακριτική της ιδιοσυγκρασία πιο κοντά στο κοινό της.
Ταξιδιάρικοι κι αισθαντικοί πέτυχαν αυτό για το οποίο φημίζονται, να καλλιεργήσουν, δηλαδή, μια αυθεντική μυσταγωγική ατμόσφαιρα μέσα από την δική τους απόδοση της indie pop, η οποία ωστόσο διακόπηκε κάπως απότομα λίγο μετά το “Lose Your Head”, αφήνοντας μας με ανάμεικτα συναισθήματα κι ένα αίσθημα ανικανοποίητου, αφού το set τους διήρκησε συνολικά κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα. Η αλήθεια είναι ότι δεδομένου ότι οι London Grammar αποτελούσαν το "μεγάλο" όνομα και το βασικό σχήμα της βραδιάς, περιμέναμε, εύλογα, να δώσουν κάτι παραπάνω.
Αυτό το λίγο παραπάνω το χρειαζόμασταν πραγματικά - το αποτέλεσμα της αισθητικής και της μουσικής τους δεν μπορεί να αναιρεθεί βέβαια αλλά αυτό το παραπάνω ήταν η ώθηση που χρειαζόταν για να αγγίξουν την κορυφή των εντυπώσεών μας.
