Το Λονδίνο για εμένα, εν αντιθέσει, ίσως, με τους περισσότερους, δεν αποτελούσε ποτέ έναν must ταξιδιωτικό προορισμό. Ωστόσο, η ιδέα ότι θα δω τους Foals από κοντά και μάλιστα στο εξωτερικό ήταν κάτι πολύ παραπάνω από ένα απλό δέλεαρ. Έτσι, με αφορμή μια συναυλία που επιθυμούσαμε διακαώς να απολαύσουμε, το ταξίδι στο Λονδίνο κανονίστηκε πριν από δύο χρόνια ακριβώς. Δύο χρόνια και μια πανδημία μετά, καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε αυτό το ταξίδι, και κυρίως να παρευρεθούμε σε αυτό το ανεπανάληπτο event. Όλοι μου οι μουσικόφιλοι γνωστοί και φίλοι, μου έλεγαν «Αξίζει να δεις αγαπημένη μπάντα σε live στο εξωτερικό, δε θα το μετανιώσεις» ή «οι Foals προσφέρουν τόσο δυνατά live, δεν θα ‘χεις ξαναζήσει κάτι παρόμοιο, θα με θυμηθείς», οπότε η ανυπομονησία είχε χτυπήσει κόκκινο.
Οι Βρετανοί indie rockers, για 4η βραδιά σερί έδωσαν κάτι πολύ παραπάνω από τον καλύτερό τους εαυτό. Ας πούμε, όλον τους τον εαυτό. Με τις τρεις από τις τέσσερις εμφανίσεις τους να έχουν βγει sold out, ένα δευτεριάτικο κατά τα άλλα συνηθισμένο και συννεφιασμένο δειλινό -γιατί αν μη τι άλλο στο Λονδίνο οι συναυλίες ξεκινούν νωρίς, βρεθήκαμε στο Olympia, περιμένοντας τους Foals. Το αγαπημένο συγκρότημα, θα άνοιγαν οι ανερχόμενοι Egyptian Blue κι οι εκρηκτικοί Shame, γνήσιοι post-punkers έως το κόκκαλο. Με αυτές τις μπάντες στο ρόλο των opening acts, ήξερες ήδη πως η βραδιά επρόκειτο να είναι συγκλονιστική.
Λίγο μετά τις 18.30 που άνοιξαν οι πόρτες υποδεχθήκαμε τους Egyptian Blue. Άρτιοι τεχνικά, μας εισήγαγαν στο δικό τους brit pop ηχητικό σύμπαν με shoegaze και post-punk επιρροές, αν και τους περιμέναμε ομολογουμένως λίγο πιο ζωντανούς. Τους δώσαμε ωστόσο το ελαφρυντικό ότι ήδη είχαν εμφανιστεί στο ίδιο stage και τα τρία προηγούμενα βραδιά, όμως φάνηκαν κάπως φειδωλοί με την ενέργεια που έφεραν στη σκηνή.
Αμέσως μετά, ο Charlie Steen να ξεπρόβαλε στο stage με περίσσια ένταση, έτοιμος να τα σαρώσει όλα στο πέρασμά του. Μας προσέφεραν ένα δυναμικό, μεστό και χορταστικό set κι ήταν ακριβώς όπως τους περιμέναμε: ισοπεδωτικοί. Ξεκινώντας με το "Water in The Well", ο Steen παρέδωσε έναν εξαιρετικό μονόλογο υπαρξιακών ανησυχιών για να οδηγηθεί στα μονοπάτια του Everything In This Room και του One Rizla, ενώ η μπάντα έκλεισε με το "Snow Day". Το t-shirt του Steen με το λογότυπο “Ban Sex NOW” άφησε τις αιχμές του, για διάφορα επίκαιρα ζητήματα της εποχής με ένα αινιγματικό χαρτί που μόνο οι Shame θα μπορούσαν να ρίξουν στο τραπέζι.
