Σάββατο, τέλη Μαΐου η κίνηση έχει χτυπήσει κόκκινο, όπως και η ζέστη, κάποια παιδιά όμως εξακολουθούν να φοράνε μαύρα ρούχα και να πηγαίνουν στις συναυλίες που τόσο λείψανε σε όλους. Το πιο ορατό πράγμα εδώ κάτω συνεχίζει να είναι η ένδεια. Ανάμεσα στην αποπνικτικά τουριστική Αθήνα της φετινής χρονιάς και έχοντας φάει πολύ χρόνο σε κεντρικό αυτοκινητόδρομο της δυτικής πλευράς της πόλης, φτάνω στο Death Disco ,το οποίο είναι κατάμεστο από γνωστά πρόσωπα και από πολλά νέα παιδιά -τι όμορφα ενθαρρυντικό αυτό. Άλλωστε οι Pink Turns Blue και τα τραγούδια τους παραμένουν κι ακούγονται σταθερά στα κλαμπ που παίζουν post punk,dark wave,gothic rock κ.τ.λ.
Και μιας μιλάμε για τέτοια κλαμπ η πρώτη και παρθενική εμφάνιση των Cinemascope είναι γεγονός. Είναι λίγο περίεργο να πρέπει να γράψω κάτι για τον Λεωνίδα Σκιαδά (φωνή) και τον Νίκο Δρίβα (μπάσο), γιατί είναι άνθρωποι με πολλά που έχουν ασχοληθεί πολύ με την αγαπημένη μας, αυτή, μουσική και πολύ καλά παιδιά και έχω μάθει τόσα και τόσα από αυτούς. Μαζί τους ο Γιάννης Παπαϊωάννου στην κιθάρα - ένας πολύ έμπειρος μουσικός. Σε ένα πολύ γλυκό κλίμα, με φανερό τον ενθουσιασμό του κόσμου στα αγαπημένα αυτά πρόσωπα και με τις σκοτεινές κουρτίνες του Death Disco τραβηγμένες με θέα τον σκοτεινό ουρανό, με ένα δυνατό και καθαρό ήχο, με το μπάσο και την κιθάρα με ήχο βγαλμένο από τις λασπωμένες και λαμπρές μέρες των Cure το τρίο παρουσίασε κομμάτια κυρίως από τον δεύτερο δίσκο τους A Crack On The Wall ("Οcean", "Vicious Circle Game", "In Silence", "Die in Summer", "Fall") και το "Never Understand" από το πρώτο τους album Stains Of Love. Ένα dark/electro/synth pop συνοθύλευμα που ελπίζουμε να μην είναι η πρώτη και τελευταία φορά που απολαμβάνουμε και να το ακολουθήσουν και άλλες live εμφανίσεις, Λεωνίδα.
Τη σκυτάλη παίρνουν οι Γερμανοί θρύλοι του post punk/goth rock/cold wave Pink Turns Blue. Άλλοι, μεγαλύτεροι και σημαντικότεροι, μας έμαθαν πως τα διαμάντια τα αναζητείς μέσα στις στάχτες των ηφαιστείων. Μπάντες σαν τους Pink Turns Blue όμως παίρνουν λίγο χώμα και μας το προτείνουν. Με τον αειθαλή και μπροστάρη Mic Jogwer, το ιδρυτικό μέλος του σχήματος το 1985 και με κανονική μπάντα
από το reunion του 2004, παρουσίασαν, κατά κύριο λόγο, την τελευταία τους δουλειά Τainted , μια δουλειά γεννημένη σε έναν κόσμο σε παρακμή και σε πορεία αυτοκαταστροφής. To album δημιουργήθηκε μέσα σε χρόνο - lockdown, συνθήκη που πρόσφερε περαιτέρω στοιχεία για την απεχθή ανθρωπογενή παραμέληση ή τη στιγμή που ο φυσικός κόσμος πήρε μια πορεία εκδίκησης, με κομμάτια
ευερέθιστα και αγωνιώδη από την απάθεια ή την απληστία ενός κόσμου που δεν αλλάζει καθόλου.
Ομολογώ ότι δεν είχα ακούσει τη νέα τους δουλειά και για την ακρίβεια περίμενα ότι δεν θα μου αρέσει αλλά εξεπλάγην ευχάριστα. Με τα ντραμς μηχανάκι και ένα τρομερά ρυθμικό μπάσο αποτέλεσαν πολύ δυνατό, κλασσικό rhytm section για τη φωνή και τη μελωδική
κιθάρα, ενώ ένα κατάμεστο Death Disco τους καταχειροκροτούσε και νομίζω σάστιζε με τη δυναμική τους.
Στα παλιότερα κλασικά dance floor hits αποθεώθηκαν. Πολύ καλοί.
Το setlist -πάνω κάτω- είχε ως εξής:
Not Even Trying
There Must Be so Much More
So Why Not Save the World
Walking on Both Sides
I Coldly Stare Out
Walk Away
Something Deep Inside
Never Give Up
After All
Missing You
You Still Mean Too Much to MeYour Master Is Calling
encore
When It Rains
State of Mind
If Two Worlds Kiss