Καθώς λοιπόν η ατμόσφαιρα είχε ήδη θερμανθεί απότομα, υποδεχόμαστε μέσα από ατέλειωτα επιφωνήματα και ουρλιαχτά τους Foals, μέσα σε ένα εντυπωσιακά στημένο σκηνικό από background effects, με τα τριαντάφυλλα να ξεχωρίζουν, αφού αυτά αντιπροσωπεύουν άλλωστε και το εξώφυλλο του νέου τους άλμπουμ “Life Is Yours” που θα κυκλοφορήσει στις 17 Ιουνίου. Ο τίτλος αυτού του άλμπουμ ταίριαξε απόλυτα με το συναίσθημα που η μπάντα καλλιέργησε, από το πρώτο κιόλας λεπτό που βρέθηκε επί σκηνής. Στο άκουσμα του εναρκτήριου "Wake Me Up", κοιτώ γύρω μου και βλέπω ένα κατάμεστο venue γεμάτο από ανθρώπους που χαμογελούν και στρέφουν το πρόσωπο στον ουρανό σαν να απαντούν σε κάποια εσωτερική φωνή «επιτέλους είμαι εδώ!». Αμέσως μετά το αγαπημένο “The Runner” κι ο Γ. Φιλιππάκης είχε ήδη ξεκινήσει να ντύνει το performance του -ένα performance, που ομολογουμένως δεν είχα ξαναδεί παρόμοιό του. Μεταξύ άλλων, ακούσαμε hits αλλά και μεγάλες επιτυχίες του συγκροτήματος, όπως τα "Olympic Airways", "Mountain At My Gates", "My Number", "Black Gold", "Birch Tree", "In Degrees", "Late Night" καθώς και "τα 2 am" και το “Life Is Yours” από το επερχόμενο, ομώνυμο album τους.
Κορυφαίες στιγμές της βραδιάς, ήταν τα ασύλληπτα κιθαριστικά solos του Φιλιππάκη, η τρομερή ενέργειά του, όταν παρατούσε το stage για να βρεθεί κάπου ανάμεσα μάς, όταν ο Jack Bevan μας πέταξε τις μπαγκέτες του τόσο ανεπιτήδευτα κι αυθόρμητα σαν να ήταν ένα προσχεδιασμένο μέρος του set αλλά και το σαρωτικό encore τους, καθώς όντας στο κάγκελο έβλεπες τον Φιλιππάκη να έχει ορμήσει στο κοινό και στηριζόμενος από τα χέρια των fans, ο ίδιος να επαναλαμβάνει το ρεφραίν του “What Went Down” και το κοινό να παραληρεί, κατατάσσοντας έτσι τους Foals, σε μία από τις πιο επιτυχημένες indie rock μπάντες στην Ευρώπη, τη δεδομένη χρονική περίοδο. Το momentum της βραδιάς με τον Φιλιππάκη να βρίσκεται κάπου ανάμεσα μας, δημιούργησε ένα σαρωτικό αίσθημα ενότητας στο κοινό, που ερχόταν όλο και πιο κοντά στη σκηνή.
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα την ανάσα να χάνεται κάπου ανάμεσα στο ποδοπάτημα, στο σπρώξιμο και στα ατέρμονα ουρλιαχτά και ζήτησα από έναν υπεύθυνο ασφαλείας να αποχωρήσω από το κάγκελο, για να μπορέσω να πάρω την αναπνοή μου πίσω. Ήταν η πρώτη φορά που οι δηλώσεις ανθρώπων που είχαν δει live τους Foals πριν από μένα, ηχούσαν στ’ αυτιά μου ξανά και ξανά, αληθείς κι ακριβείς, χωρίς καμία δόση υπερβολής. Και κυρίως ήταν η πρώτη φορά που αναφώνησα από μέσα μου «μα τι μπαντάρα είναι αυτή θεέ μου» και ήταν ότι πιο αντιπροσωπευτικό μπορούσα να σκεφτώ. Ο απολογισμός της βραδιάς μας άφησε χτυπημένους, ταλαιπωρημένους αλλά κι άφωνους. Άφωνους κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά. Άφωνους γιατί πλέον όταν θα συζητάμε για το πως είναι οι live εμφανίσεις μετά την πανδημία, θα σκεφτόμαστε εκείνη τη βραδιά και θα ξέρουμε, πως για τους Foals, δεν υπήρξαν ποτέ περιορισμοί, μάσκες κι αποστάσεις, υπήρχαν μόνο εκείνοι κι εμείς. Κι αυτό ήταν υπεραρκετό.
